Bjarmi - 01.01.1978, Qupperneq 7

Hraun og aska íœrðu stóran hluta af byggðu bóli á Heimaey í Vestmanna-
eyjum í kaf, þegar eldgos varð í Helgafelli fyrir fimm árum. Margir fundu þá
til mannlegrar smœðar og getuleysis frammi fyrir ógnarmœtti náttúrunnar.
En trúaðir menn tóku eftir, hvernig Guð var nálœgur i öllum hamförunum og
sannaði fyrir þeim gœzku sína með mörgu móti, og býr enn lofgjörð í hjörtum
þeirra. — Myndin er af eldgosinu.
Þegar svo bátarnir komu inn að
bryggju í Höfninni, kom mannkær-
leikurinn í ljós. Allar hendur voru
á lofti til að hjálpa, þar til allur
þessi mannfjöldi fengi einhvern
samastað.
Já, „Drottinn, þú hefur verið oss
athvarf frá kyni til kyns. Áður en
fjöllin fæddust og jörðin og heim-
urinn urðu til, frá eilífð til eilífðar
ert þú, ó, Guö.“ —
Það eru einkum fimm atburðir,
sem gerðust í sambandi við þenn-
an voða, sem við hlutum öll að sjá
og voru augljóst kraftaverk frá
Drottins hendi, mitt í þeim ham-
förum, sem yfir gengu.
Hefði veður verið hvasst af
austri, þótt ekki hefði verið um
nema fimm til sex vindstig, hlyti
bærinn að hafa farið í bjart bál á
svipstundu og þá augljóst mál, að
fjöldi fólks hefði farizt, þar sem
flestir voru í fastasvefni. Frá þeim
voða voru Vestmannaeyingar varð-
veittir augljóslega af Drottins
hendi.
Svo tók hraun að renna í gígn-
um með ósegjanlegum krafti og
í’ann í austur, beint í hafið. Þannig
stýrði sterk hönd Guðs þeim voða
til hafs. Við skulum hugsa okkur,
að farið hefði eins og þegar Helga-
fell gaus. Þá rann hraunið í suð-
vestur, vestur og norðvestur, eins
og giöggt má sjá enn í dag. Hvað
hefði gerzt þá? Varla hefði þá eitt
hús sézt upp úr hrauni. Svona er
Drottins máttur.
Á löngum tíma leit svo út, sem
hraunið myndi loka eða granda
innsiglingunni í höfnina. Dögum
saman óttuðust menn það, sem ekki
var að ástæðulausu.
Það er mælt, að örfáir metrar
séu frá fláanum úr Klettsnefi í
fláa þann, sem kom úr nýja hraun-
inu beint á móti (í botninum).
Það er hreint undur, að ekki
skyldi lokast þetta þrönga bil mitt
í hamförunum, og ekki verður með
orðum lýst, hvað þá hefði orðið.
Þó að tækni sé mikil nú á dög-
um, þá er það víst, að erfitt hefði
verið að bjarga útgerðinni í Vest-
mannaeyjum um árabil, svo að ekki
sé meira sagt. — Þar gerðist eitt
kraftaverkið.
Allir, sem þekkja til í Vest-
mannaeyjum, vita, að austan og
suðaustan áttin er þar ríkjandi,
einkum á vetrum. Er það kannski
tilviljun, að ekki komu nema ör-
fáir dagar, sem austan átt ríkti í
Eyjum allan tímann, sem gosið
stóð ? Enda þótt einn eða tveir dag-
ar hafi komið með sterkan vind
af austri, hefði bókstaflega allt
farið í kaf, allur bærinn austur og
vestur.
Fjöldinn veit, að þegar eldgos
verður, hvar sem það á sér stað,
fylgir ætíð jarðskjálfti. I þessu til-
felli var hann svo vægur, að fáir
fundu hann. Það er eitt þakkar-
efnið enn. Sá voði, jarðskjálfti, hef-
ur oft orðið í landi okkar og hlot-
izt mikið tjón af og stundum mann-
skaði. —
En nú er okkar blessaða Eyja
að gróa upp aftur, eftir að margar
vinahendur hafa unnið að hreinsun
á gjalli og ösku.
Nú bið ég Guð að blessa mína
kæru Heimaey og þakka honum
þau mörgu starfsár, sem hann gaf
mér þar. Ég bið hann að blessa
Landakirkju og söfnuð hennar, bið
hann að blessa það nýja trúarlíf,
sem virðist vera að fæðast í söfn-
uðinum, trúarlíf, sem margir trú-
aðir hafa beðið Drottin um í
mörg ár.
,,Þá hrópuðu þeir til Drottins í
neyð sinni, og hann leiddi þá úr
angist þeirra. Hann breytti storm-
viðrinu í blíðan blæ, svo að bylgj-
ur hafsins urðu hljóðar. Þá glödd-
ust þeir yfir því, að þær kyrrðust
og hann lét þá komast í höfn þá,
er þeir þráðu. Þeir skulu þakka
Drottni miskunn hans og dásemd-
arverk hans við mannanna börn“
(Sálm. 107, 28-31).
Þóröur H. Gíslason.
Greinarhöfundur er netagerðarmað-
ur. Hann var og árum saman með-
hjálpari í Landakirkju í Vestmanna-
eyjum. Nú á hann heima í Reykjavík.
7