Bjarmi - 01.09.1923, Blaðsíða 10

166
BJARMI
mannkosti og hugsunarhátt. Loks má
gera ráð fyrir pvi, að söfnuðurinn sjálf-
ur færist nær presti sínum, er hann sjer
að hann vill virkilega eitthvað á sig
leggja fyrir hann, sem hann hvorki getur
krafist launa fyrir nje kemur til hugar
að gera.
Jeg spyr fólk ógjarna að pví, hvers
virði pví pykir pessar tilraunir minar,
en ekki get jeg neitað pvi, að jeg hefi
haft pá ánægju að verða pess var, að
sumt fólk að minsta kosti kann pessu vel,
og pykir vænt um pað.
Annars heíi jeg heitið íólkinu pví, að
halda pessari venju áfram meðan pað
vill piggja.
Almennur safnaðarsöngur á eftir ætlun
minni, að örfa fólk til að koma til kirkju.
Það fer að hafa ánægju af að syngja, pví
með tímanum og einkum ef æfingar eru
hafðar, getur petta orðið alláheyrilegt,
Kirkjan verður smámsaman staður, par
sem fögnuð er að fá, og pað af tveim á-
stæðum, flulningi orðsins hjá prestinum
og safnaðarsöngnum.
Eins og kunnugt er, hafa húslestrar
mjög mikið fagst niður í landi voru.
Húslestrunum fylgdi áður söngur, og
hann var til að halda viö peirri venju,
hann ekki síst. Öllum prestum finst pað
vist mikið mein, hve húslestrum hefir
fækkað. Nú er pað von min, að fífsglæð-
ing safnaðarsöngsins yrði til pess víða
hvar að vekja altur upp pessa venju, og
ef sú von væri á rjettum rökum bygð,
áynnist ekki lítið.
Allir vita, prestarnir ekki síst, aö hús-
lestrar hafa göfgandi áhrif, og sjerhver
prestur mundi af öllum huga óska pess
að hann gæti vakið pá upp að nýju.
A mörgum heimilum er söngur fítt eða
alls ekki hafður ura hönd. Unglingarnir
læra ekki að syngja, pví peir heyra pað
ekki heima fyrir. Ileimilissönginn parf
að vekja upp, hann mun gera heimifin
vistlegri og koma í veg fyrir pað, að lieim-
ilisfólkið purfi svo mjögf sem að nú gerir,
sjerstaklega unga fólkið, að sækja skemt-
un frá bæ sínum. Pví vitanlegt er, að
fjölvíða er er mikil ókyrð ogóróiáheim-
ilum, vegna pess, hve fólk tekur hvað
eftir eftir öðru að tolla sem minst heinia,
eins og á öðrum bæjum hljóti að vera
skemtilegra en hjá sjálfu pví. Ef aukinn
heimilissöngur kæmi lögun á petta, sem
alls ekki er vonlaust um og miklu frem-
ur er líklegt, væri óneitanlega mikið
fengið.
Einnig mundi ekki lítið í pað varið, að
sá siður tækist upp á almannamótum, að
ein hin helsta skemtun væri par söngur.
Eins og pið vitið, er pað dansinn, sem
tekur upp mestan tímann og hugi fólks-
ins.
Betta alt vakir fyrir mjer, og að pessu
á að stefna framvegis.
Nú má spyrja: Hveis vegna hefir fólk-
ið svo lítt sönginn um hönd ? Að pví
eru margar ástæður. Jeg vil minnast á
sumar peirra.
Þegar hljóðfæri fóru að koma íkirkjur
og víðar upp til sveita, og allmargir lærðu
að leika á pau, dró margt fólk sig í hlje.
Pað fann svo til sinnar eigin vanpekk-
ingar og getuleysis, að pað hætti að syngja.
Bryddir enn á peirri skoðun hjá fjölda
manns. Slík svör, eða í pá átt hefi jeg
mörg fengið.
í öðru lagi veit fólk alment ekki, huers
virði almennur safnaðarsöngur er eða al-
tinennnr alpýðusöngur er. Það veit ekki
enn, hvað pað í raun og veru getur
með sinni litlu pekkingu og ólærðu
kröftum. Fólkið veit ekki enn alment,
hve mikils pað fer á mis við að pegja,
og hve ótæmandi auð pað á í sjálfu sjer
til aukins yndis sjálfu sjer og öðrum.
Loks af pví, að pað er sannleikur, að
offáir, alt offáir hafa vakist upp ti) pess
að benda fólkinu á petta, offáir, sem gátu
eða vildu hjer standa í brjósti fylkingar,
og gátu svo eftirtakanlega blásið í Gjall-
arhorn, að heyrðist um land alt.
Það hefir verið gert all mikið að pvi,
að breiða út söngleikní og pekkingu, og
nú um hríð að kynna fólki sjerstaklega
hjer í Reykjavík stærri söngverk. Ut-
breiðsla söngsins hefir fremur gengið út
á hljóðfærasöng (instrumentabnusik), síð-
ur út á pað að kcnna fólkinu að nota
pað hljóðfæri, sem pað á hjá sjálfu sjer
og parf ekki að kaupa dýru vcrði, sem
er söngröddin sjálf, fegurst allra radda.
Pað parf að benda fólkinu á pað, hvað
pað á sjálft að gera, að pað á að nota
sína eigin söngrödd og svo eftirminni-
lega og eldheitt. að fólk verði brátt ekki
í neinum vafa um, að petta er saunleikur,
að pað á í sjállu sjer mestan auð. Pað
er reynslan sjálf, sem á að koma með
sönnunargagnið, en prestar landsins eru
sjálfsagðir og sjálfkjörnir til pess að taka