Bjarmi - 01.05.1908, Qupperneq 2

74
BJARMI
ekki liaft nokkurt kærleiksorð handa
þessu olnbogabarni veraldarinnar,
sem hafi getað vakið hjá honum
nokkurt traust a þeim, nokkra von
um það, að honum gæti orðið bata
auðið fyrir milligöngu þeirra. Silfur
og gull gátu þeir gefið honum, annað
ekki. Haltur hlaut hann að vera
eftir sem áður og' öllum til byrði,
sjálfum sér og öðrum. Meðaumkv-
unarorð þeirra voru kraftlaus orð;
fætur hans urðu engu styrkvari
fyrir þau. Þeir höfðu ekki verið
með Jesú í sama skilningi og Pétur
og Jóhannes. Kraftur Krists kær-
leika bjó ekki í þeim.
En nú var hann alheill æfimeina
sinna, og það eru f^u-stu sporin hans
að ganga iiln í helgidóminn, til þess
að lofa guð og þakka honum.
Og svo verður hann verkfæri í
hendi guðs, til þess að draga fóllcið
að postulunum; alt fólkið ílyktist
forviða að þeim, halta mannsins
vegna, og þeim gefst hið bezta færi
á að boða því fagnaðarerindið. Og
»margir, sem heyrt höfðu orðið, tóku
trú, og tala karlmanna varð um
fimm þúsundira.
Hið dásamlegasta af öllu dásam-
legu gerist fyrir orð þeirra, sem lifa
í bænarsamfélagi við drottinn vorn
og frelsara Jesúm Iírist.
Og enn eru margir haltir. Enn
eru margir andlega og líkamlega
bágstaddir. Enn þarf að snúa mörg-
um syndara frá villu vegar hans;
enn eru þeir margir, sem brestur
þrótt í sorgum og andstreymi þessa
lífs, og bugrekki í hættunum og
djörfung í dauðanum. Silfur og gull
getur ekki læknað meinin þeirra.
Kraftlaus meðaumkvunarorð gela
ekki gefið hjarta þeirra hvíld né
diörfiing, þó að þau svo komi lrá
yfnum þeirra og vandamönnum.
»Leiðinlegir hnggarar eruð þér allir«,
sagði Job við vini sína, sem komnir
voru til að hugga hann. Og hvað
segja þeir við vini sína og vanda-
menn, sem eiga í þungu sálarstríði
vor á meðal nú á dögum? Er það
ekki oft og einatt nákvæmlega hið
sama?
Svo á það ekki að vera; það er
ekki guðs vilji. Hann vill ekki, að
nokkur sál sé munaðarlaus, hvort
sem um ytra eða innra böl er að
ræða. Hann vill, að manni geti
verið huggun mönnum að.
Hvað er það þá, sem vantar, til
þess að guðs vilji verði í þessu efni?
Þetta sama, sem þá vantaði, sem
gengið höfðu upp í helgidóminn í
Jerúsalem á undan postulunum og
gefið halta manninum ölmusu, svo
hann hefði eitthvað í sig og á, og
svo látið hann eiga sig. Hvað skorti
þá? Þá skorti kœrleika Krists og
trú á kraft Krists.
Mikið er prédikað um kærleikann
á vorum dögum. Og því verður
ekki neitað, að mikil hluttekning er
sýnd oft og einatt og mikið gefið.
En hvað eru það margir af þeim,
sem njóta þessa kærleika, sem spretta
upp og ganga rakleitt inn í helgi-
dóm guðs til að lofa hann og þakka
honum fyrir alla hluti í nafni drott-
ins vors Jesú Krists?
Guð einn veit það, en þeir sýnast
vera alt of fáir. Munaðarleysingj-
arnir eru miklu fleiri, menn, sem
stynja undir byi’ði lífsins og hafa
engan þrótt lil að hjálpa sér í lífs-
ins slríði.
Orsökin er augljós. Huggararnir
eru kraftlausir. Þá vantar trúna á
kraft Krists og kærleika hans; þeir
lifa ekki sjálfir í stöðugu bænar-
samfélagi við frelsara sinn. Þeii-
geta eldci varpað áhyggjum sjálfra
sín til drottins, og þá er ekki von,