Bjarmi - 01.09.1978, Blaðsíða 6

Á ævikvöldi
Heimilið ogfjöiskyldan -10
EFTIRVÆNTING
„í Jerúsalem var maður að
nafni Símeon, réttlátur og guð-
rækinn, og vænti huggunar
ísraels . . . foreldrarnir komu með
barnið Jesúm . . . þá tók hann
það í fang sér og lofaði Guð . . .
og þar var Anna spákona Fan-
úelsdóttir; hún var háöldruð;
hafði hún lifað sjö ár með manni
sínum og síðan verið ekkja fram
að áttatíu og fjögurra ára aldri.
Hún veik eigi úr helgidóminum
og dýrkaði Guð með föstum og
bænahaldi nótt og dag“ (Lúk.
2,32-40).
Það er eitthvað ákaflega há-
tíðlegt við þennan texta. Undar-
legur, djúpur og heilagur friður,
hljóð, þakklát gleði ásamt frið-
sælli eftirvætningu.
Það er eins og að sitja í dal
á kyrru haustkvöldi, þegar sólin
sígur í hafið. Tárin vilja brjótast
fram — ekki hörð og bitur, held-
ur mjúk og full þakklætis.
Hvað er það þá við þetta orð,
sem kallar fram þennan blíða
hugblæ?
Það eru þessi gamalmenni,
Símeon og Anna. Þau eiga mörg
og löng ár að baki sér, ævi, ríka
að reynslu, tárum og spurning-
um. Og nú sitja þau og hugsa,
bíða og spyrja. Þau verja tíma
sínum í eílinni til að eiga sam-
fundi við Guð í húsi hans, þau
fasta, bíða og biðja.
Eftir hverju bíða þau? Þau
bíða eftir Messíasi. Þau vænta
huggunar ísraels, frelsara heims-
ins.
Þau langar innilega til þess
að líta hann augum, áður en þau
fara af þessum heimi, og svo
eiga þau samfélag við Guð í
bæn, þakkargjörð og þrá, dag
eftir dag og ár eftir ár — og
gefast ekki upp. Með Símeon
vex kyrrlát, kröftug von: Ég skal
fá að sjá hann, áður en ég dey.
Guð hefur skapað þá vissu í
hjarta mínu.
Hin aldna Anna virðist ekki
hafa eignazt þessa vissu. Samt
þraukar hún, og svo rann upp
dagurinn, einnig henni. Sólin
dreifði dimmu skýinu, og bæði
fengu að sjá Messías.
Undarlega, gamla fólk! Bless-
uð sé minningin um það, og
blessaður sé hann, sem skrifaði
um það í Biblíuna.