Bjarmi - 01.03.1925, Blaðsíða 2

58
B JARkl
valt i Drottni«, og eins og þetta sje
enn ekki nóg, er það endurtekið aft-
ur: »Jeg segi aftur verið glaðir«. —
Það er lögð svo mikil áhersla á þetta,
vegna þess það eflir dýrð Guðs að
vitna um það, að það er ekkert hje-
gómamál, að trúa á Drottin Jesúm
Krist, og til þess að sýna heiminum,
hve mikið vjer öðlumst og ávinnum
með trúnni á hann; auk þess eigum
vjer hægra með að styrkja og upp-
örfa trúsystkini vor, ef þau sjá gleði
vora. »Ljúflyndi yðar verði kunnugt
öllum mönnum, Drottinn er i nánd«
(ö. v.). Guðs börn eiga ekki að vera
í þeirra tölu »sem aldrei láta hlut
sinn, en fara það, sem lög frekast
leyfa«. Sanngirni og ljúflyndi, bæði
gagnvart trúuðum og vantrúuðum,
eflir dýrð Guðs. Lundarfar þitt kann
að andmæla þessu og segja: »Góð-
menskan gagnar lítt, hún verður tal-
inn heigulskapur og þú troðinn nið-
ur í sorpið af heimsins börnum« —
En minstu þá, að þú átt sterkan föð-
ur i upphæðum, sterkan vin ogvetnd-
ara þar sem Iíristur er; og þeir eru
ekki eingöngu i upphæðum: »Drott-
inn er i nánd«.
Legðu sjálfan þig og alt þitt í
Drottins hönd. Hann mun gæta þín,
bera umhyggju fyrir þjer og varð-
veita fyrir vantrúuðum, svo þeir vinni
þjer ekkert tjón.
Svo kemur önnur dýrmæt leið-
beining:
»Verið ekki hugsjúkir um neitt«.
Eins óg öllum hlýtur að vera ljóst,
er hjer ekki átt við það, að vjer sje-
um kærulaus gagnvart heimilishög-
um vorum og daglegum störfum og
vinnum að eins að trúmálum, hugs-
unin er að vjer eigum ekki að vera
áhyggjufull út af því, er oss snertir
f daglega lííinu. Það er hægt að lifa
áhyggjulausu lífi hjer í tímanum, —
jafnvel í miklum þrengingum og al-
varlegustu reynslustundum. það eru
allmörg Guðs börn, sem hafa höndl-
að þetta. Fyrir Guðs náð og miskun
er jeg einn i þeirra tölu, og hefi í
mörg ár verið laus við áhyggjur. I
liðug 70 ár hefi jeg verið áhyggju-
laus. Jeg hefi varpað byrði minni á
Drottin og hann hefir borið hana
fyrir mig. Afleiðingin hefir orðið sú
að wfriður Guðs, sem er æðri öllum
skilningi« hefir varðveitt hjarta mitt
og hugsanir mínar. Þegar vjer erum
áhyggjufull, verðum vjer óánægjuleg
útlits (»súr á svip«). Með óánægjulegu
útliti óvirða menn Guð, og bægja
þeim vantrúðu frá að leita hans. —
Þeir segja sem svo: »Þessi maður
eða þessi kona virðast vera í jafn-
aumkunarverðu sálarástandi og jeg,
þegar jeg hefi við örðugleika og and-
streymi að etja«. En þegar þeir sjá,
að vjer berum jafnvel þyngstu sorgir
og mótlæti með jafnaðargeði og ljettu
yfirbragði, mun útlit vort verða van-
trúuðum hvöt til þess, að líkjast oss.
og jafnframt styrkja og uppörfa trú-
systkini vor. Pess vegna bið jeg yður,
þjer elskuðu, um fram alt að keppa
eftir þvf, að losna við allar áhyggj-
ur. Eins og jeg hefi þegar tekið fram,
er það mögulegt, en þess verðum
vjer að gæta, að það gagnar ekkert
þó einhver segði: »Jeg skal verja allri
minni kunnáttu og kröftum til þess,
að lifa áhyggjulausu lífi«. Vjer verð-
um í veikleika vorum og vanmætti,
að varpa öllum byrðum vorum á
Guð, þá fyrst fáum vjer að þreifa á
þvf, hvað það er að hafa frið Guðs.
Mig langar til að festa þessi dýrmætu
sannindi i hjörtum yðar, kæru trú-
systkini, vegna þess að jeg veit hve
mikla erfiðleika menn baka sjer með
því að bera sjálfir lífsbyrðar sinar.
Jafnvel ljeltustu llfsbyrðar vorar
og smávægilegustu raunir, verða oss
of erfiðar, ef vjer berum þær einsaml-