Bjarmi - 01.08.1958, Blaðsíða 2

2 BJARMI
Mótið í
Vatnaskógi
Almenna kristilega mótið var
haldið í Vatnaskógi dagana 4.—6.
júlí, svo sem áður var auglýst. Það
er ástæðulítið að vera að lýsa ná-
kvæmlega því, sem þar fór fram,
en óhætt er að segja, að það var
almenn skoðun þeirra, sem þátt
tóku í því, að þetta hefði verið
gott mót og uppbyggilegt. Nokkrir
þátttakendur, eða um 90—100
manns, fóru upp eftir á föstudags-
kvöld. Var Biblíulestur fyrir þá
þá um kvöldið. Dagskrá hófst
ráunverulega ekki fyrr en á laug-
ardagsmorgni kl. 10. Þá hafði
Steingrimur Benediktsson, kennari
í Vestmannaeyjum, biblíulestur út
frá efninu „Vaknið og vakið"
Var það alvarlegur og íhugunar-
verður boðskapur Guðs orðs, sem
þar var dreginn fram í skýru og
lifandi máli. Framhald biblíulest-
urs var svo kl. 2, og þá ómaði
boðskapurinn um það, sem oss
veitist í Kristi Jesú og fyrir hann.
Kl. 6 þennan sama dag var svo
guðsþjónusta. Sira Magnús Bun-
ólfsson, framkvæmdastj óri K.F.
U.M., annaðist altarisþjónustu, en
Ólafur (Ólafsson, kristniboði, pré-
dikaði. Flutti hann boðskap sinn
út frá sýn Jesaja spámanns í 2.
kapitula spádómsbókar hans.
Klukkan 9 um kvöldið var svo
samkoma, þar sem O. Dahl-Goli,
framkvæmdastjóri norska sjó-
mannatrúboðsins heima fyrir tal-
aði um efnið „Heilög fórn". Bæddi
hann þar út frá Bóm. 12, 1—3 um
þá einu réttu fórn kristins manns,
þá, að frambjóða sjálfan sig Guði
sem lifandi, heilaga, Guði þóknan-
lega fórn. Verður það erindi e.t.v.
birt síðar hér i blaðinu og einnig
annað erindi, „Við náðarstólinn",
sem O.Dahl-Goli flutti kl. 5 á
sunnudeginum.
Á sunnudagsmorguninn 6. júlí
var guðsþjónusta kl. 10 f. h. Hafði
síra Magnús Guðmundsson, sókn-
arprestur í Ölafsvík, hana og pré-
dikaði út frá guðspjalli dagsins,
fiskidrættinum mikla, sem frá er
sagt í 5. kafla Lúkasarguðspjalls.
Eins og vant er, var altarisganga
og voru rúmlega 200 altarisgestir.
Prófasturinn i Saurbæ, síra Sigur-
jón Guðjónsson, þjónaði við alt-
arisgönguna'ásamt síra Magnúsi
Guðmundssyni.'
Kl. 2 e. h. var kristniboðssam-
koma. Voru það kristniboðarnir
frú Kristín Guðleifsdóttir og Felix
Ólafsson, sem töluðu á þeirri sam-
komu. Var það kristniboðsvinum
sérstakt gleðiefni, því að þetta var
fyrsta sinni eftir heimkomu
kristniboðanna frá Konsó, að
mörgum kristniboðsvinanna gafst
f æri að heyra þau og sj á. Þau hj ón-
in voru með ýmsa gripi frá Konsó
til sýnis, og notaði Felix þá seinna
til þess að segja frá atburðum,
sem við þá voru tengdir.
Er Felix hafði lokið máli sínu,
— en kona hans talaði fyrst, —
voru lesnir kaflar úr bréfi frá
Benedikt Jasonarsyni. Hafði einn-
ig borizt kveðja til mótsins frá
kristniboðunum i Konsó, send sim-
leiðis, og vakti liún mikinn fögn-
uð. 1 lok kristniboðssamkomu þess-
arar áskotnaðist kristniboðinu kr.
11.486.32 i gjöfum frá þátttak-
endum.
Kl. 5 var siðan almenn sam-
koma, þar sem D. Dahl-Goli flutti
síðara erindi sitt, sem fyrr er nef nt,
og von er um, að birt verði síðar
í blaðinu. Að erindinu loknu ávarp.
aði síra Friðrik Friðriksson móts-
gesti, en hann var á mótinu eftir
hádegi þennan dag. Lauk hann
máli sínu með þvi að lýsa bless-
un Drottins. Færði hvatningar-
ávarp hans þátttakendum ó-
blandna gleði. Var ávarpið út frá
orðum Jesú til lærisveinanna: „Þér
eruð ljós heimsins".
Kl. 8 um kvöldið var ágæt vitnis-
burðastund, þar sem slegnir voru
margir strengir trúarlífs, trúar-
reynslu, en þó fyrst og fremst
þeirrar náðar, sem oss veitist í
fagnaðarerindinu. Að þeirri stund
lokinni héldu þátttakendur heim.
Voru bílarnir að fara frá kl. 11
og fram á miðnætti.
Margt var um manninn á mót-
inu á sunnudeginum, en f astir þátt-
takendur voru hátt á þriðja hundr-
að. Margar góðar kveðjur bárust
til mótsins f rá vinum víðsvegar að,
bæði hér á landiog erlendis. Voru
þær allar kærkomnar, svo sem
vænta mátti.
Það eru nú liðin tuttugu ár síð-
an fyrsta almenna kristilega mótið
var haldið í Hraungerði i Flóa. Það
mót einkennist mjög af hinni
sterku meðvitund um samfélag
heilagra. Þar var sunginn á
ógleymanlegan hátt sálmur sira
Friðriks um „Sterk eru andans
bönd, sem eru i Guði knýtt". Sá
söngur hefir fylgt öllum mótum
síðan og oft verið sannarlegt ein-
kenni þeirra. Á þessum mótum
hafa trúaðir knýtzt sterkum sam-
félagsböndum, sem margir þakka
fyrir. Svo var einnig á mótinu
i ár.
Erlendur maður, sem á mótinu
var, minntist á tvennt, sem hon-
um f annst harla sérkennilegt móts
við mót i landi sínu. Hið fyrra
var, hve margt var um æskufólk,
sem virtist til fulls samrýmast
þeim, sem rosknari voru — og svo
hitt, að sjá heilar fjölskyldur, for-
eldra með börn sín, og það ung-
börn. Það atriði setti heimilislegan
svip á þessi mót, sem fengur var
að.
AtHvarfiö9 i-
Gestir eða heimameiiii
Því af náð eruð þér hólpnir orðn-
ir fyrir trú. Efes. 2,8.
Þó að afturhvarf mitt sé í með-
vitund minni bundið við ákveðinn
stað og stund, dylst mér ekki, að
Guð, sem kemur öllu vel til vegar,
hafði frá bernsku minni undirbúið
það.
1 vöggugjöf gaf hann mér rika trúhneigð og sá
svo um, að í bernsku minni var vel að henni hlúð,
bæði á heimili mínu og síðan í skóla og kirkju. Sér-
staklega hlýt ég í þvi sambandi að minnast Jóns Þ.
Bjórnssonar fyrir þá alúð, sem hann íagði við trúar-
iegt uppeldi okkar barnanna, bæði í skólanum og í
„stúkunni", sem hann stjórnaði þá með miklum ágæt-
um.
Átta ára gamall fór ég fyrst til dvalar % sveit og
dvaldi eftir það meira í sveitinni, þó að ég stundaði
mitt skyldunám heima á Sauðárkróki. Fegurð og tign
íslenzkrar fjallanáttúru vakti oft i hjarta mínu lof
og þakkargjörð til skapara míns, en ógn íslenzkrar
þoku og stórhríðarbylja lagði mér líka oft á varir
brennandi bæn til voldugs og kærleiksríks föður, van-
máttugu barni hans til handa.
Synd min og frelsari minn voru trúhneigð minni
að verulegu leyti hulin.
Átján ára hóf ég búnaðarnám á Hólum í Hjaltadal.
Þá var bernska mín að baki, og ég tamdi mér ýmsa
„karlmennsku" í orðum og athöfnum, sem ég hefði
áður skammazt min fyrir.
Eg var kominn á slóðir týnda sonarins, burt frá
Guði. Það var þó engan veginn ásetningur minn.
Þvert á móti. Eg hafði yndi af að fara í kirkju við og
við, og ef einhver hefði þá farið að minna mig á boð-
orðin, hefði ég sennilega svarað eins og ríki ungling-
urinn: „Alls þessa hefi ég gætt frá æsku minni".
Gagnvart trúmálunum hafði ég tekið þá ákvörðun að
forðast allar öfgar. Eg var mjög ánægður með sjálf-
an mig i þessum efnum og fannst, að Guð hlyti að
hafa sérstakt dálæti á svo ágætum manni.
Að búfræðinámi loknu fór ég til Noregs. Eins og
.fleiri Islendingar um þær mundir réðist ég til Jens
Gausland, sem þá átti fleiri en eitt bú á Jaðrinum.
Þar dvaldist ég sumarlangt. Siðla sumars fékk ég
blóðeitrun í fótinn og lá um tíma alveg rúmfastur.
Dauflegir voru þeir dagar. Húsbóndinn var oft að
heiman. Ráðskona var á heimilinu og tveir vinnumenn
auk mín. Oft var ég þess vegna aleinn % húsinu þessa
daga. Þá viðraðist af mér karbnennskan, og ég grét
eins og barn af söknuði og heimþrá. Einn slíkan dag
sá ég i gegnum tárin orð, sem letruð voru á spjald
Benedikt Amkelsson, framkv.stj.
Landssambands K. F. U. M. hefur
fengið nokkra menn til þess aö' segja
frá afturhvarfi sínu. Munu þœr grein-
ar birtast í nœstu blöðum og er
þetta sú fyrsta.
yfir rúmi mínu. Auðvitað höfðu
þau verið þarna alla tíð, en nú
snertu þau mig. Sá Guð, sem engu
sinu minnsta barni gleymir, var
að vekja mig með orði sínu, ekki
ásakandi og ógnandi, eins og ég
.;.;.;.;.;.;.;.;.;.;.;.;.:.;.;.;.;.;.;. Verðskuldaði, heldur í allri SÍnnÍ
mildi. „Varpið 'óllum áhyggjum yð-
ar á Guð, því að hann ber umhyggju fyrir yður".
Ölýsanleg huggun og friður fylltu hjarta mitt. Eg
fann nálægð Guðs eins greinilega og ef einhver vina
minna hefði stafoið við rúmið mitt.
Smátt og smátt kom heilbrigði mín aftur, og að
sama skapi dvínuðu ahrif þessarar hugljúfu reynslu.
Eg var einni dýrmætri minningu rikari, en að öðru
leyti var allt við sama og áður. Eg fór mínar eigin
leiðir. i ¦ i*i
Um háustið lá leið mín til Danmerkur. Eg dvaldi
þar á yndislegu heimili, þar sem ég naut ástríkis,
eins og væri ég einn af fjölskyldunni. Skömmu eftir
að ég kom þangað, fór ég á kristilega samkomu. Þar
talaði Guð til mín með þeim myndugleika, að ég gat
ekki lengur komizt undan að taka afstöðu til Hans.
Þar gerðist mesta undur lífs míns: Hann gaf mér
afturhvarf til lífs. Efni prédikunarinnar var síðari
hluti annars kapítula Efesusbréfsins. Nítjánda vers-
ið brenndi sig það kvöld óafmáanlega inn í vitund
mína: „Þess vegna eruð þér ekki framar gestir og
útlendingar, heldur eruð þér samþegnar hinna heilögu
og heimamenn Guðs".
Raunveruleg afstaða min til Guðs varð mér allt í
einu Ijóslifandi: Eg hafði kosið mér þá vonlausu af-
stöðu að vera gestur Guðs, þegar mér þætti það henta,
og hlaut þess vegna að vera útilokaður eins og út-
lendingur frá þegnrétti % riki hans. Nú fann ég, hve
ómissandi þessi þegnréttur var mér, og ég þráði
hann. Og nú sá ég í fyrsta skipti á ævi minni, að ég
átti aðeins einn möguleika til að eignast þennan dýr-
mæta rétt. Sá möguleiki var náð Guðs í Jesú Kristi.
„En öllum þeim, sem tóku við honum, gaf hann
r étt til að vera Guðs börn, þeim sem trúa á nafn
hans". Jóh. 1, 12.
Eg kom til Jesú. örþyrst önd
þar alla svölun fann.
Hjá honum drakk ég lífs af lind.
Mitt líf er sjélfur hann.
Steingrímur Benediktsson, kennari,
Vestmannaeyjum.