Bjarmi - 01.01.1923, Blaðsíða 5

BJARMI
= KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
XVII. árg.
Reykjavík, 1.—15. jan. 1923.
1.—2. tbl.
'Guð sje oss náðugur og blessi oss. (Sálm. 67, 1).
Til komi þitt ríkil
Nýársprjedikun
eftir dr. theol. Jón Helgason biskup.
Flutt í dómkirkjunni á
nýársdag 1923.
Til þín, sem varst vort athvarf frá
kyni til kyns og aldrei brást þeim er lijá
þjer leituðu skjóls, — til þín, faðir vor á
himnum, sem hlessaðir oss, verndaðir og
varðveittir á liðna árinu, til þin flýjum
vjer nú á morgni nýja ársins og biðjum
þig, minnugir náðar þinnar og trúfesti
við oss hingað til: margfalda náð þína
og trúfesti við oss á þessu ári og lát all-
ar vorar áhyggjur og allan vorn kvíða,
er fyllir sál vora vegna yfirstandandi og
ókomins tíma, verða sjer til skammar.
Lát þitt riki koma til vor með krafti, svo
að þinn heilagur vilji verði hjer á meðal
vor og þin dýrð margfaldist meðal lands-
ins barna. Ver þú, faðir, með oss á öllum
vorum vegum og gef oss öllum, fyrir
sakir þins blessaða sonar, gleðilegt nýár.
Amen.
Matt. 6, 5.—13.
Það var fyr á tímum góður og
fagur siður á landi hjer, er menn
lögðu af stað í langferð frá heimilum
sínum eða lögðu upp í nýjan áfanga,
þá að ríða berhöfðaður úr hlaði,
hefja hugann í hæð og fela sjálfan sig
og ástvini sína vernd og varðveislu
himnaföðursins. Vjer þekkjum andann
í þessum ferðabænum forfeðra vorra
úr hinum gamla ferðasálmi síra Sig-
urðar á Presthólum, sem mjög var
notaður i bænarorða stað við slík
tækifæri, og þó sjerstaklega hið gull-
fallega erindi og innilega:
»Ó Drottinn, virstu að mjer gá,
ó Drottinn, leið mig til og frá;
hönd þín mig verndi hvar jeg fer,
háskanum vísi burt frá mjer.
Ó Drottinn, skildu ei við mig;
einkaförunaut kýs jeg þig«.
Til grundvallar þessum fagra bæn-
arsið liggur vitanlega hin eðlilega til-
finning fyrir því, hve lítt vjer sjálfir
ráðum vorum náttstað, hve lítils
megnugir vjer erum án æðra full-
tingis og hve tæpt sá stendur í stiga
lífsins, er að eins hefir eigin mátt og
megin að styðjast við.
Lifi einstaklingsins hefir frá ómuna-
tíð verið samlíkt við ferðalag, er hefst
í vöggu og endar í gröf. Og þetta
ferðalag skiftist i svo og svo marga
áfanga, alt eftir því hvort æfin verður
löng eða skömm. Það má segja, að
með hverju nýju almanaksári hefjist
nýr áfangi þessarar ferðar vorrar.
Vjer stöndum á morgni hvers nýs
árs alveg í sömu sporum og lang-
ferðamaðurinn, er hann að morgni
leggur upp i nýjan áfanga leiðar sinn-
ar. Vjer vitum hvað að baki er, en
það, sem framundan oss er, er alt
Jtoku hjúpað. Ársins brautir eru oss
huldar öllum án undantekningar,
spekingnum ekki síður en fáfræðing-
num, sem vart veit fingra sinna tal.
Þetta eitt gerir hvern nýársdag —
eða ætti að gera hann að alvörudegi.
Rödd liðna tímans gerir óvissuna um