Bjarmi - 01.01.1923, Blaðsíða 10

6
BJARM I
ríki sje »hið innra með oss«. En þetta
er þá líka hið mikla takmark allra
þeirra, sem Guðs börn vilja vera.
Fyrir því sje það þá líka, er vjer
nú leggjum upp í nýjan áfanga æfi-
ferðalags vors, bæn vor til Guðs
hverja einasta mannshjarta til handa:
»Faðir vor — til komi þitt riki!«
Vjer erum að vísu að einu leyti öll
þegnar i Guðs eilífa ríki í frá skírn-
arstund vorri, svo sem þeir, er geta
sagt:
»Minn Jesú, eign pin er jeg,
sem afbrot gafst mjer kvitt,
á enni’ og brjósti ber jeg
frá bernsku krossmark þitt«.
Frá Guðs hálfu er þar alt í lagi, en
hvort það er það frá vorri hálfu, það
er annað mál, já, það er vafamál.
Guð hefir útvalið oss sjer til eignar,
— en höfum vjer goldið þeirri út-
valning af hans hendi jákvæði vort?
t*að er alvöruspurningin mikla. Um
fjölda manna, sem Guð þannig út-
valdi sjer til eignar, á það heima,
að þeir hafa aldrei vitandi hirt um
guðsbarnarjett sinn eða guðsríkis-
þegnrjettindi, aldrei vitandi veitt nein-
um kröftum Guðs ríkis viðtöku. Um
ýmsa aðra á það ef til vill heima,
að þeir eru ekki fjarri Guðs ríki, —
en þeir hafa enn ekki fengist til að
ákvarða sig til fulls, að gefast Guði
og hans heilögum vilja, sem er fyrsta
jákvæða sporið inn í Guðs ríki. En
svo eru loks allir þeir, sem hafa
gefist Guði og veitt ríki hans viðtöku
með fögnuði, — um þá er það að
segja, að Guðs ríki er að sönnu til
þeirra komið, en það loðir svo mikið
við þá af heiminum, að fullkomn-
unartakmarkið er ávalt fram undan.
Þegar Lúter talaði um »daglegt aftur-
hvarf« kristins manns, þá hafði hann
þetta meðal annars í huga, hversu
dagleg tileinkun Guðs ríkis og gæða
þess er áframhaldandi krafa Guðs til
vor, svo skamt sem vjer sífelt erum
á veg komnir. Fyrir því fer svo vei
á því, að nýársbæn vor oss sjálfum
til handa snúist um það, að Guð láti
af náð sinni ríki sitt koma til vor sem
einstaklinga á hinu nýja ári. En það
er aftur sama sem, að vjer á nýja
árinu vöxum og fullkomnumst í hon-
um dag frá degi og færumst sífelt nær
Krists-fyllingartakmarki því, sem oss
er sett að keppa að. Mætti það þá
líka, fyrir Guðs náð, verða aðalmark-
mið kappsmuna vorra á þessu ný-
byrjaða ári! — —
Við vitum nú síst hvað vor biður
á þeim dögum ársins, sem fram
undan oss eru í þokunni. Drottinn
veit það, en vjer ekki. En rödd liðna
ársins ætti að kenna oss árvekni.
Rödd liðna ársins er prjedikari, sem
holt er að hlýða á. Rödd liðna árs-
ins minnir oss á, hve litt vér menn-
irnir ráðum sjálfir vorum næturstað,
hve »bilið getur verið mjótt milli blíðu
og jels, hve brugðist getur lukkan
frá morgni til kvelds«. Fjöldi þeirra,
sem næstliðinn ársmorgun hófu göngu
sina með oss, hafa orðið viðskila við
oss á síðasta áfanganum. Og svo
mun einnig reynast þennan áfang-
ann, sem nú er hafinn. En hvað vit-
um vjer um það, hvort vjer fáum að
vera í tölu þeirra, sem ætlað er að
komast næsta áfangann á enda? Get-
ur ekki eins vel farið svo, að einmitt
vjer verðum viðskila við hinn mikla
hóp samferðamanna vorra? Petta er
að sjálfsögðu alvarlegt tilhugsunarefni.
En óttalegt þarf það ekki að vera.
Því að rödd liðna ársins talar einnig
um óumræðilega náð og trúfesti af
Guðs hálfu; það höfum vjer fengið
að reyna, ekki siður en aðrir. Þessi
Guðs náð er oss fram borin í drotni
vorum Jesú Kristi. Látum þetta gera
oss það ljúft nú þegar frá morgni
ársins, í naíni Jesú Krists, að gefast