Bjarmi - 01.12.1921, Blaðsíða 7

B JARMI
207
og hann. Henni bregður svolítið við,
gæti jeg trúað«,
»Það er ekki óliklegt«, svaraði Rósa.
wPað er ekki smáræðis heppni yfir
sumu fólki. Man jeg þegar Sólveig
heitin móðir Helgu, misti manninn og
flutti hingað úr sveilinni með Helgu,
sem þá var smátelpa. Sólveig heitin
var fátæk, því búið hrökk tæplega í
skuhlirnar. Björn sálaði var enginn
búmaður auminginn, þar að auki drakk
hann á seinni árum. Og Sólveig átti
fáa sluðningsmenn, en hún var býsna
kjarkgóð, og það lijálpaði lienni. Ójá,
það var ekki öldungis svona hátt undir
loftið í kompunni, sem hún leigði sjer
hjerna á Njálsgötunni, svo langt man
jeg«. Og Rósa skimaði í allar áttir
slofunnar, »og ögn færri málverkin«.
bætti hin við. »En þarna bjó hún og
baslaði fyrir sjer og barninu með
handavinnu, spuna, prjóni og þjón-
ustubrögðum. Jeg man vist þegar hún
var að fara í Laugarnar í hvaða veðri
sem var, og ók þvottinum á hjólbör-
um, til þess að spara aurana. Skyldi
hana hafa órað fyrir þessu og öðru
eins«. Þær litu báðar í kringum sig,
og virtu vandlega fyrir sjer fagra hús-
muni og alt það, sem prýddi hina
vistlegu stofu.
»Já, það er margt lífið, þó lifað sje«,
sagði Rósa og varp öndinni. »En jeg
held að gömlu konunni hefði þótt
nóg um íburðinn hjer á öllum hlut-
um. Hefirðu tekið eftir veggmyndun-
um? Skyldu þær hafa kostað skild-
inginn! Og öll þessi stofugögn! Hann
hlýtur að vera ríkur maður, liann
Hákon«.
»Óvíst er það«, sagði hin konan
drýgindaleg.
»Hvað ertu að segja, Sofii'a, held-
urðu þá að hann eigi ekki húsið eða
hvað«. Rósa varð áköf og þokaði sjer
alveg að vinkonu sinni.
»Jeg segi það ekki«, svaraði Soffía
brosandi. »En margur býr stofur sínar
vel, þó lítið sje í buddunni. Sumu
fólki er það fyrir öllu að berast á og
hafa mjúk sæti og nóg af prjáli í
kringum sig. En segðu mjer eitthvað
meira um móður hennar Helgu. Jeg
hefi ávalt ánægju af að heyra sagt
frá þeim, sem kunna að bjarga sj«r«.
»Það gjörði Sólveig heitin«, tók Rósa
til máls, »við vorum ofurlílið skildar
og sambýliskonur i nokkur ár, og jeg
hitti hana daglega. Aldrei var hún
öðru vísi en glöð og kát, og það þó
hún ætti ekki 10 aura í buddunni,
og vissi ekki hvað hún hefði til næsta
máls. Jeg mintist á það við hana
einlivern tíma, hvernig liún gæli verið
svona undur róleg og vera jafn fátæk.
»Jeg treysti Guði«, sagði hún þá bless-
unin sú arna, »jeg veit að hann er
nógu ríkur«. Og það sagði hún mjer
oft, að altaf hefði eiiihver björg borist
sjer, og stundum hefði hún ekkert
vitað hvaðan. Já, Sólveig heitin var
mesta trúkona, og grunur minn er sá,
að það hefði ekki verið stíginn dans
hjerna í stofunni í nótt, ef hún hefði
verið uppi standandi. ÆtU hún hefði
ekki heldur lesið jólalesturinn«?
»En dóttirin, Helga, er hún ekkert
lík móður sinni«? spurði SolTía.
»Jeg veit ekki. Hún er svo ung,
þetta er barn, tæplega tvítug, Svo fór
hún nú rjett strax eftir ferminguna
frá móður sinni, til vandalausra að
vinna fyrir sjer, Sólveig heitin misti
hana þá að miklu leyti undan sinum
yfirráðum. Og þú þekkir það nú, Sollía
mín, að uDga fólkið á svo litla leið
með aldraða fólkinu, nú orðið. Það
er þá svo margt sem glepur fyrir. Jeg
vissi að Sólveigu var það hálfgjörl á
móti skapi þegar Helga rjeðist í kalTi-
hús, hjerna í bænum, en svo varð
það að vera, Hún fjekk hátt kaup