Vorið - 01.06.1948, Blaðsíða 37

V O R I Ð
75
Úr heimi barnanna
NÓRA.
Við áttum sumarbústað fyrir sunnan,
°g áttum bæði hænsni og tamdar end-
ur. Eitt sinn fann bróðir minn villiand-
ai'egg og fór með það heim. Það stóð svo
a ,að ein hænan lá á andareggjum, af
því að endurnar okkar vildu ekki liggja
a> og settum við fund bróður míns und-
lr hænuna. Fyrst af öllum ungunum
strjúka sér eins og rnaður strýkur
ketti. Þegar henni var batnað í fæt-
inum, hélt ég áfram að koma til
hennar og tala við liana, strjúka
nenni og lofa henni að borða úr
lófa mínum. Oft settist ég á skamm-
el, sem stóð á fjósstéttinni, þá brást
það okki, að Litla Gul kæmi, flaug
upp í kjöltu mína og settist þar.
fhí fór ég að strjúka litla gula
kroppinn hennar og tala við hana,
°g' hún hallaði undir flatt, horfði
á tnig og kvakaði, og ég trúði því,
að hún skildi allt, sem ég sagði við
kom út ofurlítill villiandarungi, svartur
á lit og kölluðum við hann Nóru. Þar' eð
hún var fyrst af ungunum, þá hafði
ungamamma ekki tíma til að sinna
henni ,en Nóra litla hændist brátt að
mömmu minni. Og brátt varð það svo,
að hún borðaði hjá engum öðrum og
elti hana út um allt, hvert sem hún fór.
Svo var það eitt sinn, að mamma fór
hana. Svona gat ég setið tímunum
saman, og ef fólkið saknaði mín
heima í bænunr, var það farið að
segja: ,,Það er bezt að gá í fjósið,
hún er sjálfsagt lijá liænsnunum.“
Þessi vinátta okkar hélst allt af
á meðan Litla Gul lifði. — Svona
var Litla Gul þakklát fyrir það, sem
ég hjúkraði lrenni, þegar hún átti
bágt. Og ég skal segja ykkur það,
að ég gleymi aldrei litlu gulu hæn-
unni, á meðan ég lifi.
14. apríl 1948.
Svava Friðriksdóttir.