Bjarmi - 01.03.1922, Qupperneq 7

BJARMI
39
aíiur, horfnu augnablikin og hrópa
hátt: »Hefðir þú — hefðir þú —!«
og livílika hugarkvöl ílytja þau nieð
sjer! »Hefðir þú sinnt honum meira
sjálf«, sögðu þau við Helgu. »Hefðir
þú verið heima hjá honum, en farið
í færri samsætin; hefðir þú hlint að
honum með eigin hendi í stað þess
að fá hann í hendur vandalausum
stúlkum, — já, hefðir þú þá skilið
það betur, að móðurstaða þín leggur
þjer heilagar skyldur á herðar, og
þeim skyldum mátlu ekki varpa frá
þjer fyrir hjegómlegt veraldar tildur
— þá væri drengurinn þinn ef lil vill
enn hjá þjer«. — Hún fann það best
nú hvílkt fánýti það var alt — alt,
borið saman við ægilega lífsalvöruna.
Hún undraðisl slórum að liún hafði
svo lengi leilað unaðar í lyslisemd-
um og skemtunum. Hvernig fór hún
að því? Hún spurði sjálfa sig án
þess að geta svarað spurningunni
öðru en þegjandi tárum. Hvar var
þá huggun fyrir harmþrungið lijarta
hennar? þá sjaldan hún hafði orð á
því við manninn sinn, eyddi hann
því ýmisl, eða [)á að hann kendi
lasleika hennar um, og stundum lá
henni við að trúa orðum hans, fanst
svo hlyti að vera eftir því hve breytt
hún var orðin.
»Þú jafnar þig, llelga miu«, var
llákon vanur að segja. »Og alt kemsl
i ganila horfið«.
En Hclga fann það með sjálfri
sjer, að svo gat eigi orðið. Hún var
orðin frábitin skemtunum og öðru,
sem hún áður sóttisl mesl eftir. Hún
hafði haft nægan tíma lil að yfirvega
ástand sitt, þessar vikur sem hún lá
i rúminu, eftir að drengurinn hennar
fæddist og hún komst að raun um
það, að framvegis yrði hún að sækja
gleðina sína eitthvað annað en í
veisluglaum og samkvæmissali.
Var hún þá orðin þreytt á Ufinu
svona ung? Eða var þetta veiklun
hennar að kenna? Læknirinn hafði
sagt að hún hefði veiklaðar laugar.
Hún hafði spurt sjálfa sig hvað eftir
annað en fáu svarað. Eu hjer, hjá
leiði barnsins liennar, voru tvimælin
tekin af með öllu. Harmiloslið móð-
urhjarta getur enga hlutdeild ált í
háværum heimsglaumi.
Hún hrökk við, það var drepið
hendi á öxlina á henni.
»Ertu alein hjer, úti í kirkjugarði,
Helga mín!« Pað var Soffía frænd-
kona Hákonar, sem ávarpaði hana
þannig.
»Ójá, jeg gekk hingað mjer til af-
þreyingar«.
»En þjer verður altof kalt, góða
mín, þú sem hefir verið lasin svo
lengi, — komdu nú heiin með rnjer,
það er slytlra lieldur en heim til
þín, þú verður að hita þjer, þjer er
dauðkalt á höndunum«. Og SofTía
lók með háðum höndum ulan um
hendurnar á Helgu.
Það var mjög vistlegt í her-
hergi SolTíu, þó þar væri fremur
fálæklegl umliorfs. Iiún dró hæginda-
stólinn sinn að arninum og Ijet
Helgu setjasl i hann, svo tók hún
skóna af fótunum á henni, »til þess
þjer hlýni fyr, og livíldu fæturnar
bjerna á skemlinum mínum, svo
skal jeg vera íljót að koma með
heilt handa þjer að drekka. Þú ert
svo fjarska kuldaleg, þú hefir verið
búin að standa lielst lil lengi í sömu
sporum«.
það var nolalegl sætið við arninn,
og Helgu fór að syfja í kyrðinni.
Hún fann að hún var þreytt, og
þegar Soffía kom inn með kaffið,
var Helga sofnuð i stólnum hennar.
SofTía hagræddi henni betur og
lagði mjúka ábreiðu yfir hana, svo
stóð hún við eitt augnablik og horfði
á hana, wblessað barnið«, tautaöi