Bjarmi - 01.04.1985, Blaðsíða 20

Við vorum hins vegar stödd við
Jórdan þar sem hún rennur úr Galíl-
euvatni, þegar þar bar að karla og
konur sem óðu út í ána, þar sem voru
bæði þrep og handrið. Fór síðan fram
niðurdýfingarskírn. Það vakti athygli
okkar, að annar karlanna sem skírði
var sjálfur skírður eftir á, og heyrðum
við sagt, að þetta væri hans 5. skírn.
Hins vegar fengum við ekki skýringu
á skilningi hans á þeirri skírn sem
þurfti endurtekningar við!
Konurnar skiptust á sturtuhettum
til að hárið færi ekki úr lagi við
skírnina. Þarna voru að sögn amer-
ískir baptistar á ferð.
Vatn — í eyðimerkurlandi er lif-
andi predikun. Nyrst í landinu við
upptök Jórdanar, er vatnið tært og
hreint eins og íslensku lindirnar. Gyð-
ingar haf verið duglegir að rækta upp
eyðimerkurnar og nýta vatnið betur
en nokkur önnur þjóð og eru t.d.
lengst komnir í því að hreinsa skolp.
En hér á landssvæðum í nánd við
upptök Jórdanar eru hættusvæði.
Víða Ieynast jarðsprengjur enn í
jörðu.
Það er undarlegt að hugsa um það,
að hér, þar sem friðarhöfðinginn
sjálfur var maður meðal manna, skuli
vera hættulegt að stíga niður fæti. Hér
er friðurinn ótryggur.
Jeríkó — er vin í eyðimörkinni
suður undir Dauðahaf. Þar þarf ekki
að ræða það, hvort vatn er blessun.
Það sést. Þar er mórberjatréð hans
Sakkeusar, þar vaxa döðlur og ótal
aðrir ávextir, en allt í kring eru nakin
fjöll. Um þau þarf að fara til að
komast til Jerúsalem, sem stendur um
1200 m hærra, því hér erum við
nálægt 400 m undir sjávarmáli. Á
þessari fjöllóttu eyðimerkurleið var
auðvelt að sjá fyrir sér ferðamanninn,
sem féll í hendur ræningja. Líf hans
var í hendi náungans, sem fór þessa
leið!
Pílagrímar
Litla eyðimerkurlandið er helgur
blettur þriggja trúarbragða: Gyðing-
dóms, kristinna og múhameðstrúar-
manna. Pílagrímar allra þessara trú-
arbragða hafa komið þangað um
margar aldir, gert tilkall til helgra
staða, bylt þar landi og mannvirkjum,
sest þar að og byggt, slegist og rutt
öðrum burt.
Því dettur varla neinum í hug að í
þessu litla, þéttbýla landi, séu hlut-
irnir eins og þeir voru fyrir 2000 árum.
Hvert sem hugarfarið er eða vænt-
20
ingarnar, þá koma nú um milljón
ferðamenn eða pílagrímar árlega til
ísraels, og stefnt er að því að fjölga
þeim um helming. Hér er „túrismi“ í
stórum stíl, og jafnvel mér er gert að
vera hluti af honum. Það er erfitt að
sætta sig við þá hugsun, og því verður
eðlilegra að grípa til orðsins „píla-
grímur“. Það lýsir þó með einhverjum
hætti tilgangi ferðalangans, sem er
kominn til að þreifa á því sem trúnni
er áþreifanlegt.
Við göngum m.a. niður Olíufjallið.
Sem betur fer er tími til að gera það
oftar en einu sinni, því þarna eru
margir helgidómar, sem vert er að
gefa sér tíma í.
I gömlu Jerúsalem.
í litlum helgidómi á þeim stað, þar
sem Jesús grét yfir Jerúsalem, er
margmenni og næstum stöðug guðs-
þjónusta. Sömuleiðis í „Allra þjóða
kirkjunni“ í Getsemane. Guðsþjón-
ustan truflast ekki þótt menn komi og
fari, heldur taka menn þátt í henni
meðan þeir standa við, sumir aðeins
stutta stund. (Af því að fararstjórinn
rekur á eftir!) Það er einmitt mikil
reynsla sem minnir mig á, að starfið í
ríki Guðs verður ekki truflað af
óróleika manna. Það heldur áfram —
í mannfjöldanum og ys hversdags-
leikans. Það undirstrikar líka fyrir
mér, að guðsþjónusta daglega lífsins
er guðsþjónusta í ys og þys, sem má
ekki hindrast heldur á hverjum kristn-
um manni að Iærast að þjóna í þeim
ys og innan um þá menn sem hann
lifir.
Hér birtist guðsþjónustan mest í
lofgjörð og tilbeiðslu. Sterkast talaði
hún þó til mín í Grafarkirkjunni, sem
er helgasti staður kristinna manna.
Kirkjan er í Gömlu Jerúsalem, byggð
yfir bæði Golgata og staðinn þar sem
gröf Jesú var. Mér hafði ekki dottið
íhug, að svo stutt væri milli Golgata
og grafarinnar, en í Jóh. 19:41-42
segir: „Á staðnum, þar sem Jesús var
krossfestur var grasgarður, og í garð-
inum ný gröf... Þar lögðu þeir Jesú,
því það var aðfangadagur og gröfin
var nærri.“
Grafarkirkjan er eign margra
kirkjudeilda. Þess vegna eru þar
margir helgidómar og mörg ölturu.
Þar blandast saman hljóð tíðagerðar,
lesin eða sungin, skýringar farar-
stjóra, hringl í reykelsisílátum presta,
samtöl ferðamanna, bænir pílagríma,
hljómur kirkjuklukkna o.fl. Einn
hópur hefur bænatsund, annar syngur
lofsöng, hinn þriðji les ritningarorð,
hinn fjórði stendur í hljóðri lotningu.
Þetta er helgidómur okkar allra.
Allra kristinna manna. Hann er ekki
líkur Dómkirkjunni eða Skálholts-
kirkju. Hann er stór, dimmur og
fullur af reykelsisilmi. En hann er mér
samt áþreifanleg staðreynd um að
JESÚS LIFIR!
Eitt skiptið er við komum þarna 4-5
saman á rólegum tíma, lá svertingja-
kona á hnjánum framan við eitt
altarið á Golgata og úthellti hjarta
sínu hástöfum fyrir Jesú og þakkaði
mikið. Við sátum hljóð og tókum þátt >
í ákalli hennar, uns kirkjuvörður kom
og bað hana vinsamlega að færa sig,
því nú væri tími helgiathafnar.
í Grafarkirkjunni var á þremur
hæðum hægt að sjá sprunginn klett.
E.t.v. eru það ummerki jarðskjálft-
ans við dauða Jesú. (Matt. 27:50-51).
Víða finnast gamlar grafir, sem eru af
því tagi sem gröf Jesú var. Gröfin í
garðinum á þeim stað sem kallast
Gordonsgolgata, getur þannig vel
framkallað mynd af því sem gerðist,
þegar konurnar komu að hinni tómu
gröf. Það talar til tilfinninganna. Og
ekki skemmir, að á hurðinni stendur:
„Hann er ekki hér. Hann er uppris-
inn“.
Það er öðru vísi tilfinning að ganga
inn í þröngan helgidóm þann, sem
reistur er inni í Grafarkirkjunni, yfir
staðnum sem taldar eru vera sterk- )
i*
astar líkur fyrir því að gröf Jesú hafi
verið. Þar var mér auðvelt að upplifa:
JESÚS ER HÉR. Ekki dáinn í gröf
sinni, heldur lifandi, með börnum
sínum af öllum litarhætti og öllum
þjóðum.
En hér í landi hans er þjóð, sem
þekkir hann ekki. Það er kall til
sérhvers kristins manns.
Stína Gísladóttir.
J