Bjarmi - 01.09.1923, Blaðsíða 11

BJARMI
167
sjer Gjallarhorn í hönd, svo að minsta
kosti hver íyrir sig geti látið heyrast
meðal sinna sóknarmanna.
Hjer er mikið verkefni fyrir presta lands-
ins og petta mál er þess eðlis, að þeim
ætti að vera manna skyldast að sinna því,
þar sem það er beint ætlað til þess að
hækka notin af þeirra aðalstarfi, en um
leið ætti engum að vera ljúfara en ein-
mitt þeim, að gera alt, sem stendur í
valdi þeirra, til að glæða safnaðarlifið og
safnaðarmeðvitundina. Engir standa held-
ur eins vel að vígi og einmitt prestar
laudsins. Sveitaprestarnir þekkja hvert
mannsbarn, og engir ættu betur en þeir
að þekkja tökin á satnaðarfólki sínu. Sje
presturinn vinsæll, meðal safnaðarfólks-
ins, ætti hann að vera viss um, að geta
unnið þessu máli, sem öðrum góðum mál-
um, gagn.
Þetta mál er þess eðlis, að mjer finst
blátt áfram, að pre§tar landsins ættu að
leggja metnað sinn i að hrinda því á-
leiðis.
Jeg veit, að sumir prestar eru söngvinir
og hafa áhuga fyrir slíkum málum. Geri
jeg ráð fyrir, að allir slikir hafi líka eitt-
hvað reynt að gera í þessa átt. Þarf jeg
ekki að nefna hjer nöfn. Sumir þeirra
eru alkunnir. En Sigfús Einarsson skrif-
ar mjer og segir: Stuðning presta í þessu
máli minnast organleikarar lítið á, hann
er tvímælalaust fálíður. Jeg heyri oftar um
algert afskiftaleysi þeirra«. Sje nú þessu
svo varið, er ekki furða, að safnaðarsöng-
urinn sje í ólagi.
En gæti nú prestum landsins tekist að
gera þetta velferðarmál að sinu áhuga-
máli, er bæði víst, að þeim yrði þannig
samtaka að sama máli feikilega mikið á-
gengt á skðmmum tíma, og hitt má nærri
því vita fyrir vist, að ef þetta tækist,
mundi margfalt greiðari vegur inn að
hjörtum safnaðarfólksins einnig í annari
safnaðarstarfsemi.
Að safnaðarmeðvitundin ykist og glædd-
ist, kæmist safnaðarsöngurinn í gott lag,
hugsa jeg sje varla efamál, er til lengdar
ljeti. Að innilegra yrði trúarlífið og starf
prestanna blessunarríkara, efa jeg alls
ekki neitt. En eins þurfa prestarnir við
I þessu máli. Pað er polinmœði. Peir
mega vita hjer sem ella, að ekki fellur
eik við fyrsta högg. Um að gera að vera
þolinmóður og gefast ekki upp, þótt mik-
ið verði að hafa fyrir, að takmarkið ná-
ist. Og jeg held að óhætt sje að hafa þá
von, að það sem gert er með einlægri
hugsun, kirkju- og kristni þessa lands til
eflingar og nafni Krists til dýrðar, þar sje
að lokum sigurinn viss, annaðhvort heill
eða hálfur eða eilthvert brot hans.
F*að er alment viðurkent og þakkað, að
prestastjett þessa lands hafi verið siðgæð-
is og menningar frömuðurinn, einn hinn
helsti og besti. Hjer er merkilegt menn-
ingarmál, og þetta menningarmál má húu
ekki láta afskiftalaust. Petta er merkilegt
kristindómsmál. Þess vegna má hún því
síður láta það afskiftalaust.
Jeg hefi þúsund sinnum óskað þess, að
jeg væri svo máttugur í orðum og at-
höfnum, að jeg gæti vakið sterka storm-
öldu söngsins á vörum og í hugum hinn-
ar islensku þjóðar. Jeg veit að þetta get
jeg nú ekki, mig vantar svo margt til þess,
bæði lærdóm, málsnild og alla forustu-
hæfileika, til þess sem annars. En á með-
al prestvigðra manna veit jeg að eru
margir mikilhæfir menn. Ef einhver
þeirra, eða einhverjir vildu sjerstaklega
taka þetta mál á sina ástararma, mundi
því vissulega betur borgið. En af því að
þeir, sem mjer eru margfalt hæfari, hafa
ekki, svo jeg viti til. beitt sjer fyrir þessu
máli, sá jeg mjer nauðugan einn kostinn,
að bera það fram, af því jeg er óbifan-
lega sannfærður um, að hjer sje að ræða
um mikilvægt velferðarmál almennings og
íslenskra safnaða.
En þó jeg sje í tölu hinna minstu spá-
manna, leyfi jeg mjer samt að skora á
hina islensku prestastjett að sinna þessu
máli, og ganga að þvi með fullu kappi
hver hjá sjer.
En því má enginn gleyma, að hjer dug-
ar ekki hálfverk, svo að verulega staði
sjái, ckkert nema brennandi áhugi og
eldur í sál.
Og eigi síst vildi jeg leyfa rajer að beina
þeirri innilegu ósk til yfirmanns hinn-
ar íslensku kirkju, herra biskupsins að
hann taki þetta tnál að sjer til þess að
afia því fylgis með öllum sínum miklu
og góðu áhrifum.
Ef prestarnir finna einhver hetri ráð,
heldur en þau, sem lijer er minst á, væri
nauðsynlegt, að þeir ljetu aðra presta vita
um þau, svo þeir gætu lika notað þau,
ef við ættu á öðrum stöðum.
Vjer skulum minnast þess allir, sem
postulinn segir: Látið orð Krists ríku