Bjarmi - 01.12.1921, Blaðsíða 6

206
BJARMI
5. Innlendir síar/smenn. Afar áríð-
andi er að þeim fjölgi, þeir eru best
kunnugir hugsunarhætti fólks síns.
Útlendingar mæta þráfait mótspyrnu,
af því einu að þeir eru útlendir.
6. Að Guð fái notað oss kristniboða.
Sjerstakar varúðar verður að gæta.
Margir hafa orðið heilsulausir á
skömmum tima, þeir gættu sín ekki,
lofts lagið var öðru vísi en heima,
fæðan alt önnur o. s. frv. Heiðinn
hugsunarháttur, heiðnir siðir svifu í
andrúmsloftinu, og margir dóu and-
legum dauða.
Við erum nú komnir svo langt að
við sjáum fyrsta viðkomústaðinn i
Japan, Yokohama. Þar býst jeg við
að hilta sra. Oktavíus Thorláksson,
hann starfar skamt þar frá. Máske
gefst mjer tækifæri til að heimsækja
kristniboðsstöð hans; síðan fer jeg
með járnbraut til Kobe, það er síð-
asti viðkomustað skipsins í Japari.
Annars er fyrsti áfangastaður minn
Shanghai í Kína; þangað komum við
30. sept.; þá á jeg eftir rúml. mán-
aðar ferðalag til Laohokow. Þegar
þangað kemur, skrifa jeg yður áfram-
hald ferðasögunnar.
Lifið heilir kæru vinir. Með heit-
ustu ósk um blessun Guðs yfir starf
yðar og líf í Drottni II. Mós 14,
13.—14.
Yðar í þjónustu Meislarans.
Olafur Olafsson.
pt. í »Empress of Iiussia í Kyrrahafi
30.-9.-1921.
co. áritun The Norvegian Mission
Laohokow, Hupeh, China.
(?= =?
H eimi 1 ið.
Deild þessaaunasi Guðrún Lárusdóttlr,
Brúðargjöfin.
Saga eftir Guðrúnu Lárusdótlur.
Það var glatt á bjalla hjá nýgiftu
hjónunum. Háreysta, húsið var upp-
ljómað frá efstu hæð alla leið niður
í kjallara, og ljósadýrðin barst ásaml
hlálrunum út á þögult strætið, þar
sem öll umferð var löngu hætt, því
það var nótt, þögul og hátíðleg jólanótt.
Þjónarnir og þernurnar höfðu ærið
að starfa við að bera gestunum dýr-
indis krásir, ungu bjónin voru sem
sje að halda fyrsla samsætið á eigin
heimili sínu, þau voru nýílutt þangað
sjálf, og þótti bera vel i veiði að gjöra
sjer glaðan dag, einmitt á jólunum.
Það var heldur ekkert til sparað er
fangnaðarauki var að, og brosleit and-
lilin báru þess vottinn að unað var
hag sínum liið besta.
Unga fólkið safnaðist saman i stærstu
stofuna og bráðlega var þar stíginn
dans eftir fjörugum slaghörpuslætti.
En rosknara fólkið settist að í hliðar-
herbergjum, og ýmist horfði á leik
unglinganna eða skemti sjálfu sjer með
spilum, taíli og samræðum um daginn
og veginn.
»Það dansar þá á jólanóttina. Kantu
við það, llósa?« spurði öldruð kona
sessunaut sinn í liálfum hljóðum, Rósa
færði sig nær, »og sei, sei, nei« sagði
hún, hvað ætli maður kunni við það.
En þegar betur er að gáð, þá er það
í sjálfu sjer ekki verri eða ótilhlýði-
legri skemtun en hvað annað«.
»Jeg býst við að Hákon líti svo á
það mál«, sagði sú sem fyr hafði
mælt, og brosti um leið. »Hann er
löngum gleðimaður. Dæmalaust eiga
þau nú snoturt heimili hjerna, Helga