Bjarmi - 01.12.1921, Blaðsíða 9

B J A R M I
209
ina? Hvað finst ykkur, konur góðar?
Ilefir hún ástæðu til að kvarta?«
Hákon lilaðist um, lnóðugur á svip.
»Heldurðu að pabba þætti jeg byrja
of »ílolt«, Sollía?«
»Ætli honum þyki nokkuð of gotl
banda þjer?« svaraði Sotlia.
»Hann lagði mjer svo sem lífs-
reglurnar, sá gamli, þegar við hittum
hann í haust, og varaði mig við
eyðslusemi, — hann ætti að vila
hvað brúðkaupsferðin kostaði okkur!
En hvað um það. Jeg bj7st ekki við
að fara íleiri brúðkaupsferðir. Svo
fer jeg að vinna eins og hestur, þegar
jeg er sestur á Iaggirnar hjer heima.
Um að gera að láta fara vel um sig.
— — Ihð þolið tóbaksreyk? Gotl og
vel. — Viltu reyk, Helga? Ekki! Erlu
lasin? O-jú, þú reykir einn vindling,
það er svo fjelagslegt fyrir hjónin að
reykja saman. Er það ekki satt?«
(Framhald.)
h rá kreddutrúnni til fagnaðarerindisins.
Ritgerðina eftir Svíann Em. Linder-
holm með þessari fyrirsögn í nj'út-
komnu hefti »lðunnar« hefi jeg lesið
með meslu ánægju. þólt jeg engan
veginn sje liöf. samdóma í höfuðat-
riðinu, sem sje því, að ekkert verður
úr guðdómi Krists nje endurlausnar-
verkinu. IJað eru kenningar, sem vjer
íslendingar þekkjum orðið svo vel af
ræðum og ritum íslensku nýguðfræð-
inganna. Koslurinn við þessa löngu
og skilmerkilegu ritgerð er það, að
elnið er þar rækilega tekið til með-
ferðar. Þá er þetta góð iitgerð að
því leyti að hjer er lalað svo hrein-
skilnislega um málið, hræsnislausl og
ekkert á huldu sagt. Höf. vítir þarna
einarðlega hina algengustu aðferð ný-
guðfræðinganna, að nota óbreytt orð
og orðatillæki gamalguðfræðinnar,
en láta þau merkja alt aðrar hug-
myndir. Slíka aðferð álítur hann alls
eigi sigurvænlega fyrir málstaðinn.
Um það geta líka allir veiið lionum
samdóma. Hann vill þvert á móti að
nj'guðfræðingarnir gangi að verki
fullir einurðar og hyki ekkert við að
vera vel róltækir og brjóta alveg í
bága við gömlu orðtökin og kenning-
arnar. Þetta er drengilega mælt, því:
»Launsmjaðran öll og liræsnin hál
hindrar Guðs dýrð en villir«,
reynist víst ennþá óbrigðult spakmæli
hverri stefnu sem annars er fylgt.
Hinu trúa nýguðfræðingar auðvitað
ekki, að ástæða sje lil að segja nokk-
urn tíma fyrir syndhlaðinn manninn:
»Blóðdropar pínir hlessað sáð,
her pann ávöxt scm heitir náð«.
O) þá eiga þeir líka vægðarlaust og
launvígalaust að rífa þá kenning nið-
ur, fyrst það er sannfæring þeirra að
hún sje röng og að öllu• ósamk'væm
því er Kristur sjálfur kendi. Sann-
leikurinn er heilagur og eigi ætti þeiin
sem koma með nýjan sannleik eða
grafa upp gamlan, að vera neitt ljúf-
ara en að halda honum hyklaust
fram mannkyninu til bjargar, svo
voru þeir Láther og Kalvín o. fl.
Allur falskur friður og meinleysis-
háttur eru illir hlutir. Þelta skin
greinilega út úr ritgerð Em. Linder-
liolms og þarna sjest það glögt, að
nýguðfræðin endar — og er í eðli
sínu ekkerl annað en hreinn »únítar-
ismus«, en fyrir það hafa ýmsir ís-
lenzkir nýguðfræðingar harðþrætt í
mín eyru, þótt undarlegl megi virðast.
Sjálfur á jeg rit dr. Channings, hins
ágæla »únítára« Ameríkumanna og
þykir víða yndælt þau að lesa. Svo
jeg skil ekkert í því, að menn, sem
að þeirri trú hallast, skuli eigi vilja
frjálslega og fúslega við hana kannast.
Það hefir vísl staðið í samhandi við