Vorið - 01.12.1949, Side 33

VORIÐ
151
livað haldið þið, að óhræsis kálf-
urinn geri?. . . .
ÁSTA (grípur fram í): — Jú, hvað
haldið þið, að skömmin geri? —
Hann labbar beint að hinum dýr-
mæta vasaklút, með brönugrös-
unum, og tekur hann bara í túl-
ann.
HULDA: Við stökkvum upp og
ætlum að bjarga fjársjóðnum.
En kálfsi stökk af stað upp úr
hvamminum. Auðvitað þorðum
við ekki að elta hann, svona í
okkar ,,Paradísar-klæðnaði“. En
^ meðan við vorum að hýða okk-
ur í fötin, máttum við horfa á
óþokkann éta öll hin dýrmætu
grös....
ÁSTA: Og klútinn líka. (Hinar
hlæja). Og þegar hann var búinn
að Ijúka sínu skemmdarverki,
kom hann þjótandi beint til okk
ar. Við stukkum af stað yfir læk-
inn, en kálfskömmin kom á eftir
okkur.
BJÖRG: Aumingja greyið. Hann
hefur náttúrlega verið orðinn
bálskotinn í ykkur, þegar hann
var búinn að éta þessi feikn af
brönugrösum. (Hlátur).
HULDA: Við hlupum í blóð-
spreng, til þess að villa hann frá
okkur, því að við vildum ekki
hafa það á samvizkunni, að tæla
hann frá sínu heimkynni.
ÁSTA: Loks bar leiti á milli, svo
að við hurfum honum, en lengi
heyrðum við hans indæla ástar-
söng óma á eftir okkur.
ÞÓRA: Þið komuð þá ekki með
neitt af þessum töfragrösum, svo
að við gætum fengið að sjá þau.
HULDA: Nei, ekki neitt. — En við
getum gefið hverri ástfanginni
yngismey „resept" á grösin. Þau
vaxa í hvamminum rétt neðan
við túnið á. Gili.
HINAR: Syngjum nú.
ERLA: Eftir svona brönugrasa-
ævintýri verður nú að syngja ein-
hverjar ástavísur, finnst mér.
ÁSTA: Já. Syngjum: „Svörtu aug-
un“.
HINAR: Já, já. (Þær syngja).
Dulin undraöfl,
eggsár töfrabrögð
eru, yngismey, þér í augu lögð.
Inni í augans nótt, sé ég blossa bál.
og það bugar þrótt, og það brennir
sál.
Augun særa nrig,
og þau særa mig.
Ó, þau æra mig.
Æ, þau deyða mig.
En ég elska þig,
og ég hræðist þig. —
Ylsár örlagastund, er ég hitti þig.
Að ég kynntist þér,
sarnt mig iðrar ei. —
Á minn villuveg
varpstu ljósi, mey.
Sem í sólgyllt haf sökkvi brunnið
fley,