Bjarmi - 01.12.1920, Side 16

ö jÁíiMí
192
hald hennar vlsindalega. Þess vegna er
»sönnanum« spíritista á bug visað af trú-
arlegum ástæðum — á sama hátt og vís-
indi vor vísa þeim á bug af vísindalegum
ástæðum. — En þessu næst stendur þetta
. i sambandi við þá trú vora, að ekki sje
hjálpræði í neinu nafni öðru en nafni Jesú.
Petta er fagnaðarboðskapur hinnar dönsku
kirkju; hverjum sem vill er heimilt að
kalla það þröngsýni fyrir oss.
Mætti jeg svo enn bæta þvi við, að ná-
kvæmlega sömu »þröngsýni« mundi vera
að mæta innan bæði sænsku og norsku
kirkjunnar. Ef hjer í Reykjavík væru nú
staddir fulltrúar þessara systurkirkna
vorra, þá mundu þeir vafalítið krefjast
þess, að kirkjur þeirra fjellu undir sama
dóm. Og mætti jeg vekja athygli á því, sem
mönnum ef til vill er ókunnugt um enn
hjer í bænum, að Lambeth-fundurinn
frægi, sem i sumar var haldinn í Lundún-
ura, þar sem voru saman komnir 252 ensk-
ir bískupar hinnar anglikönsku kirkju,
samþykti mjög ákveðna fundarályktun
gegn spíritísmanum, er væri að áliti fund-
arins bæði óholiur fyrir menn og skygði
á kjarnann i fagnaðarerindinu«.
Pannig farast danska prestinum orð, og
býst Bjarmi við, að flestir lesendurnir sjeu
honum þakkiátir fyrir að liann tók þessu
ekki með þögninní, eins og allflestir ís-
lenskir prestar taka fullyrðingum anda-
trúarinnar.
Úr Borgarnesbrunanum fjekk
Bjarmi aðeins eina ávísun, frá Jóni Fr.
Jónssyni, Brekknakoli í Pfngeyjarsýslu,
og eitt brjef, frá Sigfúsi J. Oddssyni, Staf-
felli í Múlasýslu. Alt annað brann alveg
af því, sem blaðinu var ætlað með þeim
pósti. Abyrgðarbrjef og ávísanir greiðir
póstsjóður væntanlega síðar, en hitt, sem
látið heflr verið í ábyrgðarlaus sendibrjef,
er alveg tapað. Æskilegt væri að allir, sem
sent hafa borgun fyrir blaðið með þeim
pósti, Ijetu ritstjórann vita um það sem
allra fyrst.
Að vestan.
Síra Björn B. Jónsson í Winnipeg
kom heim aftur frá heilsuhælinu í haust
og hefir nú fengið heilsuna aftur. Söfn-
uður hans hjelt honum fagnaðarsamkomu,
er hann kom heim.
Um Jón Vídalín skrifa þeir í Samein-
inguna (8.-9. tölubl.) síra Guttormur Gutt-
ormsson og síra Sigurður Christofersson,
en sira Jónas A. Sigurðsson yrkir minn-
ingarljóð, sem Bjarmi mun birta síðar.
Um hjónaskilnað skrifa þar bæði
ritstjórinn (síra G. G.) og síra Kristinn
Ólafsson. Hinn siðarnefndi segir, að eftir
skýrslum Ðandaríkjanna skilji þar ein
hjón af hverjum átta, og bætir svo við:
»Á þenna hátt er hin kristilega hugsjón
um heimilið og lijúskapinn fótum troðin.
Skilnaður er veittur fyrir auðvirðilegustu
ástæður, og hefðin, sem kemst á í þessu,
dregur úr heilbrigðu almenningsáliti. Pað
er því ekki vanþörf á, að allar kristnar
kirkjudeildir beri fram sem ákveðnastan
vitnisburð í þessu efni. Kirkjan þarf að
halda fram kenningu guðsorðs í þessu
efni liiklaust, og kcnnimenn kirkjunnar
þurfa að hafa djörfung til að neita að
gifta aðskildar persónur að nýju, nema
þeim sje kunnugt um, að sá, sem hlut á
að máli, hafl fengið skilnað af ástæðum,
sem viðurkendar eru í guðsorði. En eina
skýlausa ástæðan fyrir hjónaskilnaði, sem
þar er gefin, er ótrygð hjónanna hvors
við annað, og sá, er saklaus hefir orðið
fyrir slíkri ótrygð, hefir rjett til að giftast
aftur«. — Pótt lög ýmsra ríkja hafi annan
mælikvarða, andstæðan guðsorði, þarf
kirkjan ekki að leggja blessun sina yfir
hann; hún á ekki að vera vikastúlka
ókristilegs ríkisvalds, til að sækja því vatn
og handklæði, er það þykist þurfa að þvo
sjer með Pílatusi.
Bjcirmi óskar ölluin leserídum
síimm gleðilegra jóla og ng-
árs og biður Guð að blessa
peim hátíðina og komandi ár.
Útgefandi Signrbjörn Á. Gíslason.
PrenUmiðlan Qntenber?,