Bjarmi - 01.01.1923, Blaðsíða 14

10
ÖJARMl
Ársskýrsla
til kristniboðsvina á íslandi.
Fyrsta þ. m. var liðið ár síðan
jeg kom til Kína; langaði mig því
nú til að senda kristniboðsvinum
heima fyrstu skýrsluna, þó fáir lík-
lega hafi búist við henni svo snemma.
— í upphafi máls vil jeg taka það
fram, að þetta verður ekki ársskýrsla
í vanalegum skilningi; það verður
ársskýrsla, en ekki starfsskýrsla.
Beinan þátt í kristniboðinu hefi jeg
eiginlega ekki enn þá tekið; málið
var því til fyrirstöðu; og þó jeg kom-
ist nú allra minna ferða hjálparlitið,
vegna málsins, má þó heita að jeg
sje að eins byrjaður á »stafrófinu«.
»Ónýtir þjónar erum vjer« á því við
um mig. Ársskýrslu' á þó eflaust vel
við að senda; þó jeg hafi ekkert gert,
væri þó ekki rjett að þegja um það,
sem Guð hefir til vegar komið.
Ekki hefir þetta ár liðið eins og
indæll draumur. Breytingin fanst mjer
mikil í fyrstu. Lífskjörin og lífsþæg-
indin eru hjer nokkur önnur en t. d.
í Ameríku eða í Reykjavik. F*ó hefir
mjer vegnað vel; en ekki dylst mjer,
að befði að eins æfintýraþrá teygt
mig til Kina (eins og sumir heima
hjeldu), mundi jeg ekki haldast við
í Mið-Kína lengur.
Ætti jeg að skýra frá reynslu minni
á liðnu ári, hjeldi jeg ekki óviðeig-
andi að yfirskriftin yrði trúarraun
Mállaus hefi jeg verið og lítið skilið,
en fyrstu viðkynni m<n af heiðnu
miljónunum hafa með óviðjafnan-
legri alvöru kveikt ótta og efa í sál
minni, sem máske stundum raskaði
næturrónni. Alt, sem jeg sá og heyrði,
fanst mjer stundum beina að mjer
þeirri spurningu? Hverju trúirðu?
Geturðu nú trúað á Guð og hjálpræði
hans í Kristi, á opinberunarorðið og
alheimsstjórn Drottins? — Hafi jeg
staðist þá trúarraun óskaddaður, er
það vissulega náð Guðs í Jesú einni
að þakka.
Að lifa Drotni í Kína án þess að
hafa öðlast persónulega frelsisreynd,
fulla vissu um föðurást Guðs og náð
í Jesú, er óhugsanlegt. Eins er það
líka óhugsanlpgt, að geta helgað
Drotni líf og. starf á heiðnu landi án
þess að hafa öðlast kraítinn, sem
hann hjet lærisveinunum og skipaði
þeim að bíða eftir, áður en þeir »færu
út um allan heim« (sbr. Post. 1, 4 og
1, 8). — Jeg hefi minst á þetta, svo
lesendurnir hugsuðu um fyrirbænina,
— því að jeg get ekki lifað án band-
anna, sem tengja mig kristnum vin-
um heima. Einnig hefi jeg skrifað
þetta vegna þeirra, sem bera þrá i
brjósti eltir að verða verkamenn í
víngarðinum. Guð gefi að margir ís-
lendingar, menn og konur, komi til
Kína í þjónustu kristniboðsins, en
hann gefi einnig, að enginn þeirra
komi án frelsisfullvissu og án kraftar
Drottins. Undir því er meira komið
en mentun eða nokkru öðru.
En, Guði sje lof, þeim, er auðmýk-
ir sig og leggur alt á altari hans, hefir
hann heitið náð til að yfirvinna sjer-
hverja þraut. »Eins og dagarnir eru,
mun styrkurinn verða«. Sá, sem
stendur hugheill undir krossmerkinu,
getur ekki orðið til skammar, því
hann er umskygður krafti hins al-
valda. Já, Guði sje lofl — ekki held-
ur fyrir mjer er öll von úti.
Vaxandi áhugi kristniboðsvina heima
hefir glatt mig mikið á liðnu ári;
gott er hvað margir hafa hugfast, að í
starfinu fyrir Guðs ríkið er meira
undir fyrirbæn en fjegjöfum komið.
Vonandi verður þess ekki lengi að
bíða, að islenskum kristniboðum
fjölgi; hjer er nóg að gera, og nú er
dagur, en nóttin nálgast.