Bjarmi - 01.02.1933, Side 6

22
B J ARMI
haust. En í síðasta þorpinu sá oddvitinn
okkur fyrir ágætu plássi á sínu eigin heim-
ili. —-
Það er uppi fótur og' fit í þorpinu þeg-
ar um kvöldið er við komum, og ber margt
til þess. Þetta er fyrsta skifti, að útlend-
an mann hefir borið að garði. í>ví næst
er öllum, en börnunum þó einkanlega,
mikil forvitni á að sjá tjaldbúðina og það
sem á að fara fram í henni. Og um morg-
uninn, þegar búið er að koma tjaldinu
fyrir á auðu svæði, sem næst þorpinu
miðju, og kínversk flögg blakta við hún
beggja megin inngangsins og glymjandi
málmbumba (»gong-gong«) kallar til fund-
ar, verðum við að lyfta tjaldskörinni á
þrjá(vegu, svo allir viðstaddir geti sjeð
til okkar og heyrt.
Áheyrendurnir flestir hafa aldrei hlust-
að áður á ræðuhöld eða söng, og þreytast
ekki á að sækja þrjár samkomur daglega
í viku. Samkomurnar árdegis falla nið-
ur. Við skiftum svo með okkur verkum.
Kennum nýbyrjendum kristilega söngva
og seg'jum þeim megindrætti æfisögu frels-
arans og kenninga hans. Aðrir vitja þorpa
og markaðsstaða í nágrenninu og úthluta
þar smáritum, selja biblíurit og bjóða
fólki á samkomurnar í tjaldbúðinni síð-
degis og að kvöldinu.
Við fáum því allt aðrar viðtökur, en
kristniboðarnir sem hingað komu fyrstir,
nefnilega fyrir rúmum 20 árum; þeim var
hvarvetna »heilsað« með tortrygni, en
kvaddir með fyrirlitningu.
Kínverjar hafa lengstum sætt þungum
dómi, sakir þjóðardrambs og útlendings-
haturs. En þess hefir ekki æfinlega verið
gætt, að þjóðardramb er víðar landlægt
orðið en í Kína, og það í löndum, sem hafa
langt um minna að stæra sig af/en Kín-
verjar. Islendingar hafa til skamms tíma
gotið hornauga til flestra útlendinga, sem
gistu bygðir lands vors, en það er eðlilegt
og' afsakanlegt að nokkru leyti, eigi síð-
ur en útlendingahatur Kínverja. Hugsun-
arhátturinn breytist með auknum sam-
göngum og.auknum kynnum. Flestar þjóð-
ir hafa um langan tíma sýnt Kínverjum
jöfnuð og fulla sanngirni í viðskiftum, og
yfirleitt hafa kristniboðarnir reynst þeim
velgj,örðarmenn. Þessa njótum við og
jafnframt njóta þeir þess sjálfir.
Breyttur hugsunarháttur almennings í
Kína og um leið breytt aðstaða til kristni-
boðs, stafar þó fyrst og fremst af hrað-
fara hnignun hinna fornu trúarbragða
þjóðarinnar, hnignun, sem alls ekki fær
leynt sjer og minnir eigi all-lítið á trú-
málaástandið í Rómaveldi hinu forna rjett
fyrir kristnitökuna. Það eitt út af fyrir
sig, að hofunum hefur ýmist verið breytt
í skólahús eða stjórnarbyggingar, eða eru
látin hrynja af viðhaldsleysi, fær eng-
um dulist að er merkilegt tákn nýrra
tíma, enda einstæður viðburður í sögu
landsins.
Frá trúarlegu sjónarmiði skiftast Kín-
trúarmenn og guðsafneitara. Kristna trú-
in og nýmenning'in í sameiningu, hafa veitt
fjölgyðistrúnni ólífissár, en ný heimsskoð-
un er að kippa fótum undan guðsafneit-
un, sem haldist hefur í hendur við dauða-
dæmda ífnishyggju. — Þetta, ásamt
reynslu ára, bendir allt til þess, að krist-
indómurinn finni hjer frjórri jarðveg meó
ári hverju.
Þar sem við nú höfum ferðast, hafa
áreiðanlega ekki fleiri en tíu af hundraði
kunnað að lesa. Islendingar munu eiga
erfitt að gjöra sjer grein fyrir, hve þröng-
ur sjóndeildarhringur þeirra manna er,
sem aldrei hafa litið í bók eða blað og
þar fyrir utan aldrei verið að heiman.
Fáfræði alþýðunnar er áreiðanlega versti
þröskuldurinn á vegi fagnaðarboðskapar
Krists í Kína.
Við verðum þess varir á útbreiðslufund-
unum. Við látum okkur ekki nægja, að
tala til veggjanna og verðum því að taka
fult tillit til skilningssgort og fáfræði þess-
ara áheyrenda okkar, sem aldrei hafa set-