Bjarmi - 01.03.1925, Blaðsíða 10

66
BJARMI
leggja út af þeim eftir því, sem Guð
gaf mjer náð til.
Einn sunnudag var nýkominn fangi
á meðal þeirra, sem jeg hafði ekki
sjeð fyr. Við töluðum saman og jeg
komst að raun um að hann var frá
allra fátækasta bygðarlagi Finn-
lands, þar sem hafði verið svo mikill
bjargræðisskortur ekki alls fyrir löngu,
að fólk hafði dáið úr hungri, og orð-
ið að búa sjer til brauð úr birki,
hálmi og fleiru óæti.
Þegar maðurinn var að segja frá
þessu, kom mynd í huga minn. Ein
blómjurtin, sem notuð hafði verið í
brauðið, hafði altaf verið uppáhalds-
blómið mitt. Það er fagurt, fannhvítt
og hreint, og á því er að eins eitt
blað. Jeg sagði þeim frá þessu og talaði
svo um, hve fagurt blómið væri og
einfalt, önnur blóm væru miklu marg-
brotnari, og ef við vildum bera okkur
saman við þetta einfalda blóm, sæ-
um við fljótt, hversu mörg aukablöð
við höfum. Þau eru margskonar:
Eigingirni, öfund, hatur, valdafíkn og
mörg, mörg fleiri.
Þessu næst reyndi jeg til að benda
þeim á Jesúm, — fegurstu rósina,
bjartasta blómið, hið hvíta, hreina,
flekklausa, og svo sagði jeg þeim, að
hann einn ætti mátt til þess að ger-
breyta okkur og gera okkur lík hon-
um sjáifum.
Jeg fæ eigi með orðum lýst, hví-
lík áhrif þessi einföldu orð mín höfðu
á fangana, þeir fundu það allir að
þeir áttu mörg blöð, sem hvorki voru
hrein nje fögur, og það vaknaði heit
þrá hjá þeim eftir hreinleik og fegurð.
Bjarma sent til kristniboðs í Kína:
S. S. Hofteig, Cottonwood, 5 dollarar;
J. G., Skarði, 10 kr.; kona í Dalas, 5 kr.
— í Jólakveðjusjóð: 6 börn í Stapadal, 6
kr.; sra Guttormur Vigfússon, Stöð, 12 kr.
A ströndinní.
ii.
»Á landamærum lífs og dauða
leikur enginn sjer«.
Jeg sat þögull á ströndinni við
Dauðahafið og hlustaði. Frá landa-
mærum lífs og dauða bárust mjer
neyðaróp og fyrirbænir. Dauðinn var
að reka menn nauðuga og óviðbúna
í bátinn sinn. Af landi ofan heyrðíst
þungur ekki. Ekkjur, mæður og börn
voru að gráta horfna ástvini. Dísir
margar voru á ferð. Sorgin átti harla
annríkt. Hún var svartklædd ogþung-
búin, en þótt hún væri þungstíg, var
hún furðu fljót að ná ýmsum, sem
flýðu hana. Alvörusnauð hló æskan,
og Ljettúð bauðst að loka hurðum,
svo að Sorgin kæmist ekki inn. En
Sorgin fór um luktar dyr, og kæmi
hún öllum að óvörum, kom stundum
önnur kona geigvænlegri á hæla henni.
Hún er nefnd Örvænting og er hvergi
góðkunn. Sorginni var engin þægð í
þeirri fylgd. Það sást best þar, sem
Trúin hafði tendrað eilífðarljós áður
en Sorgin kom. Þá varð hún svo
góðlátleg, virtist nærri því afsaka að
hún hefði litið inn, og gaf Trú bend-
ingu um að dvöl sín yrði stutt. —
Sumstaðar, þar sem menn sátu í
myrkri eða reyndu að ráða dulrúnir
Sorgarinnar við hrævarelda, virtist
mjer Sorgin hvísla að fólki, að kalla
á Trú. — Sumstaðar bar það góðan
árangur, en sumstaðar lítinn. »Sorgin
er óvinur þinn og óvinaráðum skyldi
enginn hlýta«, hvíslaði Vantrúin, —
en þá grjet Sorgin.
Jeg sat lengi á ströndinni. Alt í
einu var köld hönd lögð á öxl mjer.
Jeg leit upp og sá, að Sorgin stóð
hjá mjer. »Veistu það, að Dauðinn
tekur með sjer einn ástvina þinna í
nótt?», spurði Sorgin, »Já, mjer er