Bjarmi - 01.07.1998, Qupperneq 29

henni gnótt silfurs og gulls, en þeir hafa
varið þvi handa Baal.“
Þama sjáum við hvaðan gott kemur.
Við getum hugsað okkur að röntgen-
myndavélin hefði verið fundin upp á
Indlandi. Þá er ekki ólíklegt að Indveijar
hefðu geíið sína eigin trúarlegu skýringu
á þvi hvaða geislar þetta í raun væru.
Okkar spurning verður þvi þessi:
Hefðum við þá notað röntgentæknina?
Já, það held ég en við hefðum þá þurft
að gera skýringuna náttúrulega á því
hvers vegna tæknin virkar.
Á sama hátt held ég að við getum
hugsað um sumar af þessum „nýju“
aðferðum eins og nálarstungunni. Þær
eru nýjar fyrir okkur en eiga e.t.v. þúsund
ára sögu í Kína. E.t.v. þyrftum við að eiga
örlitla virðinu gagnvart þúsund ára vís-
dómi frá austri án þess að gleypa endilega
þá lífsskoðun sem ríkir í því landi.
Hvað segir þú um kenningar spíritista á
lífi eflir dauðann?
Spíritismi er dulspekikerfi eins og svo
margt annað. Orðið „okkult” kemur úr
latínu en orðið occultus merkir
einfaldlega „hulinn". Okkultisma getum
við litið á frá tveim sjónarhornum.
Annars vegar er um að ræða lífsskoðun
þar sem hluti tilverunnar er sýnilegur
og hluti ósýnilegur. Hins vegar má segja
um dulspekina að hún snýst um
aðferðir til að komast að hinu óþekkta.
Þar hefur spíristminn notað miðla til að
reyna að komast í samband við hina
látnu. Stjörnuspekingurinn skoðar
stjörnumerkin og reynir að túlka það
sem þau segja. Töfralæknir hefur
trommumar sínar o.s.frv.
Ég tel að út frá guðfræðilegu, kristnu
sjónarhomi sé rétt að segja að Biblían
útilokar ekki að þetta óþekkta svið sé til
en hún segir að það sem við eigum að
hafa samband við þar sé Kristur sjálfur
og ekkert annað.
Sem dæmi um það er t.d. 1. Samúels-
bók 28. Þar er Sál konungur orðinn
hræddur þegar hann stendur frammi
fyrir stríði og lætur miðil kalla fram
spámanninn Samúel. Frásögnin sýnir að
það er hægt að kalla fram þá látnu en
varar líka við slíku. Biblían segir skýrt að
við eigum að láta hina dauðu vera í friði
og við sem kristin verðum þvi að halda
okkur frá þeim. Það má líka finna í
forskriftunum í þriðju Mósebók um að
það að leita annarra krafta en Guðs leiðir
til hjáguðadýrkunar. Það er ein ástæða
þess að við frá kristnum sjónarhóli
hljótum að segja nei við slíkri iðju.
Það er því alls ekki sama trú á líf eftir
dauðann og hin kristna?
Nei, þvi hin kristna trú er upprisutrú.
Þegar Jesús kemur aftur reisir hann upp
hina kristnu til lífs með Kristi. Við getum
ekki horft framhjá því að menn hafa
alltaf spurt um hvað gerist á milli
dauðans og upprisunnar. Um það höfum
við engin skýr orð í Biblíunni. Það sem
hún segir um það er svo lítið að ekki er
hægt að byggja guðfræðilega kenningu á
því. Það sem er ljóst er að Biblían gefur
hvergi kost á því að leitað sé til þeirra
dauðu. Það er hægt en við sem erum
kristin hljótum að halda okkur frá því.
Hvaða skýringu getur þú geflð á því að
prestar, sem numið hafa guðfræði,
hrifast af spíritisma?
Mér finnst það reyndar óskiljanlegt og
verð að viðurkenna að mér kemur það
mjög spánskt fyrir sjónir að prestar með
sína guðfræðimenntun og þá lífsskoðun
sem kristindómurinn kennir geti haldið
fast við spíritismann.
Verið algáðir - vakið!
Hvernig getum við varist áhrifum
þessara nýaldarafla?
í fyrsta lagi verðum við að auka
þekkinguna á því hveiju við sjálf trúum.
Mér verður oft hugsað til orða Jesú sem
segir: „Er það ekki þetta sem veldur því
að þér villist: Þér þekkið ekki
ritningarnar né mátt Guðs?“ (Mark.
12.24). Þessi orð segja okkur að það er
eitthvað í ólagi í fræðslustarfi okkar
norrænu kirkna.
Setjum við þetta á oddinn getum við
sagt að það er undarlegt að fólk, sem
hefur verið með í kristnu samfélagi eða
kirkju í fjörtíu ár, óttist að láta þann,
sem hefur verið með í einhverjum
undarlegum nýaldarhópi í hálft ár,
rugla sig í riminu.
Þekking á okkar eigin trú er þvi mikil-
væg en ég tel að oft sé nytsamlegt að
hafa þekkingu á þvi hveiju aðrir trúa og
geta sett sína eigin trú gegn því. Það er
gagnlegt.
Þegar Páll postuli stóð fram á
Aresarhæð vissi hann vel hveiju hann
sjálfur trúði en hann hafði sett sig inn í
aðstæður í Aþenu og spurði sig: Hvað er
það sem fólkið hér trúir? Hann hafði tekið
eftir þessu með hinn óþekkta guð (Post.
17). Hann vissi um hugsanir fólksins.
Á ég að tala aðfyrra bragði við einhvem
mér nákominn sem ég hef áhyggjur af í
svona kukli?
Það getur verið rétt að ræða við
viðkomandi. Ekki ráðast á hann en
spyrja einfaldra spurninga um t.d.
hvaða spumingum lífsins hann eða hún
telji að hægt sé að fá svar við. Og síðan
fylgja eftir þeirra svari. Þannig færðu
þennan aðila til að hugsa með gagnrýni
um lífsskoðun sína. Það má vera að það
beri árangur. En þá er mjög mikilvægt
líka að vita hveiju maður trúir sjálfur.
Það getur verið jafnmikilvæg
kristniboðsaðferð að ganga með þeim,
sem manni þykir vænt um, og vera ljós
og salt i lífi þeirra eins og að ráðast gegn
þeim af krafti.
Það má draga mikilvægan lærdóm af
1. Pétursbréfi þar sem postulinn íjallar
um trúaðar eiginkonur vantrúaðra
manna. Hann bendir á að þær geti með
hegðun sinni, orðalaust, snúið mönnum
sínum til trúar (3,1).
Kærleikurinn, fyrirbæn og skynsemi
eru lykilorð gagnvart þeim sem við
viljum leiða til trúar á Krists en eru
flæktir í villu. Þeir sem eru ungir að
árum og hafa áhyggjur af ástvinum sem
hafa villst inn á nýaldarslóðir eða inn í
öfgahópa þurfa sjálfir leiðsögn og hjálp
því að slíka byrði er erfltt að bera einn.
Ég tel að út frá guðfræðilegu, kristnu sjónarhorni sé
rétt að segja að Biblían útilokar ekki að petta
ópekkta svið sé til en hún segir að pað sevn við
eigum að hafa samband við par sé Kristur sjálfur og