Heima er bezt - 01.06.1953, Síða 25

Nr. 6
Heima er bezt
Kvöldsins rjóða rennur gull,
Rán í hlóðum kveikir.
Heilög móðir ornar ull
yfir glóðafeyki.
VALDEMAR BENÓNÝSSON.
Vísur.
Lengjast driftir, lækkar flug,
lífs er klipptur forði,
en ekki er skipt um hennar hug
þó hún sé gift í orði.
Hún með söng og kærleiks koss
kjarnaföngum sönnum
hefir löngum yljað oss
útigöngumönnum.
Gísli Stefánsson,
Mikley.
Ort við andlátsfregn.
Líður sál um ljósan geim
laus við kvöl og dauða.
Bakkus hefir borið heim
barn sitt Hallgrim rauða.
Friðfinnur Ólafsson.
Eitt sinn, er slökkvilið Siglu-
fjarðar var kallað á vettvang til
þess að slökkva eld í hlöðu á
Hóli, en þar hafa Siglfirðingar
kúabú sitt, orti Stefán Stefáns-
son frá Móskógum:
Verði Hekla glóðageld
og gaddur í Kötlu bóli
og þrjóti í víti allan eld,
er alltaf neisti á Hóli.
Fýkur í skjólin, skerpist hret,
skefur af hól og grundum.
Vart til sólar séð eg get,
svona eru jólin stundum.
Theodóra Thoroddsen.
Sendið Heima er bezt vísur
Sauðburður . . .
Framh. af bls. 172.
lömbin hoppa kát við hlið
mæðra sinna inn á hið ókunna
svið, þar sem frelsi og sæla hins
skammvinna sumars bíður
þeirra. Bóndinn horfir á eftir
kindunum sínum og óskar þeim
alls velfarnaðar í hjarta sínu •—
og börnin horfa, unz þær hverfa
sýnum eða þar til augun hylj-
ast móðu, þá er snúið heim —
mannsbörn og málleysingjar
hverfa í tvær gagnstæðar áttir.
En allt hvílir í faðmi sumarsins
og hvort sem það reynist blítt
eða strítt, er það afl — og gleði-
gjafi alls, sem andar.
Klæðabúnaður um alda-
mótin 1300
Það hafði lengst verið í landi
hér, að fyrirmenn báru kjóla og
bændur höfðu mussuföt, en kon-
ur flestar hempur yfir klæðum
og falda, en þær, er mikilshátt-
ar voru, skjöldu og knappa og
belti og annan silfurbúnað á
skartklæðum sínum, en síðan um
aldamótin tók sá búningur mjög
að breytast, tóku konur margar
upp hatt og treyju og frakka á
danskan hátt og seldu silfur sitt,
en þó varð það eigi mjög al-
mennt. En fyrirmenn margir
tóku upp treyjur að jafnaði, og
höfðu eigi kjóla nema til við-
hafnar, og þá stutta, og margir
bændur tóku það eftir þeim, og
enn minni háttar menn og laus-
ingjar, að búast treyjum, en um
þetta leyti, er nú segir frá og
svo síðan, hófst það og kom frá
Danmörku að konur færðu mitt-
ið á frökkum eða treyjum nær
upp undir hendurnar og karl-
menn styttu einnig treyjurnar
og höfðu buxur bæði miklar og
víðar ofan, en klipptu sér koll,
þó var það tíðast í Reykjavík og
í höndlunarstöðum.
(Árbækur Espólíns XI).
-o-
Á pósthúsinu
Afgreiðslumaðurinn: „Þetta
bréf er of þungt, það þarf að
bæta á það einu frímerki enn.“
Jón blánéfur: „Það getið þér
byrlað öðrum inn en ekki mér,
því að ekki léttist bréfið við að
bæta einu frímerki við.“
-o-
Góð sönnun
Maður nokkur var kærður fyr-
ir að hafa brotði upp peninga-
skáp og stolið peningum úr hon-
um. Verjandinn spurði saksókn-
ara:
„Var nokkuð eftir af pening-
um í skápnum?“
„Já,“ var svarið, „það voru eft-
ir nokkrar krónur.“
„Þetta er sönnun fyrir sakleysi
ákærða,“ kvað verjandi, „því að
þegar hann stelur, er hann aldrei
vanur að skilja vitundar-ögn
eftir.“
185
Reykjavík . . .
Framh. af hls. 162.
okkar gagnvart komandi kyn-
slóðum að keppa að því tak-
marki.
í Reykjavík og nágrenni henn-
ar voru höfuðstöðvar hins er-
lenda valds á íslandi öldum
saman. Hér var Hólmskaupstað-
ur, og skammt frá er hirðstjóra-
setrið Bessastaðir. Hér, í þeim
landshluta, sem nefndur var
einu nafni Suðurnes, höfðu út-
lendingar oftast bækistöðvar
sínar. Bessastaðahöfðingjarnir
höfðu íslendinga í skylduvinnu
hjá sér. Var sú vinna oft illa
þokkuð, en þá var óstj órn í landi
og fátækt mikil, svo að menn
urðu oft að lúta að litlu til að
bjarga lífinu. Þessi kapítuli sögu
okkar er dökkur, eins og svo
margt annað, en flestir ímynd-
uðu sér, að honum væri lokið. En
stundum er eins og sagan end-
urtaki sig, og nú er svo komið, að
fjöldi landsmanna streymir aft-
ur til Suðurnesja í púlsvinnu hjá
útlendum þjóðum, að vísu ekki
við eins þröngan kost og áður,
en haldi þetta áfram, verður það
óhjákvæmilega til að búa allri
þjóðinni þrengri kjör. Það væri
hörmulegra en orð fá lýst, ef
blómleg býli ættu að leggjast í
auðn vegna auvirðilegrar snatt-
þjónustu við útlendar þjóðir, og
hreinn glæpur gagnvart þeim
kynslóðum, sem eiga að erfa
þetta land.
Hlutverk íslendinga næstu ár-
in verður framar öllu öðru að
halda vörð um þjóðerni sitt.
Þjóð, sem hefur öldum saman
lifað í einangrun og kemst svo
allt í einu inn í hringiðu heims-
átakanna, verður einna líkust
unglingi á gelgjuskeiði. Henni
hættir við að láta glepjast af
glansinum af erlendu gulli og
gleymir því, að það getur aldrei
orðið annað en fjötur. En þjóð
með merkilega menningu og
sögu, sem týnir sjálfri sér, er
aumkunarverðasta fyrirbrigði,
sem til er. Þetta er mesta hætt-
an, sem vofir yfir okkur í dag.
Nú, frekar en nokkru sinni, er
þörf einingar allra þjóðhollra
manna, og það er fyrst og fremst
hlutverk þeirra, sem í höfuð-
staðnum búa, að gegna forystu-
hlutverki á þessu sviði.