Bjarmi - 01.05.1931, Blaðsíða 1

XXV. árg\ '
1.—15. maí 1931.
9,- -10. tbl.
Ogleymanleg stund.
Þaó fylti .h.uga minn hrifningu og eftir-
væntingu þegar jeg heyrói óma dómkirkju-
klukknanna berast mjer til eyrna á átt-
unda tímanum síóastl. páskadag. Ástæður
til þessara tilfinninga minna hafa án efa
verió margar. en þrjár voru mjer sjer-
staklega ljósar: Fyrst þetta dásamlega
undur, aó Guó hefir gefió mönnunum svo
mikió vald yfir öflum náttúrunnar, aó þeir
geta ekki aóeins látió hljóóió berast um
óravegu, heldui' líka aógreint ákveóió hljóó
frá öllum öórum, sem samtímis berast um
geiminn.
1 öóru lagi hefi jeg aldrei fyr tekió þátt
í g'uósþjónustu svo snemma dags og í þriója
lagi er eins og okkur mörgum, sem í fjar-
lægðinni búum, sje eólilegt aó horfa upp
til höfuóstaóarins meó það í huga, aó þaó-
an hljóti aó berast sterkastir straumar
þess, sem mennirnir geta gert landi og lýó
til blessunar. Og í þetta skifti var eftir-
vænting minni f.ullnægt, því aó eftir aó
hinn undurfagri sálmur: »Sjá, ljós er þar
yfir«, hafói verió sunginn, barst mjer rödd
sendiboóans, sem Guð hafói falió aó flytja
fagnaóarboðskap upprisuhátíóarinnar. — ■
Mjer duldist ekki aó ræóan var ekki flutt
í nafni embættisskyldunnar eingöngu,
heldur fyrst og fremst í nafni hins upp-
risna Drottins og í anda hans helga orós.
Þaó var lögó áhersla á fögnuó boðskapar-
ins án þess að gleyma alvöru hans og á
bak við vekjandi, uppörfandi og huggun-
arrík oró, brann eldur upprisutrúarinnar,
sem bar þess vitni, aó sá, sem flutti þau,
hafði ekkert gjört til þess að nema burtu
þaó sem gæti »skorió í eyr.u« eða »stungió
í hjörtu« áheyrendanna, heldur leitast vió
aó hlýóa Guói. Þaó gaf ræóunni gildi og
gjörói mjer, og jeg vona mörgum fleirurb,
þessa stund ógleymanlega, og jeg óskaói
þess heitt, aó íslenska útvarpió mætti
veita hlustendum sínum sem flestar slík-
ar stundir.
En eru líkindi til aó það verói? Sú spurn-
ing hefir ekki látió mig í friói síóan, og
get jeg því ekki stilt mig um aó bæta viö
þetta nokkrum orðum.
Jeg veit, aó »vandi fýlgir vegsemd
hverri«, og jeg vildi aó ráöandi menn út-
varpsins fyndu hvíla á sjer meó miklum