Bjarmi - 01.12.1921, Blaðsíða 3

BJARMI
203
uppskera á sínum tíma, ef æskulýður-
inn raknaði raunverulega, læki fagn-
aðarerindinu tveinr höndum og gerði
Jesúm að konungi sínum!
Tökum því næst eftir því í textan-
um, að Jesús missir aldrei sjónar á ein-
staklingnum. Lærisveinarnir urðu hissa
þegar þeir sáu að hann var að tala
við samversku konuna? Voru það
nokkur undur? Greip hann ekki hverl
tækifæri til að frelsa týnda sál? Og
svo leitaði hann uppi eina og eina
og bar fagnandi heim; það er undir-
búningurinn undir uppskeruna miklu,
þar komu menn fram hópum saman.
Það getur vel verið, að fæslir okkar
lifi þá tíð; en vjer skulum hver og
einn kosta kapps um að geta orðið
einhverjum einstökum manni til bless-
unar endur og sinnum. Það getur
legið fyrir oss, hversu lítilfjörlegu
starfi sem vjer annars gegnum.
Þá er næst að virða fyrir sjer sam-
verkamennina, sem Jesú bendir á í
textanum. í*að er fagnaðarrík sjón.
Einn sáir, annar uppsker — en sam-
gleðjast hvor öðrum. Svona á það að
vera. Engin öfund, engin samkepni,
ekkert nöldur má eiga sjer stað. Eng-
inn má segja súr í bragði: Jeg má
alt af hafa það vanþakkláta starf með
höndum að sá, en annar fær alt af
að gegna þvi hæga staríi að uppskera
ávextina! Og enginn má segja: Jeg
get! En annar gjörir hreint ekki neitt!
Báðir eiga að gleðjast: Jeg sáði ekki
til einskis, það stendur á sama til
hvers þeir fara og hver uppsker. í*að
var annar, sem lagði grundvöllinn, en
það eitt varð hlutskifti milt að sjá
það og fagna, en mjer ber þó alls
eigi heiðurinn! Það er þó sannalega
bróðurlegl og systurlegt samstarf, þar
sem svona er liugsað; af því spreltur
alt af eitthvað, þar er sáð og upp-
skorið hvorumtveggja til gleði, sáð-
manni og uppskerumanni!
En hver er fær til þessara starfa„
er þá eftir að vita. Pað var sá sem
var tijndur og er jundinn. Nú trúum
vjer ekki lengur fyrir þitt tal, segja
þeir, vjer höfum sjálfir heyrt og vit-
um, að hann er frelsarinn! »Áður þekti
jeg hann af orðspori en nú hafa augu
mín sjeð hann sjálfan«. Venjulega
byrjar á því, að vjer trúum, af því að
aðrir hafa sagt oss frá honum; hann
er Droltinn vor og foreldra vorra,
hann er frelsari leiðtoga vors og fje-
lags vors, hann er Guð Abrahams,
ísaks og Jakobs! En nú verður hann
frelsari minn: Jeg opna hjarta mitt
fyrir honum, nú verð jeg þess vís, að
hann hefur frelsað mig og fyrirgefið
mjer, af náð; ekki átti jeg það skilið,
ekki hafði jeg unnið til þess.
Þegar svona er komið, þá getur
maður fyrst farið að verða öðrum til
blessunar.
Þá getur maður ekki annað. Það er
síðasta hugsunin, sem við finnum í
textanum. Það er minn matur, segir
Jesús, að gjöra vilja hans, sem sendi
mig, að framkvæma hans verk. Ó,
hvað þetta nærir mitt andlega líf, það
heldur lífinu i mjer, þó að það hins-
vegar geti tekið á kraftana og svift
mig mörgum næturblundi; það styrkir
andann samt, samt er það dýrlegt, að
geta ekki annað en starfað. Svona eru
kjör ungra starfsmanna þegar þeir eru
að gegna starfi sínu, þá eru þeir í
essinu sfnu. Þeir vinna verkið hans,
frelsarans; þeim er ekki svo gjarnt á
að hlaupa frá þvi, þeir eru allir í þvi,
þangað til því er lokið, en það verður
aldrei, fyr en vilji Guðs og verk eru
orðin fullkomin í þeim sjálfum. En
þá er kominn dagur Jesú Krists.
Þessar hugsanir skulum vjer leggja
oss rikt á hjarta, þegar vetrarstarfið
er byrjað. Biðjum Guð að fram-
kvæma þær í lffi voru. B. J. isl.