Bjarmi - 14.05.1928, Qupperneq 1

BJARMI
= KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
XXII. árg.
Reykjavík, 14. maí 1928.
16. tbl.
Enginn getur komist til mín nema honum sje það gefið af föðurnum. (Jóh. 6, 65).
Sjerbikarar yíö altarisgöngur.
i.
í*egar einhver lendir í líkamlegri
neyð, finst jafnan öllum góðum
mönnum skylt og sjálfsagt, að leggja
þeim liðsinni er fyrir því verður.
En til er tvennskonar böl, — einnig
andlegt, — og ekki er minna um
vert að ráða bót á þvi.
Fjöldi manna um heim allan, og
þá fyrst og fremst kirkjunnar þjón-
ar, hafa því helgað þeirri köllun líf
sitt. En þó að starfsemi hjerlendrar
kirkju megi víst yfirleitt teljast í
fremur góðu lagi, hljótum vjer að
játa, að henni er að nokkru ábóta-
vant, og hefir að sumu leyti hrakað
frá því sem áður var.
Annar dómkirkjupresturinn vjek
og að því í lok ræðu sinnar nýlega,
hversu mikils honum findist á vanta
fullkominn árangur starfsemi sinnar,
meðan altarisgöngur væru svo lítt
tiðkaðar sem nú er. Hann minti oss
á, að eins og ekki er nóg að þekkja
ráð til þess að herða og styrkja lík-
amann, ef vjer ekki förum eftir þeim,
eins er líka ófullnægjandi að þekkja
og trúa á mátt og helgi altarisakra-
mentisins, ef vjer ekki viljum þiggja
þá dýrmætu náðargjöf Drottins, sem
sjerhver sá verður aðnjótandi, er
rjettilega neytir hinnar helgu mál-
tíðar.
En meðan útdeilingunni er svo
háttaó sem nú er, er hætt við að
altarisgöngur aukist ekki að mun.
Nýjum tíma fylgja nýjar kröfur, —
fæstar þeirra eiga að visu rjett á sjer,
en sumar þeirra eru svo knýjandi og
eðlilegar, að þær verða að takast til
greina. Kirkjan verður að eignast
bikara, nógu marga handa öllum
gestum sínum, þeim er til Guðs borðs
ganga.
Raunar má vænta þess, að margur
kjósi fremur að nota sinn eigin bik-
ar, einkum þegar frá líður, þvi ekki
er ólíklegt, að altarissjerbikar verði
þá einhver sjálfsagðasta fermingar-
gjöfin.
Enn fremur væri ánægjulegast, að
allir altarisgestir væru skrýddir fall-
egum hvítum skikkjum, sem annað-
hvort væri eigu þeirra sjálfra, eða
kirkjunnar. Væri óskandi að sá siður
yrði upp tekinn, áður langt liður.
Mjer dvelst við þá hugsýn, að sjá
fjölda manns, hreina i hug og hjarta,
koma þannig skikkjuskrýdda inn að
altari Drottins, til að finna sálum
frið og föguuð í sameiningunni við
sjálfan Krist, þiggjandi eina af hans
bestu gjöfum. —
Af því að þetta er ný hugmynd,
má búast við að menn þurfi nokk-
urn tíma til að átta sig á þvi, hvort
þeim finst tiltækilegt að gera hana
að veruleika. En hefjumst nú handa,
og leggjum fram fje til bikara — og
kaleikskaupa, hvað sem skikkjunum
líður, svo að vöntun á slikum smá-
| munum standi ekki í vegi fyrir nein-