Bjarmi - 01.12.1921, Blaðsíða 8

208
B J A R M I
þar, og margir hugsa mest um það.
En hún var þá þetta litla heppin að
krækja í Hákon«.
»Ójá, það voru nú sumir hissa á
því«.
»Ekki var jeg neitt hissa á því.
Ungu mennirnir líta fyrst og fremst
á fallegt andlit, og hvar sjerðu það
fegurra en hjá Helgu? Par að auki
lil jeg hana engu síðri en stúlkur
gjörast upp og ofan«.
»Það getur satt verið. Vesalings
ungu stúlkurnar eru ekki æfinlega
vaxnar því starfi að stjórna heimili«.
»Helga þarí ekki að bera kvíðboga
fyrir neinu í því efni, nógar eru hendur
til lijálpar hjer -sj'nisl mjer«, sagði
Rósa »þó jeg líti svo á að konan
haldi besl uppi sínum heiðri með því
að annast lieimilið sem mest sjálf«.
»Þekkirðu Hákon nokkuð?« spurði
Sollía. »Miklu minna«, svaraði Rósa.
»Helgu hefi jeg þekt frá því hún var
barn, en honum hefi jeg að eins kynst
síðan þau trúlofuðust. Mjer geðjast
vel að lionum að mörgu leyti«.
»En ekki að öllu, eða hvað?« spurði
Soll'ía.
»Pað eru fáir menn svo að ekkert
verði sett út á þá«, svaraði Rósa.
»Mjer þykir Hákon lielst lil alvöru-
lítill eða gáskafullur, en hann er nú
ungur enn þá, svo þetta gelur alt
breyst. Hákon er eftirlætisbarn, sem
aldrei heíir þurft að láta neitt á móti
sjer. Faðir hans Ijel all vera eins og
liann vildi, og fær honum nú öll fjár-
ráð í hendur«.
»þess vegna getur hann haldið sig
svona ríkmannlega«, sagðiSollía. »Ekki
gjörði faðir lians það, fyr á árum. Jeg
þekti hann vel, hann er frændi minn,
og við vorum saman í æsku. Jóhann
var sparsamur og neilaði sjer um llesl,
lil þess að eignast því íleiri aurana.
Hann týmdi aldrei að gifla sig, og
þessi eini drengur, sem liann átli, ólst
upp við mestu sparneytni, þó hann
væri eftirlætisbarn, eins og þú sagðir
áðau. Móðir lians var ráðskona á
heimilinu, en ófrjáls var hún, sú aum-
ingja stúlka, líkust ambátt, eða það
fanst mjer, þá sjaldan jeg heimsótti
Jóhann frænda. — Reir eru ekki mjög
líkir feðgarnir. Betur að gamli máls-
hálturinn sannist ekki hjer: »Sýnkur
saman dregur, svo kemur ómildur og
eyðir«. Nei, auðnum fylgir ekki ávall
ánægja, því fer fjarri. Nú er Jóhann
orðinn gamall og hrumur, Björg dó
í hittiðfyrra, svo liann er nú einn
síns liðs. Ekki hve hann vilja vera
á íslandi, hann hefir búið svo lengi
í Höfn og vill víst bera þar beinin«.
Þær skiftu talinu. Ungu hjónin komu
inn í stofuna.
»Svo lijer sitjið þið, aldursforsel-
arnir«, sagði Ilákon glaðlega. »Hvernig
líður ykkur, — yður frú Rósa —
ágætlega, gott er það, og þjer Soll'ía
frænka, vel, mikið gott aðheyra. Og
dæmið dansinn okkar ekki svo mjög
slrangl? — það er nú þessi gamli
siður, sem þið kannist við, að á jóla-
nóttinni megi ekki hreyfa liönd nje
fót í skemtana skyni. En jeg spyr,
hvar er jólagleðin þá, sem menn eru
að spjalla um? Helga mín var ekki
alveg laus við þessa bjegilju, — hún
maldaði í móinn, þegar jeg stakk
upp á að fara í einn snúning. En
hún áttaði sig, elskan sú arna, og
við erum bæði búin að dansa þessi
lifandis ósköp. Jeg held meira að
segja að jeg sje orðinn hálfþreyltur.
Sestu hjá mjer, Helga mín«. Þau
settusl bæði í hægindaslól. Ilelga
lagði handlegginn ulan um hálsinn
á honum.
»Hefir svo ekki verið gaman í
kvöld, reglulega gaman?« spurði
hann og horfði brosandi á konu sína.
»Jú, jú, mikil ósköp«, sagði hún.
»Og ertu ekki ánægð með íbúð-