Vorið - 01.09.1967, Blaðsíða 23

INGÓLFUR JÓNSSON FRÁ PRESTSBAKKA:
BLÓMÁLFURINN BLÆR
I.
Blómálfurinn var svo lítill, að það
var ekki hægt að sjá hann með berum
augum. Ekkert barnanna á Brekku sá
hann nema Rúnar litli og það var vegna
þess, að hann álti svo fallegt og merki-
legt gler, sem hann hafði fundið rétt
'hjá hænum út í svokölluðum Hesthús-
nióum.
Glerið var strendingur í laginu eins
og blýantur, mjótt í þann endann, sem
það var heilt.
Þegar Rúnar fann glerbrotið, var
bjartur vordagur. Fyrstu blómin voru
húin að birtast hér og þar á túninu og
**********>m-*******>m->m-**>m-*
fleiri flugvélar og starfsfólk, og sú sam-
keppni mun fara vaxandi á komandi ár-
um. Það verður því í framtíðinni, ekki
síður en fyrr á árum, þörf fyrir fólk til
starfa hjá félaginu, sem gegnir störfum
sínum af skyldurækni og áhuga fyrir
málefninu.
Flugfélag íslands var upphaflega
stofnað á Akureyri, með það eitt í huga,
að veita landsmönnum þjónustu. Þessu
markmiði hefur félagið aldrei glatað.
Það hefur reynt að þjóna landsmönnum
sem hezt á hverjum tíma án þess að
hugsa um skjótfenginn gróða og félagið
treystir því, að landsmenn muni meta
þetta starf og standa saman um Flug-
félag íslands, félag allra íslendinga.
fuglarnir sungu og alit iðaði í lífi og
ljósi. Rúnar litli hoppaði eftir móunum
upp og niður, alla þessa stóru móa, því
að hann var aðeins sex ára og það var
löng leiðin upp í brekkuna, þar sem hann
átti hú með bræðrum sínum.
Búið var stórt og reisulegt og ekki
skorti þá búféð. Leggir, skeljar og horn
og margt annarra dýrgripa áttu þeir þar.
Þegar Rúnar var rétt kominn yfir mó-
ana, sá hann glitta á eitthvað milli þúfna.
Hann nam staðar og gætti betur að.
Jú, þetta var það allra fallegasta gler,
sem hann hafði séð.
Hann leit í gegnum það, og dáðist
að litadýrðinni, sem birtist honum.
Bræður hans mundu sáröfunda hann af
glerinu. Hann flýtti sér nú enn meir upp
í brekkuna.
Þegar þangað kom, settist hann við
fjárhúsin og horfði í kringum sig. Hann
var aleinn, því að bræður hans höfðu
farið í heimsókn á næsta bæ, en skilið
hann eftir, þar sem hann var svo lítill,
enda var hann langyngstur. Jói, sem var
næstur honum að aldri, stór tíu ára
strákur, hafði raunar sagt, að þeir yrðu
að hafa einhvern heima til að gæta bús-
ins og þau orð hans höfðu glatt Rúnar.
Þeir treystu honum, hræður hans, þótt
hann væri lítill, til að sjá um búskapinn.
Rúnar tók nú fram nýfundna glerið
og horfði á fífil, sem óx þar rétt hjá.
VORIÐ 117