Bjarmi - 01.01.1978, Síða 14

Ég var
gudspekingur
Framhald af bls. 1.
fólk hrósaði sér af því að vera
víðsýnt og laust við allar kreddur.
Það varð til þess, að trú mín á
guðspekina efldist stórum.
Þegar ég var 19 ára gömul, hitti
ég pilt, sem var með mér í lista-
skólanum, og við gengum í hjóna-
band. Það markaði upphaf þess, að
guðspekin lyti í lægra haldi í lífi
mínu.
Ég reyndi að fá manninn minn
á mitt band, en hann var svo „van-
þróaður", svo skammt á veg kom-
inn, að hann vildi meira aö segja
sœkja kristna kirkju. Fór ég með
honum í nokkur skipti.
Við áttum heima í fjölbýlishúsi,
þar sem aðfluttir mótmælendur
bjuggu, og hér var það, sem ég
fór að efast um niðurstöður guð-
spekinnar. Ég hafði heyrt guð-
spekinga flytja marga fyrirlestra
um bræðralag mannkynsins, en ég
haföi ekki séö neitt gert þeim til
hjálpar, sem traökaö var á og liöu
skort. Auk þess vissi ég mörg dæmi
þess, að fjölskyldur leystust upp
meðal guðspekinga.
En þarna meðal nýbyggjanna
var þessu öðruvísi farið. Þetta fólk
Leiðrétting
Lesendur blaðsins eru vinsam-
lega beðnir að athuga, að nokkur
orð féllu niður í greininni Sunnu-
áagurinn eftir sr. Magnús Guð-
mundsson í 11. tbl. Bjarma 1977.
Fer stuttur kafli úr greininni hér
á eftir, og er það skáletraö, sem
niður féll. Lesendur ættu að færa
leiðréttinguna inn í blaðið, fyrir
neðan 3. dálk á blaðsíðu 12:
„Á 2. öld e. Kr. var farið að tala
um áttunda daginn og er þar ber-
sýnilega átt við sunnudaginn. Sjö
daga vikan var í augum kirkjufeðr-
anna tákn hinnar gömlu sköpunar,
sem algjöröist á þeim tíma. Áttundi
dagurinn var því tákn hinnar nýju
sköpunar, sem hófst eftir sabbat-
inn.“
talaði lítið um bræðralag, en
breytti þeim mun meir í anda
þess. Forystumennirnir vörðu
kröftum sínum til þess að létta
undir með öðrum. Mér féll vel við
leiðtoga þeirra og konu hans. Ham-
ingja og öryggi virtist einkenna
hjónaband þeirra, og sú ægilega
staðreynd rann upp fyrir mér, að
hjónaband mitt var að sigla i
strand.
Ég var hinn veiki hlekkur í
hjónabandi okkar, ég, hinn gáfaði
og veraldlegi guðspekingur. Ég
talaði um alþjóðlegt bræðralag, en
ég neitaði að þóknast eiginmanni
mínum. Ég var orðin óstjórnlega
afbrýðissöm og hafði ekkert mér
til málsbóta. Starfið vanrækti ég
af algjöru ábyrgðarleysi, þvi að
ég fór ekki nógu snemma á fæt-
ur til þess að komast til vinnu á
réttum tíma. Og væri ég með fólki
og þættist þola móðganir, þreif ég
það, sem hendi var næst, og henti
því út úr herberginu. Ég var hin
aumasta húsmóðir — og ég vissi
það.
Dag nokkurn kom maðurinn
minn til mín og sagði einbeittur:
„Ég vil, að við skiljum. Það er
ekki unnt að búa með þér“.
Mér var allri lokið. En jafnframt
vissi ég, að ég hafði unnið til þess,
að hann hafnaði mér. Þó virtist
mér skilnaður ekki koma til greina,
enda biði ég þá algjöran ósigur.
Ég minntist bernsku minnar. Ég
hafði svarið, að hjónaband mitt
mundi vara við.
Ég velti vandanum fyrir mér
fram og aftur. Hvaða svar gat ég
fundið í trúarbrögðum mínum?
Ég hlustaði og heyrði:
„Jæja, væna mín, þetta er fyrra
líf þitt, eins og þú veizt. Það hlýt-
ur að koma þér í koll fyrr eða
síðar“.
Eða: „Mundu eftir guðsneistan-
um í brjósti þér. Seztu niður í íhug-
un, og þú verður betri manneskja.
Hinir huldu kraftar innra með þér
munu bjarga þér og hjónabandi
þínu“.
Mér varð allt í einu Ijóst, að guð-
spekin bauð fólki áferðarfallegar
kenningar, en engan kraft. Hún
setti fram, að því er virtist, skyn-
samlegar skýringar á lífinu, en
ekki kraft til daglegs lífs.
Um það leyti, sem við sóttum
kristna kirkju, hafði presturinn
heimsótt okkur nokkrum sinnum.
Ég hafði bókstaflega fært hann í
Sumarstarfið
Ekki líður á löngu, þar til farið
verður að undirbúa starfið í kristi-
legu sumarbúðunum. Þangað munu
koma, ef Guð lofar, hundruð bama
og unglinga og njóta kristilegrar
boðunar í umhverfi, sem leitazt er
við að móta í trúnni á frelsarann,
Jesúm Krist. Vér ættum því að
biðja Guð að blessa huga og hend-
ur þeirra, sem leggja á ráðin og
búa allt í haginn fyrir starfið á
sumri komanda. í því sambandi
má geta þess, að í sumarbúðir
KFUK í Vindáshlíð vantar ráðs-
konu og forstöðufólk, sem vildi
taka að sér fleiri en einn dvalar-
flokk næsta sumar. (Flokkarnir
voru tíu í fyrra.) Lesendum blaðs-
ins er lagt þetta á hjarta. „Biðjið
herra uppskerunnar, að hann sendi
verkamenn til uppskeru sinnar“.
kaf með rökum mínum og víðsýni
í anda guðspekinnar.
Nú stóð ég frammi fyrir blá-
köldum og beizkum veruleikanum,
og kenningar mínar voru eins og
ótímaburðir. Ég sá fram á, að Ijós
vona minna var að slokkna, og ég
fór til prestsins.
Ég skynjaði strax hugarró hans
og einlæga elsku til Krists og
hversu hann gerði sér allt far um
að leiðbeina mér. Þetta var svo
ólíkt því, sem ég þekkti hjá sum-
um vinum mínum meðal guðspek-
inga. Þeir litu á erfiðleika mína
næstum því eins og áhugalausir
áhorfendur.
Ég sá kærleika Krists í þessum
presti, þegar hann benti mér á
veginn til hjálpræðis Guðs. Ég tók
enga ákvörðun þennan dag. En
nokkrum vikum síðar, þegar ég
var í kirkju þessa prests, sá ég,
að Kristur var eina von mín. Ég
tók glöð á móti kærleika hans og
og fyrirgefningu og gekk fram,
þegar fólki var boðið að koma, til
þess að staðfesta hina nýju trú
mína.
Nú sé ég, í ljósinu frá Kristi,
blekkingavef guðspekinnar. Guð-
spekin kennir, eins og mörg fáls-
trúarbrögö, aö maöurinn búi yfir
innri krafti til þess aö frelsa sig
sjálfur.
Frh. á næstu síðu, 1. dálki.
14