Bjarmi - 15.06.1927, Blaðsíða 11

B J A R M I
135
má ekki vera rangt, ekki á hlutunum
heldur. Engu tauti hægt að koma við
mann, sem á róttæka líl'sfyrirlitning i
eðli sinu eða skoðunum, hún er elsta
dóttir vantrúarinnar.
Kristur píndur og dáinn er það eina,
sem frelsar þenna þreytta og óánægða
mannheim. Sálin friðast við trúna á hann,
byröin verður bærilegri, háð og fyrir-
litning kemst ekki að, smámennin verða
stór, slórmennin eun þá stærri.
Viðfangsefnin, það er skyldustörfin,
verða ekki strit, heldur kærkomið þakk-
arefni, og partur, þó lítill kunni að sýn-
ast, af sköpunarverki Guðs.
Hver, sem ann íslandi eða landi sínu
hvert sem það er, ætti að rótfesta i sál-
um barna sinna kristindóminn, með því
cina móli læra þau að meta lífið og gáf-
ur þær er Drottinn gefur þeim. — Læra
að skilja að dýpstu og fegurstu drættirnir
í islenskri lund hafa mótast undir refsi-
hendi Drottins. — Þá eyða menn ekki
dýrmætum líma frá stjórnmálastörfum,
til þess að gutla við hjegóma, þá hugsa
þeir um að kjör alþýðunnar verði við-
unanleg. Pá verður alþýðumaðurinn
ánægður með að eiga lítið kot í kyrþey,
rækta það og sinna skepnum sínum, þvi
hann gerir það af kærleika og þá finnur
hann að þessar lífgæddu verur eru gjöf
frá Guði og að hann á að standa reikn-
ingsskap uro meöferð á þeim. Pá verður
sjómaðurinn ánægður að etja kröftunum
við Ægi, þótt hann beri ekki meira úr
býtum en húsbóndi hans, þá verður al-
þýðustúlkan ánægð með að vera vinnu-
kona, því verkin hennar eru unnin fyrir
Guð. Stjórnmálamaðurinn leggur skáld-
drauma sina á hylluna, til þess að vinna
að nauðsynjastörfum, verjast yfirgangi út-
lendinga, og hvers konar eyðileggingu
bjargráða landsmanna.
Rótin allrar þeirrar festu er hjer þarf,
er trúin á Jesúm Krist, krossfestan og
dáinn fyrir syndir mannanua og uppris-
inn þeim til eilífs lífs.
Að eins sú trú, drykkjar með ástum og
siðum þjóðina sönnum menningareldi, þ. e.:
þrótt í þrautum en þó bljúgu og fórnfúsu
geði. Að eins hún lætur rætast ljóðið:
Pá munu bætast harmasár þess horfna,
hugsjónir rætast þá mun aftur morgna.
16. mars, 1922.
R. K. G. S.
Þetta er meginþáttur umræddrar
greinar.
»Sýn oss teikn«, stendur þar.
Teikn þess, að sannleikur tilver-
unnar sje innifalinn í trúnni á Jesúm
Krist, Guðs son og frelsara mann-
anna, umfram alt annað með dauða
sínum, eru svo inörg, að miljónlr
nsanna entust ekki til að teikna þau
upp aftur.
Engin tunga og einskis manns penni
gæti að fullu lýst þeirri dýrö, þeim
mætti, þeim kærleika, þeim lífsins
sigri, sem Jesús Kristur gefur ein-
stakiingum, sem trúa á hann.
Jeg er kotungur að uppruna, þekk-
ingu og lífsstöðu, og þetta er mín
reynsla um Jesúm Krist, frelsara
minn.
Hann heflr varðveilt mig veika.
Leiðbeint mjer fávísri. Grætt mig
sjúka og gefið mjer líf. Gefið mjer
lif og heilsu ástvina minna og vel-
gengni barna minna. Frið í hjarta,
á heimili og í nagrenni. Styrkt mig
í vonbrigðum. Verið mjer alt, þegar
jeg skildi ekki nje sá, hvert hann
var að leiða mig. — Bænheyrt mig
þegar mjer hefir legið mest á, og
snúið því, sem jeg bað um í fávisku,
upp í það, sem var þúsundfalt betra
en jeg hafði vit á að biðja um. —
Og hann hefir sannfært mig um, að
barnatrú min sje sannleikur tilver-
unnar.
Hann er min hjálp og hreysti,
hann er mitt rjetta líf:
honum af hjarta jeg treysti,
hann mýkir dauðans kíf.
Nú segja sumir að lítt sje að marka
skoðanir einfaldrar alþýðu á slíku
máli, sjerstaklega kvenna, þeirra trú,
jafnvel allra trú, ef hún er á Guð
almáttugan og þann sem hann sendi,
Jesúm Krist, á að stafa af lauga-
veiklun eða heimsku. — Engin önnur
trú slafar af taugaveiklun eða heimsku I