Bjarmi - 01.01.1923, Blaðsíða 6

2
' BJARMI
ókomna timann svo þunga. Vjer hljót-
um að minnast þess, að enginn vor
allra er þeim kröftum búinn, er óhætt
er að treysta, hvað sem upp á kynni
að koma. Vjer erum að vísu aldrei
einir á ferð, og samferðamennirnir
eru margir. En það stoðar svo lítið.
Þeir eru allir sama lögmáli háðir og
jeg sjálfur, og ekki ráða þeir fremur
náttstað sínum en jeg og þú. Því er
ekki að furða þótt það á morgni
ársins sje sameiginleg þrá allra al-
vörugefinna sálna, að þeir ættu nú þann
staf að styðjast við og það skjól í að
flýja með óviss örlög sín, sem treysta
mætti.
Bœnin hefir frá ómunatíð verið
mannanna besti stafur að styðjast við
á þessari ferð. Og oss kristnum mönn-
um er sjerstaklega heimiluð bœnin i
Jesú nafni oss til stuðnings og styrkt-
ar á æfileið vorri.' Og það er þá líka
ein hin dýrmætasta reynsla allra biðj-
andi sálna, að ekkert fái við það jafn-
ast að geta í blíðu og stríðu, á á-
nægju- og á alvörustundum lifs vors
útausið hjarta sínu fyrir Guði. Þetta
var og dýrðleg reynsla drottins vors
Jesú sjálfs, og fyrir því gaf hann læri-
sveinum sínum bænina »faðir vor«,
þennan dýrgrip, sem er gulli skírari
og gimsteinum dýrari, — þessa bæn,
sem er svo orðuð, að hún á jafnt
heima á vörum allra, sem hana vilja
nota, á jafnt við öll tækifæri og allar
kringumstæður, sem menn kunna að
rata f, og er ávalt jafn ný og hrein,
kröftug og innileg. Og til þess að hún
mætti verða ferðamannabæn vor, er
vjer á morgni nýs árs leggjum upp í
nýjan áfanga lifs vors, hefir hún í
dag verið lögð fyrir oss sem nýárs-
texti. Jeg hefi fleirum sinnum áður
prjedikað út af þeim texta í heild
sinni. Að þessu sinni er það að eins
lítill hluti þessarar bænar, sem vjer
viljum nema staðar við, en þá líka
jafnframt það hjarta hennar, sem
mest er undir komið í lifi vor mann-
anna, hvort heldur vjer lítum til hvers
einstaklings eða til hvers einstaks
heimilis eða til þess þjóðfjelags í heild
sinni, sem vjer tilheyrum. Jeg á þar
við bænina: Til komi þitt riki! Látum
haná að þessu sinni vera nýársbæn
vor allra og felum í henni allar vor-
ar bænir í meðvilund þess, að hver
sá er leitar Guðs ríkis fyrst og fremst,
hann fær alt hið annað i ofanálag,
sem hann með þarf.
I.
Þegar vjer því á morgni ársins nýja
leggjum upp í nýjan áfanga æfi vorr-
ar, þá hefjum huga vorn í hæð og
biðjum með sjerstakri hliðsjón á vorri
eigin þjóð, bæði tímanlegum og and-
legum högum hennar: »Faðir vor —
til komi þitt ríki!« Við ættjörð vora
við þjóðina, sem hefir alið oss, erum
vjer í skuld um alt, sem vjer getum
henni í tje látið og henni má verða
tfl heilla og blessunar. í*að er að
vissu leyti sama skuldin og vjer er-
um í við móður vora, sem bar oss
undir hjarta sjer. Þjóðrækni er heilög
skylda hvers einasta manns. Ræktar-
leysi við ættjörð sina og ættarþjóð
er ávalt af sama toga spunnið sem
ræktarleysið við foreldra sína, þ. e.
af toga vanþakklætis og vanmeta á
því góða, sem vjer eigum þeim upp að
inna. Það kann vel að vera, að
mörgum yðar finnist það vera svo
lítið, sem hann getur að mörkum lagt
landi og þjóð til þrifa og framfara,
enda sje það annara fremur en vort
að skifta sjer af þeim málum.
Að vísu er það satt, að alþjóðarmál
vor eru falin sjerstökum mönnum,
sem gert er ráð fyrir að hafi gáfu
hlotið og þekkingju til að annast þau.
En alt fyrir það er enginn vor allra
svo vesall, að hann geti ekki þar