Vikan - 28.03.2000, Blaðsíða 57

læknarnir gáfu mér þung-
lyndislyf. Þegar við svo skild-
um fékk hann mig til að sam-
þykkja að hann fengi forræði
yfir drengnum okkar en ég
stúlkunni vegna þess að of
mikið væri fyrir mig að vera
með þau bæði. Hann ákvað
síðan að flytja aftur til Sví-
þjóðar og við seldum íbúðina
okkar til að borga skuldir.
Hann tók sig hins vegar til
áður en hann fór og keypti
alls konar hluti og greiddi fyr-
ir með kreditkorti. Hans síð-
asta verk var að hringja í
kreditkortafyrirtækið og vísa
á bankareikning sem innihélt
lokagreiðslu íbúðarinnar en
ég átti þessa peninga. Þá átti
að nota til að greiða lán sem
svo gjaldféll á mig.
Brotnaði undan álaginu
Nú stóðu öll spjót á mér úr
öllum áttum. Ég var peninga-
laus, maðurinn farinn úr landi
með drenginn minn og sumir
úr fjölskyldu minni reiðir og
hræddir um að þeir þyrftu að
borga mínar skuldir. Mitt
veika sjálf þoldi þetta einfald-
lega ekki. Ég kiknaði undan
byrðinni og reyndi að fremja
sjálfsmorð. Ég gleypti heilan
helling af töflum og var flutt á
sjúkrahús þar sem dælt var
upp úr mér. Nokkra daga eft-
ir þetta var ég á geðdeild og
þar voru mér gefin geðlyf, ró-
andi lyf og einhverjar fleiri
töflur sem ég kann ekki skil á.
Ég varð svo sljó og rugluð af
þessu öllu að ég vissi varla
hvað ég gerði. Eitt það fyrsta
sem mér datt í hug var að láta
eiginmann minn fyrrverandi
hafa tímabundið forræði yfir
dóttur minni þar sem ég væri
sjálf ófær um að hugsa um
hana.
Ég áttaði mig hins vegar
fljótt á því að það voru fyrst
og fremst lyfin sem héldu mér
niðri. Ég vildi minnka þau en
læknarnir sögðu mér að þau
væru nauðsynleg. Ég ákvað
samt að hætta og þá fór fljót-
lega lífsvilji minn og kraftur
að endurnýjast. Mitt fyrsta
verk var að fara út og reyna
að ná börnunum mínum aft-
ur. Maðurinn minn hafði far-
ið út til heimalands síns strax
og við skildum og gifst þar-
lendri konu. Hún hugsaði nú
um börnin mín en þau skildu
hana ekki enda talar hún að-
eins sitt móðurmál. Ég reyndi
allt sem ég gat til að fá að taka
börnin en sænska lögreglan
sagðist ekki geta tekið þau af
heimili hans. Islenska sendi-
ráðið vildi ekkert hjálpa mér
og eiginmaður minn fyrrver-
andi sagði öllum að ég væri eit-
urlyfjaneytandi og drykkju-
sjúklingur og þess vegna óhæf
móðir.
Sumir meðlimir fjölskyldu
minnar hér heima töldu að ég
hefði stungið af frá skuldun-
um og tóku sig til í fjarveru
minni og seldu allt sem ég átti.
Það áfall ofan á allt sem gekk
á í Svíþjóð varð til þess að ég
reyndi aftur að svipta mig lífi.
Viðbrögð læknanna þar
komu mér mjög á óvart. í stað
þess að dengja í mig lyfjum
sögðu þeir: „Líf þitt nú er í
slíku uppnámi að eðlilegt er
að þú sért rugluð og miður
þín. Þú þarft engin lyf.
Reyndu bara að vera sterk og
finna leið til að leysa málin.“
Þetta viðhorf var mér opin-
berun. Ég var ekki geðveik,
ekki vitlaus, bara manneskja
í erfiðleikum sem varð að
vera sterk. Nú er ég að reyna
að fara að ráðum þeirra. Ég er
komin heim og hef leitað mér
hjálpar. Ég veit að ég get séð
fyrir mér og næsta skref er að
fá börnin mín aftur og koma
einhverri röð og reglu á líf
okkar.
Lesandi segir
Steingerði
Steinarsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni med
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lifi þinu? Þér er vel-
komið aö skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
I lciiuilisl';iiij>ið er: Vikun
- ..lilsrvr nslus;i*:;i". Scljavegur 2,
101 Rcvkjavík,
'Srll.in-: vikan@f'ro(li.is