Vorið - 01.09.1967, Blaðsíða 26

LITIL SAGA UM FRÆGA KONU
Florence Nightingale var eitt sinn á
gangi á götu í Lundúnum. Kemur hún
þá auga á tvo drengi, sem voru í áflog-
um. Annar drengurinn var á að gizka
níu ára, en hinn var stór og sterkur
sláni. Hann hafði nú náð undirtökunum
á þeim yngri og var farinn að berja
hann. Florence, sem horfði á þessar að-
farir, gekk nú yfir götuna til drengj-
anna og tók fast í handlegginn á þeim
éldri og sagði:
„Þú ættir að minnkast þín fyrir að
níðast á dreng, sem er miklu minni en
þú.“
Eldri drengurinn horfði á þessa að-
komukonu yggldur á svip, en sleppti þó
herfangi sínu. Hún ætlaði einnig að
segja nokkur orð við þann yngri, en
hann var þá rokinn út í veður og vind.
En áður en hún skildi við stóra piltinn,
spurði hún hann, hvers vegna hann
hefði verið að berja hann litla.
„Jú,“ sagði hann. „Hann kallaði
„Larfa-Jim“ á eftir mér, og þess vegna
ætlaði ég að lúskra honum. Ég heiti bara
Jim, en ég get ekki gert að því, þótt ég
eigi ekki peninga til að kaupa mér betri
föt.“
„Nei, það er rétt hjá þér,“ sagði Flor-
ence, sem vissi hver Jim var. Hann var
munaðarlaus drengur, sem hið opinbera
varð að sjá fyrir. Hún kenndi í brjósti
um hann og sagði:
„Líttu inn til mín á morgun. Ég skal
athuga, hvað ég get gert fyrir þig.“
„Ég þakka þér fyrir,“ sagði Jim, tók
í hönd Florence og kvaddi hana.
Þegar Florence kom heim, sagði hún
föður sínum frá því, sem við hafði
borið og sagðist hún gjarnan vilja hjálpa
þessum dreng eitthvað. Þeim kom þá
saman um að hún skyldi fara með Jim
til klæðskera og láta sauma á hann föt,
þegar hann kæmi næsta dag.
Morgundagurinn kom en ekki kom
Jim. Florence harmaði þetta, því að
hana langaði til að hjálpa honum. En
Jim kom ekki.
En svo bar það til einn dag, að Flor-
ence hittir hann á götu. Hún spurði
hann, hvers vegna hann hefði ekki
komið, en Jim svaraði fáu til.
„Hvað er nú að?“ spurði hún.
„Drengirnir eltu mig og öftruðu mér
að fara,“ sagði Jim.
120 VORIÐ