Bjarmi - 15.05.1912, Blaðsíða 8

80
BJ ARMI
Aðrar eins fregnir, og enda minni, hljóta
að vekja margar alvarlegar hugsanir hjá
hverjum peini, sem ekki er svo auðtrúa
að œtla, að allt vcrði af tómri tilviljun
eða eftir blindum náttúrulöguin, og gæti
það orðið mikið umtalsefni. — En í þetta
sinn vill Bjarmi þó sérstaklega vekja eftir-
tekt lesenda sinna á því hve drengilega
og kristilega söngsveit skipsins varð við
dauða sínum. Hún lék hressandi lög
meðan nokkur hjörgunarvon var, til að
livetja liugi manna, en þegar dauöinn
blasti við, minti hún menn á spurninguna
miklu:
»Erlu viðbúinn að mœla <jnði?« með því
að syngja sálmalög. Og síðasl kvaddi
hún þenna lieim með sálminum »Nearer
my God to thee«, sem mörgum mungóð-
kunnur í þýðingu séra Matth. Jochums-
sonar: »Hærra minn guð til þín«.
ltaunar er þýðing séra Lárusar Ilall-
dórssonar frá Hofi likari frumtextanum.
Þar er fyrsta erindið þannig (sbr. Frí-
kyrkjan II. bls. 168).
»Nær, enn nær, guð minn, þér! Nær,
enn nær þér. Pótt að eins þraulakross
það lyfti mér. Líf meðan Ijær þú mér,
ljóð mitt og söngur er: Nær, enn
nær, guð minn, þér! Nær, enn nær
þér!«------
Vafalaust hafa margir aðrir trúaöir menn
á skipinu tekið undir þenna söng þessar
síðustu og alvarlegustu mínútur lifs síns.
Omurinn barst til þeirra, sem komust
af,j og er þeim ógleymanlegur, og ómur-
inn hefir borist siðan um víða veröld,
og vakið ýmist endurhljóm í hjörtunum
eða órósemi, þar sem hjartað var ekki
viðbúið að mæta heilögum guði.
Isalöld liefir t. d. skýrt frá þvi, að sænska
skáldinu Strindberg hafi orðið mikið um
að frélta þessa síðuslu kveðju söng-
sveitarinnar.
Og feginn vildi eg óska að sami ómur
inætti berast að hjörtum margra lesenda
íslenzkra blaða.-----
Pað er annars ekki í fyrsta sinn, sem
þessi sálmur hljómar fyrir eyrum þús-
undanna. Pegar Mac Kinley Bandarikja-
lorseta var veilt banatilræði (1902), raul-
aði hann fyrnefnt vers rétt lyrir andlátið.
— Og þegar liann var jarðaður, námu
allar járnbrautarlestir, sporvagnar og verk-
smiðjuvélar slaðar í 5 minútur í öllum
Bandarikjum og jafnframt var sálmurinn
sunginn í ílestöllum kyrkjum landsins.
Betur að vér gætum allir mætt dauða
vorum með sömu orðum!
Albert Lunde, umferðaprédikarinn
nafnkunni, var i Helsingfors á Finnlandi
aðallega i vetur sem leið, og segisl hann
ekki annarstaðar hafa séð eins mikil áhrif
orða sinna, síðan vakningin mikla varð í
Kristianiu árið 1905. Lunde prédikaði
daglega í stærstu samkomuhúsum í Hels-
ingfors, en þó urðu margir frá að hverla.
Sumar samkomurnar, sem ætlaðar voru
karlmönnum einum, sóttu um 3000 karl-
menn og það enda á virkurn dögum. —
— Lunde er biblíufastur mjög, eins og
raunar allir kunnir vakningaprédikarar, og
velur sér alloft umræðuefni úr gamla-
tcstamentinu. — — Pað er eillhvað lík-
legra til að »tæma kyrkjurnar« en
»biblíutrúin«.
S. A. Gíslason.
Leiðrétting.
I síðasta tölublaði Bjarma er þess gelið,
að eg hafi haldið prédikun við íoreldra-
mólið í dómkyrkjunni siðasta vetrardag;
þetta er ranglega hermt, því séra Bjarni
Jónsson, formaður félagsins, hélt stólræð-
una, aðalprédikun guðsþjónustunnar. Eg
þar á móti talaði fáein ávarps-orð til
drengjanna frá kórdyrunum. Kyrkjan
var full af fólki og voru það um 300
drengir ásamt foreldrum og vandamönn-
um. Sungnir voru 7 sálmar, bæði kyrkju-
sálmar og félagssálmar. Einn af félags-
piltum iék á orgelið og söngflokksstúkan
var full af félagsmönnum, er stýrðu söngn-
um.
Síðast fór séra Bjarni fyrir altari og
cndaði guðsþjónustuna á venjulegan liált.
K. F. U. M.,5. maí 1912.
Fr. hriðriksson.
Útgefandi: Hlutafélag í Reykjavík.
Ritstjóri: Bjarni Jónsson kennari, Káraslíg 2, Reykjavik.
Afgreiðslu- og innheimtumaður: Sigurjón Jónsson, Laugaveg 63.
Prentsmiöjan Gutonberg.