Bjarmi - 01.11.1932, Blaðsíða 16

176
BJARMI
sje spurt: Eru þessir aðilar færir um það
verk?
Við kenslu annara námsgreina. er fyrst
og fremst spurt um fræðilegan árangur,
en þegar kristinfræði eiga hlut að máli,
verður fyrst að spyrja um menningar-
gildið, eða, hvort kenslan og námið göfgi
og þroski nemendurna,, svo að þeir verði
betri menn en ella mundi.
Hlutverk heimilanna eða foreldranna
er það, að undirbúa svo hugarfar barn-
anna, að þau sjeu móttækileg fyrir göfg-
andi áhrif kristindómskenslu skólanna.
Að sjálfsögðu eru heimilin misjafnlega
fær til þess, en hlutverk presta er, að
hafa góð áhrif á heimilin í því efni, hjálpa
og leiðbeina foreldrum, til að vekja og
leiðbeina trúarþörf barnanna.
En hvernig eru svo kennarar vorir til
þess búnir, að hafa þessa kenslu á hendi?
Undirbúningurinn getur verið, og er yfir-
leitt, góður, það sem hann nær. En hann
þyrfti að vera meiri. Kristin fræði eru
ekki nema örlítið brot af því mikla náms-
efni, sem þeim er ætlað. Er því vorkunn-
armál, þótt mörgum kennurum reynist
erfitt að kenna þau, Og' auk þess ekki
við öðru að búast, en kennarar, eins og
aðrir, hafi margbreyttar trúarskoðanir.
En öllum mun ljóst, að það er hverjum
manni ofvaxið að kenna vel kristin fræði,
ef hann er þeim sjálfur ósamþykkur í
verulegum atriðum.
Það er ekkert álas, þótt minst sje á,
að ýmsa kennara skortir bæði vilja og
getu til að kenna kristin fræði, og aðr-
ir hafi viljann til þess„ en litla getu,
enda er þriðji hópurinn fjölmennur, sem
eiga bæði viljá og getu í þessum efnum.
Þar sem margir kennarar eru við sama
skólann,, er sjálfsagt að fela þeim kenn-
urum þessa kenslu, sem fúsastir og fær-
astir eru til að hafa hana á hendi, og
þurfa þá engin vandræði að stafa af því,
þótt sumir hinna vilji losast við hana.
Hitt er erfiðara úr að leysa, þar sem
kennarinn er einsamall eða 2 saman og
báðum er óljúft að kenna kristin fræði.
Það er engum greiði, að neyða þá til
að kenna þau, og betra jafnvel að eng-
in kristindómskensla færi fram við þann
skóla.
Prestarnir voru áður forvígismenn um
alla fræðslu, en þegar barnakennararnir
komu, sleptu prestarnir meiru í þeirra
hendur, en þeir máttu og holt var. Prest-
arnir hefðu eftir sém áður átt að hafa
kristindómskensluna á hend.i, og ættu
eiginlega að taka við henni aftur, þar sem
því verður við komið. Jeg býst ekki við
öðru, en að kennarastjettin mundi yfir-
leitt fagna því og telja það eðlilegt í
kristnu landi, að prestar teldu sjer skylt,
að hafa aðalumsjón með andlegri heil-
brigði barnanna,, svipað og læknar hafa
umsjón með líkamlegri heilbrigði þeirra.
Full samvinna í þessum efnum þarf að
komast á, milli presta og kennara, Væri
þá æskilegt, að kennarar og prestar ættu
við og við sameiginlega fundi, til að ræða
um þessa kenslu. Kennaraþing og sýnó-
dus eru oft um svipað leyti, og ætti þá
vel við, að t. d. einum degi væri varið
til sameiginlegs fundar. Ennfremur eru
prestafjelög til úti um land, sem auðveld-
lega mundu geta náð til kennara á sam-
eiginlega fundi. Þeir samfundir gætu orð-
ið báðum stjettum að liði á ýmsan hátt,
og meðal annars stuðla að því, að bróður-
legt samkomulag næðist um, að prestar
tækju að sjer kristindómskenslu, þar sem
ekki er völ á barnakennurum, sem sjer-
stakan áhuga hefðu á þeirri kenslu. Vera
má, að annríki presta sje sumstaðar svo
mikið, að þeim sje ókleift að bæta þessu
starfi við sig. Þá er álitamál, hvort ekki
væri rjettara að fjölga þar prestum. Hitt
mun naumast álitamál,. m. k. hjá þeim,
sem unna kristinni trú, að fátt af störf-
um presta verður vinsælla og hollara, en
g'óð kristindómskensla, Þess ber þó að
gæta, að með þessu er ekki gert ráð fyr-