Bjarmi - 01.12.1920, Qupperneq 7

B J A R M I
183
í kjallaranum og höltu stúlkunni
þeirra? Þau fara sjálfsagt að koma
úr þessu, og þeim þykir eflaust
skrítið að fá ekki að sjá sjálfan hús-
bóndann«.
Presturinn brosti. »Jeg var reyndar
búinn að gleyma því, en jeg kem
bráðum aftur og þú tekur vel á móti
þeim, Björg mín«.
Það var drepið að dyrum. Kona
stóð frammi í anddyrinu. Hún rjetti
prestinum brjef. »Jeg var beðin að fá
yður það sjálf«, sagði hún. það var
með því seinasta sem hún talaði við
mig. — — Pjer annars þekkið mig
víst ekki. Jeg er vökukona í sjúkra-
húsinu og var hjá konunni, sem þjer
lieimsóktuð svo oft, henni Önnu sál-
uðu, á meðan hún skildi við«.
Presturinn leit á brjefið. »Hún er
þá dáin«, sagði hann. »Jeg ætlaði
einmitt að skreppa til hennar í kvöld
og lesa fyrir hana jólaguðspjallið,
eins og jeg lofaði henni á dögunum«.
»Hún vfst sagði mjer það«, sagði
vökukonan. »Og hún hlakkaði til
jólanna eins og barn, þessi aumingi.
En hún er nú sæl, sælli en jeg og
mínir líkar«.
Konan kvaddi og fór, en séra
Gunnar fór að lesa brjefið.
»Kæri prestur minn! Jeg skrifa yður
þessar línur af þvi mig langar til
að sýna yður einhvern þakklætisvott.
Því þjer hafið bent mjer á lífið og
l.jósið. Nú, þegar burtför mín er fyrir
hendi, finn jeg það best hvers virði
orð yðar eru mjer. Nú hugga jeg mig
við þau og læt hugann dvelja við
fyrirheit Guðs orða, sem þjer hafið svo
oft og rækilega sagt mjer frá. Og þau
eru ljósið, sem lýsa mjer heim.
Guð blessi yður, prestur. Haldið
áfram í Drottins nafni, því tíminn
bður, og allstaðar er nóg af syndur-
om, sem þurfa á náð Guðs að halda.
Segið þeim söguna mína, til sönnun-
ar því hve fullkomið frelsi Guðs son-
ar er.
Segið þeim að það var blóð Jesús
Krists sem hreinsaði mig af allri
synd. Pess vegna get jeg nú sagt með
rólegu geði:
Dauði jeg óttast eigi, afl þitt nje
valdið gilt, í Kristi kralti jeg segi,
kom þú sæll þegar þú vilt.
í Guðs friði með ástarþökk fyrir alt.«
Pannig liljóðaði brjefið sem presturinn
las hvað .eflir annað uns tár hnigu
af hvörmum hans.
»Hví skyldi jeg hræðast vanmátt
minn?« sagði hann upphátt við sjálfan
sig. »Droltins er valdið«.
Hann var ljettur í spori á leið til
fangahússins.
Gleðin í hans eigin hjarta var i ætt
við fögnuð englanna, þegar syndari
snýr sjer til Guðs, og endurskin gleð-
innar bjó i svip hans og augnaráði
þegar hann gekk inn í fanga klefann.
Fanginn, því nær barn að aldri, eftir
útliti að dæma, reis upp í fleti sinu,
þegar presturinn kom inn. Hann rjelti
prestinum hönd sína þegjandi, setlist
svo frainan á fletið sitt og starði
þögull og þungbúinn á ljóstýruna
á borðinu. Miðdegisverður hans var
ósnertur hjá rúmi hans.
Presturinn settist á rúmið við hlið
hans.
»Ungi vinur minn«, sagði hann
vingjarnlega. »Hjer hittumst við þá
aftur. Munið þjer þegar þjer komuð
heim til mín í haust? og hvað það
var, sem jeg sagði þá við yður? Mjer
þótti undur sárt, þegar jeg frjetti að
þjer væruð kominn hingað, jeg vissi
það ekki fyr en í gær, og jeg gat
ekki á mjer setið að heimsækja yður
hið fyrsta.«
»Pakka .yður fyrir«, svaraði pilt-
urinn. »Pað er yður líkt«.
»Og jeg enduitek orð mín, piltur
minn, og legg alla áherslu á hið