Bjarmi - 01.03.1998, Blaðsíða 11

Eg vil hvetja allt pað fólk sem er ungt í trúnni til að
vaða ekki áfram í blindni og muna að Guð er ekki
mótfallinn sjálfstæðri hugsun. Trúaðfólk verður að
vera gagnrýnið á pað sem pað heyrir pví að Jesús
Kristur og hann einn erfrelsarinn og leiðtogi
mér talin trú um. Þetta var eins og
andasæring. Minningamar og orðin voru
öll á þá leið að náinn ættingi minn hefði
misnotað mig kynferðislega sem bam og
ég sá, eins og í sjónvarpi, atburðinn gerast
í huga mér. Um leið sá ég anda sem ég
gæti trúað að væri hinn illi sjálfur. Þegar
ég sá hann varð ég gripin mikilli skelf-
ingu og leið þvílíkar sálarkvalir að ég get
ekki lýst þeim á prenti. Ég man að
karlmaðurinn, sem bað fyrir mér, hafði á
orði að þetta væri einkennilegt því að
níutíu prósent þeirra sem hann hefði
beðið fyrir hefðu verið beittir kynferðis-
legu ofbeldi í æsku. Ég var algerlega i
molum, þegar heim kom, en maðurinn
minn var strax viss um að þetta gæti ekki
verið satt þegar ég sagði honum hvað
komið hafði fyrir.
Batinn
Daginn eftir leið mér enn mjög illa og
hringdi í trúaða vinkonu mína, sem ég
treysti mjög vel, og bað hana að biðja
fyrir mér og þegar hún hafði gert það leið
mér betur. Ég áttaði mig þá á því að
sýnin, sem hafði birst mér daginn áður,
var blekking. Það eina, sem kom upp i
huga mér á þeirri stundu, var þakklæti
til Guðs og ég fylltist lotningu fyrir
honum því það var hann sem afhjúpaði
þessa blekkingu íyrir mér. Upp úr þessu
hófst þó langt ferli því að það sem ég
hafði upplifað á bænastundinni hafði enn
mikil áhrif á mig. Ég er tiflnningamann-
eskja og mjög trúgjöm að eðlisfari og hef
alltaf borið virðingu íyrir þeim sem mér
finnst vera „lengra komnir" í trúnni en
ég. Erfiðar trúarspumingar kviknuðu hjá
mér eins og: „Hvernig getur slíkt gerst
undir kristilegum formerkjum?" Ég sótti
áfram samfélag trúaðra en dró mig alger-
lega út úr bænahópnum og öllu sam-
hengi þar sem lögð var svona mikil
áhersla á upplifunina. Á þessum langa
bataferli lagðist mér margt til sem kom
að gagni og varð til hjálpar, meðal annars
sálgæsla, bæn og fýrirbæn, og svo rak á
fjömr mínar bandarískt, kristilegt tímarit
sem birti frásögu af konu sem hafði lent i
ótrúlega líkum hremmingum og ég. í
greininni kom einnig fram að svona
blekkingar væru, því miður, afar
algengar. Ég hef að sjálfsögðu graflst fyrir
um hvort einhver möguleiki sé á þvi að ég
hafi verið misnotuð sem barn og fengið
margskonar staðfestingu á því að það
gæti ekki hafa verið svo. Þessi bitra
reynsla skaðaði ekki trú mína á Jesú en
hefði sannarlega getað það því það var
ekki fyrr en síðastliðið haust, þremur
árum eftir að atburðirnir gerðust, að ég
komst fyllilega yfir þetta.
þessum tíma og heimtar af Guði með
eigingjörnu hugarfari, þá hættir það, þrátt
fyrir allt, að hleypa Jesú að. Ég var í
trúarlegum „fílabeinsturni“ og í slíku
ástandi opnum við einnig fyrir óvininum,
honum sem er uppspretta hrokans og
eigingirninnar og leggur allt kapp á að
stela, slátra og eyða (Jóh. 10,10). Ég vil
hvetja allt það fólk sem er ungt í trúnni til
að vaða ekki áfram í blindni og muna að
Guð er ekki mótfallinn sjálfstæðri
hugsun. Trúað fólk verður að vera gagn-
rýnið á það sem það heyrir þvi að Jesús
Kristur og hann einn er frelsarinn og
leiðtogi lífsins. Leggjum hvem dag i hans
hendur og biðjum hann að leiða okkur.
Játum syndir okkar daglega og leitum
Guðs í auðmýkt. Lesum i Biblíunni á
hverjum degi og leyfum þannig orði Guðs
að móta okkur. Vömmst kenningar sem
hafa á sér yfirskin guðhræðslunnar en
em villuljós. Ég vil að lokum gera orð Páls
postula í 5. kafla Galatabréfsins að
rnínum: „Til frelsis frelsaði Kristur oss.
Standið því stöðugir og látið ekki aftur
leggja á yður ánauðarok."
Látið ekki aftur
leggja á yður
ánauðarok
Ástæður þess að ég tjái
mig um þetta nú eru
þær að ég óttast að fleiri
einstaklingar hafl lent í
einhverju svipuðu. Ef
þessi frásögn vekti von
og yrði einhverjum til
hjálpar, sem þannig er
ástatt fýrir, þá flnnst mér
tilganginum vera náð. Ég
vil einnig vara fólk við og
minna á að ekki er allt gull
sem glóir. Þegar kristið fólk
verður svo sjálfhverft
sem ég var á