Vorið - 01.09.1967, Blaðsíða 25

blómi. En það fór á sömu leið. Brá svaf
°g blómið dó. Svo vildu hin blómin
ekki taka við henni, svo að hún átti
hvergi heimili.
Aumingja Brá svaf á kaldri jörðinni
°g grét og grét.
Þá kom lítill ljósálfur, sem Litur hét
til hennar, því að hann kenndi í brjósti
urn hana.
Litur sagði: — Ef þú hættir að vera
löt og gætir þess að vakna snemma á
morgnana, skal ég biðja sóley hér nálægt
að vera blómið þitt.
— Já, góði Litur, gerðu það, sagði
Brá.
Og Litur bað sóleyna fyrir Brá og
eftir það var Brá dugleg blómálfastúlka,
sem alltaf vaknaði nógu snemma og það
var líka gott.
— Þetta var góð saga, sagði Rúnar,
— en nú ætla ég að leggja mig hér við
vegginn og fara að sofa, því að ég er
orðinn þreyttur. En þú segir mér seinna
fleiri góðar sögur, Blær minn.
Blær lofaði þessu og Rúnar litli lagði
sig við kofavegginn og sofnaði, meðan
vorsólin hélt áfram að skína á hann,
fífilinn, blómálfinn Blæ, litlu húsin í
brekkunni, sem geymdu fjársjóði bræðr-
anna á Brekku, skeljar, horn og leggi.
( Framhald).
JÓN$MEj5j3UBRÚÐK3UP
VORIÐ 119