Vorið - 01.03.1934, Blaðsíða 6

22
VORIÐ
ekki sízt í smáþorpum, þar sem
engin lögregla er til þess að veita
þessu nánari eftirtekt. Þeir menn,
sem svona eru, gera ættingjum
sínum og sveit sinni skömm og
skapraun. Það er því ekki annað
en skortur á siðgæði manna að
neyta þessara skaðlegu eiturteg-
unda.
Aðalheiður Jónsdóttir,
Þórshöfn, 13 ára.
• -. o
Svarti drengurinn,
sem varð mikill maður.
(Framh.).
<3, að eg gæti komist þangað!
hugsaði Booker litli daga og næt-
ur eftir þetta eftirminnilega
kvöld. En hvernig átti hann, fá-
tækur, umkomulaus og allslaus
svertingjadrengur, að geta það.
Til þess þurfti einhverja peninga
og hvar átti hann að fá þá? En
nú víkur sögunni til hefðarkonu
einnar þarna í grennd, sem hét
frú Ruffner. Booker hafði heyrt,
að hún greiddi öllu sínu fólki af-
arhátt kaup, en sá var gallinn á,
að þar var ekki við lambið að
leika sér, og enginn tolldi hjá
henni nema stuttan tíma, annað-
hvort rak hún fólkið í burtu, eða
það gekk úr vistinni sjálfkrafa.
En ef satt skal segja, þá var
þetta nú ekkert hræðileg húsmóð-
ir, en það var eitt, sem hún
krafðist af öllu sínu fólki, og það
var sívakandi reglusemi, vand-
virkni og trúmennska í öllu, sem
það gerði, smáu sem stóru, og
þeir, sem ekki gátu uppfyllt þessa
kröfu, urðu að fara.
Einn góðann veðurdag drepur
svo Booker litli á dyr hjá þessari
óttalegu frú, vafalaust skjálfandi
af hræðslu, en hann var búinn að
strengja þess heit að komast í
svertingjaskólann, og hvað gerði
þá til þótt það kostaði einhverja
áreynslu. En hvað sem því leið,
þá réðist hann í vist hjá frúnni.
Ekki segir mikið af dvöl hans
þar, en víst er um það að þeim
samdi vel, og síðar hefur Booker
sagt: »Það sem ég lærði hjá frú
Ruffner varð mér meira virði en
öll sú þekking er mér hefur síðar
auðnast að veita mér, og sannast
hér sem oftar: Að sá sem er trúr
yfir litlu, verður settur yfir mik-
ið. Trúmennskan og vandvirknin,
sem hann lærði hjá þessari góðu
konu, hjálpuðu honum að verða
það mikilmenni, sem hann varð
síðar. — Svo er það einn fagr-
an dag að Booker litli kveður frú
Ruffner og hina fáu vini sína, og
leggur land undir fót til Hampton
skóla í Virginíu, því sá var hinn
merkilegi skóli. Fáeina skildinga
hafði hann í vasanum, en ekki
voru þeir fleiri en svo, að hann
var orðinn peningalaus löngu áð-
ur en hann komst alla leið. En
þegar peningarnir voru þrotnir,
vann hann sér fyrir matarbita
við og viö á bæjunum, en svaf á