Vorið - 01.06.1948, Blaðsíða 38

76
V O R I Ð
meS pabba í eins dags ferðalag og átti
systir mín að gefa Nóru litlu matinn
sinn. En hún vildi ekkert þiggja af syst-
ur minni og dó þegar um daginn. Það
var okkur börnunum sár söknuður. Og
líka mömmu, þegar hún kom heim.
Hún tók hey úr kassanum, sem Nóra
hafði legið í, vafði því utan um litla,
svarta fósturbarnið sitt og fór með nið-
ur að ánni. Við fylgdum henni öll. Nú
stiklaði mamma á steinum út í ána, þar
sem mestu bylgjurnar voru og lagði
litla heyhnykilinn á þær. Og þær tóku
á móti litla fuglinum og báru hann
burt, eins og í heimkynni sitt. Lengi
horfðum við á eftir henni. Og dagurinn
leið með björtum sólarbjarma, og sum-
arið leið með mörgum svona dögum, og
allt var eins og ekkert hefði í skorist,
en samt gátum við börnin aldrei gleymt
litla svertingjanum okkar, Nóru.
Sibýl Urbantschitsch, 11 ára.
HRÓLFUR.
Hrólfur gamli var góður fjárhundur,
þegar hann var orðinn dálítið gamall.
En þegar hann var ungur, var eiginlega
ómögulegt að hemja skap hans. Hann
reif og beit fé og það kom fyrir, að hann
dræpi kindur stundum. Ég ætla að segja
frá dálitlu atviki, sem gerðist á efri ár-
um hans.
Það var norðan stórhríð, það hafði
snjóað alla nóttina, svo að það var
kominn klofhár snjór. Þá fór fóstri minn
austur fyrir fjallið til að gá að kindum.
Þegar hann var búinn að finna eitt-
hvað um 25 kindur, lagði hann af stað
heimleiðis. Hann varð að troða braut
fyrir féð, af því að það gat ekkert hreyft
■sig, af því að snjórinn var svo mikill.
Svona leið allur dagurinn. En þegar
fóstri minn, sem hét Þorsteinn, var orð-
inn þreyttur, þá tróð Hrólfur gamli
brautina fyrir féð og rak á eftir því til
skiptis.
Með þessu móti gátu þeir komið fénu
hálfa leið heim þennan dag.
Ég gæti sagt mörg skemmtileg ævin-
týri, sem Hrólfur gamli komst í um
dagana, en það vinnst ekki tími til þess.
En seinustu ár ævinnar var hann á
sífelldu flakki og var oftast nær á veit-
ingahúsinu á Hellu. En raunverulega
átti hann heima í Selsundi á Rangár-
völlum.
Lárus Jónasson.
ÞEGAR TOPPSÝ VAR JÖRÐUÐ.
Það var sumarið 1947, um sláttinn, að
ég var frammi á Laugalandi í Eyjafirði.
Það var verið að binda, og ég átti að
sækja hest upp í móana fyrir ofan bæ-
inn. Ég gerði það, en þegar ég kem nið-
ur eftir aftur, sé ég hvar Branda, kisan
á bænum, er alls staðar að snuðra
kringum fjósið. Og þegar ég kem niður í
túnið hefur fólkið hópast saman og
kallaði á mig. Ég fór til þeirra og þá
voru tveir strákarnir að grafa svolitla
holu í jörðina. Það var þá verið að
jarða hana Toppsý, litla kettlinginn
minn. Það hafði ein kýrin stigið ofan á
hann. Það var þá þess vegna, sem
Branda var að snuðra kringum fjósið,
því að hún var mamma hennar.
Sigríður Guðmundsdóttir, 11 ára.