Bjarmi - 01.03.1925, Blaðsíða 8

64
BJARMI
an. Við hámessu á sunnudaginn prje-
dikuðu ýmsir erlendir klerkar víða í
Stokkhólmi. En kl. 6 siðdegis hófst
skilnaðarsamkoman í stórri kirkju,
að viðstöddum 3000 manna. Stóð
hún til kl. 10. — Danir urðu að ná
kvöldhraðlest og fóru því í miðjum
klíðum. Ólesen Rípa-biskup og Pjetur
Paulsen bóndi úr Suður-Jótlandi höfðú
orð fyrir þeim að skilnaði, en á eftir
gengu allir Danir í kór og sungu:
»Jesus oss til Tröst og Gavn«. Svo
gengu þeir í fylkingu til dyra, en
allur söfnuður stóð á fætur og veif-
aði vasaklútum sínum. Við útgöngu-
dyr staðnæmdust Danir og sunguvið
raust: »Bræður og systur nú skilj-
umst við að«. Telja viðstaddir það
ógleymanleg augnablik er allur söfn-
uðurinn — 3000 manna — tóku undir
viðlagið: »Amen, hallelúja, amen«.
»Fagur vitnisburðurumsamfjelag Guðs
barna á jörðu, og fyrirboði fagnað-
arfunda á lifandi manna Iandi«.
Fregnritari Kristilegs Dagblaðs seg-
ir að lokum um þenna fund:
»Vjer sáum margir þessa daga
himneskar sýnir, heyrðum rödd kon-
ungsins kalla oss til nýrra starfa, og
fengum hjálp til að ganga honum á
hönd og helga oss honum. Fundur-
inn var um »innri missiónina«, en í
raun og veru engu síður um »innstu
missiónina«, helgun hjarta og vilja
hvers einstaklings — —«.
»Leiðtogi Svía sagði að skilnaði að
Norðmenn hefðu flutt styrku trúar-
orðin, Danir kærleiksorðin og Finnar
vonarorðin, — og mun hafa haft
rjett að mæla. En við má bæta, að
Svíar fluttu auðmýktarorðin djúpu,
og allar viðtökur þeirra voru »fögur
ræða í verki«.
Pingið sendi konungum Norður-
landa og forseta Finnlands árnaðar-
óskir og fjekk frá þeim og fjölda ann-
ara heillaskeyti. — Næsta þing á að
vera í Kaupmannahöfn að þrem ár-
um liðnum.
Heimilið.
Deild þessn annast Guðrún L&rusdóttlr,
Matthilda Wrede
„Vinur fanganna".
(Frh.).
Árið 1922 ferðaðist Matthilda Wrede
til Danmerkur. Á kristilegri samkomu,
sem haldin var á Nýborgar-Strönd 29.
maí 1922, þar sem hún var þá stödd,
talaði hún meðal annars á þessa leið:
— »Jeg hefi sjaldan haft tækifæri til
þess að vera á kristilegum samkómum,
og þá því siður til að tala þar. Leið mín
hefir legið á öðrum slóðum. Árum,
mánuðum, vikum saman hefi jeg ferð-
ast um Finnland og heimsótt fangelsin,
jeg hefi dvalið meðal hinna voluðu og
fátækustu.
Guð hefir leyft mjer að vera vinur
fanganna. En til þess að vera hæf
þeirri köllun, þurfti jeg fyrst og fremst
að komast í samfjelag við Drottin,
sem elskar syndarana.
t*egar jeg var ung stúlka, lærði jeg
kristinfræði, og var að nokkru leyti
trúhneigð, en lifandi trú átti jeg þó
ekki. Jeg trúði að vísu á Guð og
Jesúm Krist, eins og mjer hafði verið
kent, en það var dauð bókstafstrú.
Þá skeði hið dásamlega undur eitt
kvöld, að nýtt líf fæ/idist í hjarta
mjer; Guð upplauk augum mínum
svo jeg kom auga á kærleik hans í
Jesú Krisli. Jeg sá kærleik hans, vold-
ugan, hreinan og dýrðlegan, og jeg
gaf sjálfa mig Guði um tíma og
eilífð. Það eru nú liðin 397^ ár siðan.