Bjarmi - 01.05.1931, Blaðsíða 2

66
BJARMI
þunga vanda þeirrar vegsemdar,. sem fjeim
hefir verið veitt, ekki aðeins af valdsmönn-
um landsins, heldur einnig umfram alt
af góðum Guði, sem hefir leyft þeim að
stjórna þessu undursamlega menningai’-
tæki íslensku þjóðinni til blessunar. Hann
verður að fá að ráða ákvörðunum þeirra.
ef vel á að fara.
Pað er v.íst, að útvarpshlustendur óska
eftir fjölbreyttu efni, og er sjálfsagt rjett
að uppfylla þær óskir á ýmsum sviðum
eftir getu. En fjölbreytni hlýtur að hafa
sín takmörk, og að því er snertir messu-
flutning útvarpsins, ættu ráðandi menn
þess að gæta þeirra takmarkana vel, því
að það er ekki vilji hlustendanna, sem á
að hafa áhrif á boðskapinn, heldur boð-
skapurinn, sem á að hafa áhrif á vilja
hlustendanna. Jeg fæ ekki betur sjeð, en
að fjölbreytni í boðskap Reykjavíkur-prest-
anna sje alveg fullnægjandi, en ef okkur
á að gefast kostur á að hlusta á fleiri
menn, þá þurfa þeir að vera valdir þannig,
aö þeir flytji boöskap Krists um synd og
náð, um iðrun og fyrirgefning, afturhvarf
og endurfæðing. Á þann eina hátt fáum
við boðskap biblíunnar um þann Guð, sem
er kærleikur, en líka er heilagur og rjett-
látur Drottinn mannanna. Og þá fáum
við ákveðinn boðskap Krists um frelsi eða
g'lötun, sem aldrei verður skafin burt úr
Guðs heilaga orði, hvernig sem mennirnir
reyna að skýra, eða rjettara sagt »burt-
skýra«, þann sanleika.
Jeg gjöri að vísu ráó fyrir, að þeir, sem
prjedikaó hafa í útvarpið, hafi verið »vald-
ir« til þess, en mjer virðist ekkert benda
til„ að þeir hafi verið valdir með sjerstöku
tilliti til vilja Guðs.
Pað getur vel verió þörf á því að breyta
tilhögun guðsþjónustunnar og fylla hana
meira af söng og hljóðfæraslætti en venja
er til, en í ræðu um þaó efni, finn jeg ekki
»prjedikun orósins«, því að jafnvel þó að
hægt væri að koma slíkum breytingum á
og' auka með því kirkjusókn í bili, þá er
það haldlaust, ef breytingin kemur ekki
sjálfkrafa af því að hið innra Guðs samlíf
einstaklingsins eða safnaðarins krefst
þess. Hið andlega líf hlýtur á hverjum staó
og tíma að sníða sjer stakk eftir vexti sín-
um, og þess vegna þarf presturinn aldrei
að prjedika annað en Guðs orð, því að í því
er kjarni eða líf kristindómsins.
Pað getur líka verið mjög hugónæmt að
heyra talað um kærleika Guðs, en þegar
ræðumaðurinn lætur eigin hugmyndir sín-
ar um Guð leiða sig svo langt, að hann seg-
ir að Jesús hafi kent að engin sál geti
farist eða glatast, þá væri þeim manni
áreiðanlega nóg að bera ábyrgð á þeim
orðum sínum gagnvart söfnuði sínum, þó
að hann þurfi ekki að bera ábyrgð á þvi
að hafa flutt heilli þjóð þann boðskap. Jeg
vona aó vísu, að þeim sem lesa ritninguna
sjeu slík orð ekki skaðleg, en jeg- óttast að
þeim mörgu, sem ekki þekkja Guðs orð aí
eigin reynd, geti orðið slíkur boðskapur
of mjúkur svæfill til þess að hann geti
vakiö sársauka syndasektarinnar, því þá
tilfinningu — sem hlýtur æfinlega aó vera
undanfari iðrunarinnar - - getur ekkert
vakið nema heilagt rjettlæti Guðs.
Pað finst mörgum indælt að heyra prest-
inn viðurkenna þaó í ræðu sinni, að hann
vilji standa við kross Krists, og að hann
fái allan kraft sinn þaðan, en jeg finn
ekki gildi þeirrar játningar.
Eðlilegast væri að hugsa sjer að allir
prestar kristinnar kirkju væru sannir
Krists menn, en fyrst þaö er komið inn
hjá söfnuðunum aðefast um afstöðu prests-
ins til Jesú, þá sannfærast ekki trúaðir
menn fyrir fullyrðingar einar, og sálar-
heill hinna er engu betur borgið þó að þeir
sjeu vissir um aó presturinn þeirra sje
trúaður maöur.
En sá prestur, sem flytur boðskap
Krists í sama anda og Jesús hefir sjálfur
flutt hann í Jóh. 15., þar sem hann talar