Menntamál - 01.11.1944, Blaðsíða 11

MENNTAMÁL
157
ar hún kemur í sína fyrstu heimsókn. Það er sem betur
fer ekki fyrr en eftir langa viðkynningu, sem hún tekur
glímutökin. En hvað segirðu um það, að eins og mér
finnst nú tíminn kominn á fleygiferð, þá finnst mér líka
rúmið vera að skorpna saman.
— Hvaða rúm?
— Þetta rúm, sem við lærðum um í heimspekinni hjá
prófessor Á. H. B. Tími og rúm, þú kannast við það?
— Heyrt hef ég það nefnt. En hvað hefurðu til marks
um það, að rúmið sé að skorpna saman?
— Þegar ég var strákur uppi í Straumfirði, fannst
mér eyjan, sem við bjuggum á, vera heil veröld og Hafnar-
fjall, í sínum breytilega bláma, svo langt í burtu, að
þangað kæmist ég aldrei, að ég nú ekki nefni hafsaugað,
sem ég að vísu starði út í, en sá þó aldrei. Þá var minn
litli heimur stór. Þegar ég var í skóla, fór ég í kaupavinnu
norður í Möðrudal og var eitt sinn fimmtán daga á leið-
inni til Vopnafjarðar með Botníu, norður um allt land
og inn á hverja vík og vog. En nú í sumar var ég
fimmtán klukkustundir frá Reykjavík til Washington
í Bandaríkjunum. Finnst þér ekki hin víða veröld vera
farin að þrengjast?
— Jú. En þetta kalla ég umskipti og engin ellimörk.
— Stundum kemur Iðunn með epli þar sem Elli kerl-
ing er á ferð. Ef maður er bara nógu fljótur, þá er næst-
um hægt að láta tímann standa í stað.
— Heldur mundi ég kalla þetta að fljúga á vængjum
tímans.
— Það kemur í sama stað niður. Eitthvert hlutfall er
á milli tímans og rúmsins, eins og prófessorinn kenndi
okkur.
— Þér er þetta rúm í huga.
— Já, það liggur við, að þetta ævintýri geri mig ungan
aftur. Að hefjast frá jörðinni í roki og rigningu af
hrjóstugu Reykjanesinu og vera innan skamms kominn