Bjarmi - 01.02.1933, Blaðsíða 2

18
BJARMI
þaktar indælustu blómum, brosa þau til
þín og segja: »Þjer er velkomið að eiga
okkur, ef þú ætlar að búa til blómvönd
handa mömmu þinni eða einhverjum sjúkl-
ingi. En að granda okkur til engra nota
— það máttu ekki.«
Allt hið fagra, sem Guð hefir skapað,
er okkur gefið til að gleðjast við það, en
ekki til að ónýta það.
Það er skemdar-fýsnin, sem Jesús vill
uppræta hjá okkur, og þá fyrst og fremst
gagnvart öllu sem lifir.
Vertu góður við allt, sem lifir, segir
Jesús, bæði dýr og jurtir.
Hugsaðu um litlu söngfuglana. Er það
ekki skammarlegt, að nokkur skuli geta
fengið af sjer að granda þessum smáu
vinum, sem fylla allt umhverfi okkar með
sínum indæla söng? En þó er þetta mjög
svo algengt. Hreiðrin þeirra fá ekki að
vera í friði, og þeir sjálfir ekki heldur.
Svei attan!
Á trjágrein úti í garðinum situr lítill
söngfugl. Hann er nýkominn frá hreiðr-
inu, þar sem hann var að fara með mat
til móðurinnar, sem annast eggin svo
dyggilega. Og nú situr hann þarna svo
sæll í sólskininu og fyllir loftið með gleði-
söng.
En þá kemur stálpaður strákur út í
garðinn og 1 eldur á boga. Hann sjer fugl-
inn og hugsar með sjer: »Þarna er svei
mjer tækifæri til að reyna nýja bogann.«
Og svo laumast hann nær og skýtur. Odd-
hvöss orin þýtur af boganum, en nær ekki
alla leið. »Jeg verð að komast miklu nær,«
segir hann við sjálfan sig. Mjer er sem
jeg sjái hve meinfús hann er; það er eins
og augun ætli út úr höfðinu á honum, er
hann læðist áfram, e.ns og köttur. Svo
leggur hann ör á streng og skýtur. Fugl-
inn þagnar í sama bili, örin rifur fjöð-
ur úr stjeli hans, og hann ílýg, r burtu
óttasleginn.
»Þar skall hurð nærri hælum,« segir
strákurinn; »en næst skal jeg hitta betur.«
Hann hugsar ekkert um það, hve ljótt
og syndsamlegt það er, að ætla sjer að
drepa saklausan og glaðan söngvara Guðs.
Það hefði átt að flengja hann!
Verið góð við smáfuglana, segir Jesús;
það eru góðir vinir, sem Guð gefur okk-
ur til gleði og ánægju.
Á hverjum morgni sje jeg gamlan manr
ganga fram hjá glugganum mínum. Hann
leggur leið sína út á barnaleikvöllinn og
stráir fæðu handa fuglunum, sem safn-
ast þar saman. — Mjer er farið að þykja,
svo vænt um hann.
Verið góð við fuglana og öll dýrin! Þau
eru sköpuð af Guði og gefin okkur til
gagns og gleði. T. d. hundurinn, sem er
orðlagður fyrir trygðina, og hesturinn, sem
með rjettu er nefndur »þarfasti þjónn-
inn!«
Það er svipað um dýrin, eins og mann-
inn. Ef farið er vel að þeim og talað vin-
gjarnlega við þau, þá verða þau líka vin-
gjarnleg og góð. En ef við förum illa með
þau, verða þau ill og önug.
Hognestad biskup, vinur minn, sagði
mjer einu sinni góða sögu um mann og
hest úti á Jaðri.
Maðurinn, sem mig minnir að hjeti
Lars, var óvenju geðstirður og hafði allt
á hornum sjer. En mest bitnaði önuglynd-
ið á hestinum hans: sífeldar snuprur og
skammir, högg og hrindingar.
En hesturinn varð þá líka litlu betri;
hann galt líku líkt. Þegar Lars hratt hon-
um, sló hann hann, og þegar hann skamm-
aði hann, þá beit klárinn. Þeir voru orðn-
ir nafnkunnir um sveitina, hann Lars og
klárinn hans.
En svo kom að því, að Lars vaknaði til
trúar, iðraðist synda sinna og varð Guðs
barn.
Og þá urðu mikil umskifti.
Nú barði hann ekki nje skammaði hest-
inn, þegar hann kom út í hesthúsið á
morgnana, heldur lagði hendina vinsam-
lega á lendina á honum.