Bjarmi - 01.09.1923, Blaðsíða 7

BJ ARMI
163
vera safnaðarsöngurinn, nær ekki neinni
átt. Parf maður ekki annað en munapað
í pessu sambandi, að hver kirkjugestur
á að minsta kosti rjelt til að taka pátt i
söngnum.
Orsakir mcssufalla munu sumar vera
pessar, að söngfólk hefir vanlað. Þetta er
ófær ástæða, ef fólk hefir annars eitthvað
komið. Og pessi ástæða fellur burtu, venj-
ist fólkið i heild sinni á að syngja. En
par sem pað er pessu ekki vant, verður
ástæðan eðlileg, pó hún sje ófær ástæða.
Jeg er óbifanlega sannfærður um pað,
að pað yrði feikilegur ávinningur fyrir
kirkju og kristnilif pessa lands, ef fólkið
vendist á að syngja i kirkjunni, pað er
að segja allur porri safnaðarins, helst alt,
sem hefir einhverja söngrödd.
Fólkið hefði pá einhverja ánægju jafn-
an að sækja til kirkjunnar, jafnvel pótt
prestinum takist að dómi fólksins miður
en skyldi, Og takisl prestinum að segja
pað, sem fólki pykir eflirtektarvert, hækk-
aði gildi pess.efsöfnuðurinn tekur persónu-
legan pátt í atböfninni. Jeg er alveg viss
um, að kirkjusóknin ykist að stórum mun
og messuföllum fækkaði stórkostlega, ef
pessi siður tækist upp um land alt. Pess
vegna vjek jeg máls á pessu og einnig af
peirri ástæðu, að pað er afarmikið undir
prestunum sjálfum komið, hvort petta
verður eða ekki.
Nú mætti einhver ykkar hugsa sem svo,
að ekki liefði sjeð á, að jeg hefði borið
petta mál svo mjög fyrir brjósti, við að
athuga messuskýrslurnar úr Reynivalla-
prestakalli. aLæknir, læknaðu sjálfan pig.«
Og hvers vegna jeg hefði ekki fyrá langri
embættistíð notað pað ráð, sera jeg kem
með og tel heillavænlegt.
Því er að svara, að lifið og reynslan
kenna svo marga hluti, og pað parf
oft langan tíma til pess að hitta gott ráð,
pó einfalt sje.
Hvers vegna dcttur skáldið ekki t. d. 20
árura fyr ofan á bestu hugmynd sína.
Hvers vegna verður ekki eitthvert snild-
arverk til svo sem pegar listamaðurinn
er 18 ára i stað pess að pað verður ekki
til fyr en svo sem 20--30 árum seinna?
Af peirri ástæðu, að lífið er skóli, og mörg
eiginleg köllun lífsins skilst ekki fyr en
seint, og einatt ekki fyr en um seinan,
pví miður.
Jeg hafði löngum haft mikla raun af
pví, hvc lítið, otlítið, að mjer fanst, var
um söng safnaðarins i kirkjunum i presta-
kalli mínu, sjerstaklega annari, en par
stendur pó svo á, að vegna staðhátta og
langrar venju sækir yfirleitt fátt fólk pang-
að kirkju. Hefi jeg oft t. d. á safnaðar-
fundum hvatt fólk til pess, að hafa með
sjer bækur í kirkjuna og syngja. En pví
miður báru pær fortölur alt of lítinn ár-
angur. Hafði jeg einnig oftar en einu sinni
boðið safnaðarfólkinu mina hjálp til pess
að reyna að laga sönginn, og oftar en
einu sinni hefir verið byrjað á pessu, en
enn minna varð úr en ætla mátti, en
jeg held allra helst af pvi, að í pessi skifti
gerði jeg petta ekki að fullu kappsmáli
raínu.
Jeg var jafnan að leita að ráðum til
pess aö laga sönginn og glæða söng-
áhuga i sóknum mínum. Fyrst á síð-
asta sumri kemur mjer svo í huga að-
ferð, sem jeg hefi notað siðan og áreið-
anlega komið allmikilli hreyfingu af stað í
pessu máli, hvert sem framhaldið verður.
Jeg ætla að gera hjer ofurlitinn útúr-
dúr.
Mjer er ekki mikið um pað gefið að
láta mikið bera á mjer. Jeg finn pað líka
að yfirleitt er petta ekki neitt nauðsyn-
legt, pví jeg er ekki sá maður, sem sje
til neins foringja fallinn. En hjer get jeg
ekki pagað yfir minni reynslu, pó jeg
geti átt á hættu, að einhverjum kynni
að koma í huga, að hjer sje jeg að slá
mig til riddara á pessu máli. Jeg skal
einungis reyna að skýra rjett frá.
Svo sný jeg mjer aftur að efninu:
Jeg hefi oft óskað mjer að jeg gæti
sama gert og segir af prestinum i Flótt-
ólfsdal. Sagan er i örfáum orðum pessi:
Ferðamaður kemur i afskekt porp á
Frakklandi. Hann langar til að fá gist-
ingu. Fólkið fræðir hann á pvi, að ekk-
ert gistihús sje til, en visar honum til
prestsins, er sje vanur að taka á móti að-
komumönnum.
Ferðamaðurinn gerir petta. Hann styn-
ur upp erindinu við prestinn og tekur
hann honum tveim höndum. Er ekki að
orðlengja pað, að presturinn fer að segja
ferðamanninum frá starfi sínu og lífi par
í porpinu. Hann segir, að pegar hann
hafi komið pangað fyrir mörgum árum,
hafi fólkið verið illa siðað, trúlaust, dug-
laust og dáðlaust og ruddafengið. Kirkj-
una haíi pað sótt í lakasta lagi og hafi