Bjarmi - 01.01.1973, Qupperneq 10

Gleðifrétt frá Gidole
Það hefur komið fram í frétt-
um frá íslenzku kristniboðunum
í Eþíópíu, að nokkur afturför
hefur orðið í sumum kristnu
söfnuðunum á starfssvæðunum
kringum Gidole. Einkum er hér
um að ræða þorp og sveitir, sem
eru í nágrenni kristniboðsstöðv-
arinnar. Hefur eldur trúarinnar
kulnað í ýmsum söfnuðum, svo
að fáir einir eru eftir, þeirra er
áður vitnuðu um Krist og sungu
honum lof. Ekki er efi á því, að
margir hafa beðið fyrir þessum
söfnuðum, að andi Drottins vitj-
aði þeirra, svo að þeir risu á ný
upp af andlegum dauða og tækju
háttaskipti með endumýjungu
hugarfarsins. Þessar bænir hafa
ekki verið án árangurs. 1 Utsyn,
málgagni Norska lútherska
kristniboðssambandsins, segir
Pet Karlsson frá því, sem hún
sá og heyrði í þorpi einu í nánd
við Gidole-stöðina, er hún var
þar í heimsókn á liðnu ári:
Fræðslu vanÉaði
— Staðurinn heitir Ojóma og
er um það bil fimm kílómetra
frá sjálfri kristniboðsstöðinni.
Þarna var mikil vakning fyrir
mörgum árum. Komu þá marg-
ir til þess að hlýða á fagnaðar-
erindið og játuðu, að þeir vildu
afneita djöflinum of taka trú á
Jesúm. Því miður reyndist örð-
ugt að fræða allt þetta fólk og
leiða það til vitandi lífs með
Kristi. Það hvarf því smám sam-
an aftur út í heiðindóminn, af
því að það hlaut ekki hjálp.
Þarna var reynt að hefja starf
að nýju síðar meir, en þá var
jarðvegurinn orðinn harður. Það
reyndist næstum ókleift að fá
nokkurn mann til að koma á
sunnudagasamkomurnar, svo að
kirkjan, sem var reist á vakn-
ingatímanum, stóð auð sunnu-
dag eftir sunnudag. Þeir voru
ekki allfáir, sem reyndu hver af
öðrum að byrja starf að nýju,
en þeir urðu að gefast upp.
Kvenfélagið, sem hóf göngu sína,
leystist líka upp.
En biblíukonan vildi ekki gefa
upp vonina um, að þarna vakn-
aði lífið að nýju. Hún og Bryn-
hild Sagberg, skólastjóri barna-
skólans á kristniboðsstöðinni,
fóru því reglulega í húsvitjanir.
Skírðir 05
Þá kallaði Guð ungan pilt,
sem heitir Kússia Tolonge. Hann
hefur gengið í skóla í átta ár,
og þeir voru margir, sem töldu
hann ekki hæfan „trúboða". En
Guð gat notað hann. Þetta síð-
asta árið hefur hann farið á
hverju kvöldi til Ojóma. Þar
kallaði hann fólkið saman,
kenndi því að lesa og skrifa,
jafnframt því sem hann fræddi
það í kristinni trú.
Kvennastarfið lifnaði nú við,
og þær komu 40—50 konur á
þessar samkomur. Námskeiðs-
kennari var skipaður til þess að
annast skírnarfræðslu, og sVo
rann upp sá dagur, er um 95
manns voru teknir í söfnuðinn
með skírn og 16 með fermingu.
Það var þessi athöfn, sem eg var
,,Vi«) tiiihkum Huifi ffirir hvern
einníakun hrinínihoihtvin, nem
slendur nif huki okkur oij ber
meif okkur i/leifi ofj [ijáninfiu
kiillunarinnar oij ijerir iikkur
kleiií aif flfjija eliíiípsku lijóif-
inni hjáliirieifishoifskaji iiaifs."
--------------- t'Jr hréii.
viðstödd, og það var hrífandi
stund.
Kirkjan rúmar um 300 manns.
Fólkið sat þröngt á gólfinu, en
gólfið hafði í tilefni guðsþjón-
ustunnar verið þakið kaktus-
blöðum. Fram með veggjunum
stóðu lágir, snúnir og skakkir
trébekkir, sumir þeirra klæddir
kýrskinnum, og þar var hvíta
fólkinu boðið sæti. „Altaris-
klæðið“ var hálfsaumað pils,
sem sótt var í efnis-kassa
kvennastarfsins, og skímarskál-
arnar voru nokkur mjög lítil
þvottaföt úr jámi.
En stundin var heilög. Fólkið
söng, svo að unaður var á að
hlýða. Fagnaðarerindið var boð-
að. Það var mikið beðið. Og
menn hétu að afneita djöflinum
og trúa á Drottin.
Fyrst var fullorðna fólkið
skírt. Síðan gengu foreldrarnir
fram með börnin. Þau krupu
niður á moldargólfið og voru
skírð í nafni föðurins, sonarins
og heilags anda. Að skímarat-
höfninni lokinni talaði Johan
Naustvik, stöðvarstjórinn í Gi-
dole, og síðan söng pilturinn
ungi, sem hafði fengið að vera
sendiboði Guðs til þessa þorps.
Hann hvatti líka þessa nýju
lærisveina til þess að ástunda
heilagt líferni, sækja samfélag
heilagra og lifa allt sitt líf í
Kristi. Þegar þessi samveru-
stund var á enda, fóru allir út
úr kirkjunni.
Efiirminnilcgasta
stumlin
Stundu síðar var kúabjöllu
hringt, þ. e. kirkjuklukkunni, og
skyldi nú altarissakramentið
haft um hönd. Var nú nákvæm-
lega fylgzt með, að einungis
safnaðarmeðlimir kæmu inn.
Þegar allir voru komnir á sinn
stað, gekk leiðtogi safnaðarins
um og leit á alla, sem höfðu setzt
þarna. Einn maður var látinn
fara aftur út, og hurð var sett
fyrir dyrnar. Þetta varð mér al-
varleg áminning. Mér kom í hug
líkingin í Matt. 22,1—14: „En er
konungurinn kom inn . . . leit
hann þar mann, er eigi var
klæddur brúðkaupsklæðum.“
10