Heima er bezt - 01.09.1955, Qupperneq 22

278
Heima er bezt
Nr. 9
þremur púðurskotum, en ekki
varð séð, að Burna léti sig það
neinu varða. Nú var ekkert skip
orðið á milli hennar og varð-
bátsins, og skipherra lagði svo
fyrir, að Rússanum yrði send
kúla. Stýrimaður gerði eins og
fyrir hann var lagt, og skaut
hann ellefu kúluskotum með
nokkru millibili, án þess að séð
yrði, að skipstjórinn á Búrna
yrði þess var. í>ó flugu kúlurnar
beggja megin við skip hans, og
stóðu sjóstrókarnir í loft upp,
þar sem þær komu niður. Skip-
herra kallaði nú til fyrsta stýri-
manns:
„Er ekki byssan farin að
hitna?“
„Jú, dálítið! “ svaraði stýri-
maður.
„Það er ekki til neins að vera
að þessu lengur,“ mælti skip-
herra ennfremur.
„Eigum við ekki að senda þeim
eina enn?“ spurði stýrimaður.
„Ójú,“ kallaði skipstjóri. „En
svo hættum við þessum skratta.“
Stýrimaður miðaði allvand-
lega, og mun kúlan hafa flogið
yfir skipið. Og viti menn: Allt í
einu nam það staðar.
Það glaðnaði heldur en ekki
yfir þeim þremenningunum á
varðbátnum. Var stefnt rakleitt
að Burna, stanzað skammt frá
hlið hennar og mælt, hvar skip-
in voru stödd. Kom í Ijós, að þau
voru átta sjómiíur utan við
landhelgi. Þarna var sjór ekki
eins sléttur og inni á firðinum,
og hjálpuðust þeir að því, þre-
menningarnir, að skjóta út báti.
Niður í hann steig stýrimaður-
inn einn síns liðs og reri yfir að
Burna, en vélstjórinn stóð
reiðubúinn við fallbyssuna.
Stýrimaður kleif upp á Burna
og batt bát sinn. Siðan fór hann
upp á stjórnpall til fundar við
skipstjóra. Hann virtist ekki
skilja eitt orð af ensku stýri-
mannsins, og greip þá stýrimað-
ur til dráttlistarinnar. Teiknaði
hann skip með nót við skipshlið
— og síðan annað skip, sem var
skammt frá. Síðan dró hann
strik frá því skipi í nótina og
benti á skipstjórann. En skip-
stjórinn lét enn eins og hann
skildi ekki neitt. Stýrimanni
tókst að gera honum skiljan-
legt, að þeir varðbátsmenn
hefðu þegar tekið að ólöglegum
veiðum þrjú rússnesk skip. Þá
virtist birta yfir skipstjóranum,
og þegar stýrimaður sýndi hon-
um á ný teikninguna, benti á
hann sjálfan og nefndi síðan
Wolna, nafn skipsins, sem hann
hafði hjálpað til að draga í
sundur nótina, kinkaði skip-
stjóri kolli. Stýrimanni tókst að
skýra fyrir honum, að hann
ætti að afhenda skipsskjölin,
og sótti hann þau umyrðalaust
og lét þau af hendi. Þá benti
stýrimaður á Faxaborg, síðan á
léttbátinn og loks á skipstjór-
ann. En skipstjóri hristi höfuð-
ið. Síðan pataði hann mikið og
skrafaði góða stund á sinni rúss-
nesku. Stýrimaður varð mjög al-
varlegur, benti á byssuna á
Faxaborg og kinkaði kolli. Þá
stundi skipstjórinn þungan og
fór því næst ofan í léttibátinn.
Stýrimaður fylgdi honum eftir,
en var ekki búinn að losa fest-
ina, þegar skipstjórinn buldraði
eitthvað og þaut upp á skip sitt.
Stýrimaður hikaði lítið eitt, en
fór síðan á eftir skipstjóra.
Hann mætti honum á þilfarinu.
Hann var með græna hárgreiðu
í hendi, sagði eitthvað, leit á
stýrimann og sýndi honum
greiðuna. Leit svo út, sem skip-
stjóri hefði aðeins gert sér ferð
eftir þessu snyrtitæki, því að nú
fór hann umsvifalaust ofan í
bátinn og síðan með stýrimanni
yfir í Faxaborg. Skipherra sýndi
honum þar sjókort, benti á stað-
inn, sem skipin voru á, og sýndi
honum síðan, hvar hann hefði
verið staddur, þá er hann hefði
aðstoðað Wolna við ólöglegar
veiðar. Skipstjóri athugaði kort-
in af gaumgæfni, tuldraði eitt-
hvað annað veifið á sínu máli, en
kinkaði að lokum kolli til sam-
þykkis bendingum skipherra.
Stýrimaður reri síðan með hinn
rússneska skipstjóra yfir að
Burna, lét hann fara upp á
skipið og gat komið honum í
skilning um, að það ætti að
fylgja varðskipinu eftir, eins og
hin skipin, sem tekin höfðu
verið i landhelgi. Síðan skýrði
hann það fyrir skipstjóra, að
hann hygðist taka fyrsta stýri-
mann með sér yfir í varðbátinn.
Skipstjóri gerði skiljanlegt, að
stýrimaðurinn væri lasinn, en
benti á annan maim í hans
stað. Stýrimaðurinn íslenzki
þóttist skilja, að sá væri báts-
maður, tók hann gildan sem
gísl og flutti hann yfir í Faxa-
borg.
Því næst var haldið af stað inn
fjörðinn og stefnt að Zenit,
rússneska skipinu, sem annar
stýrimaður hafði stokkið yfir I
ásamt einum af hásetunum.
Fylgdi Burna varðbátnum eftir,
eins og skipstjóranum hafði ver-
ið fyrir lagt. Var rennt upp að
hliðinni á Zenit og skipin tengd
saman. Annar stýrimaður og
félagi hans höfðu ekki hafzt
annað að en að gæta þess, að
skipið biði. Nú fóru þeir skip-
herrann og fyrsti stýrimaður til
fundar við skipstjórann rúss-
neska. Skipherrann tilkynnti
honum, að hann væri sakaður
um landhelgisbrot og kom hon-
um í skilning um, að hann ætti
að afhenda skipsskjölin. Skip-
stjóri þóttist í fyrstu ekki skilja,
hvað fram á væri farið, en auð-
sætt var á svip hans og látbragði,
að slíku var ekki til að dreifa.
Hann benti, buldraði og pataði,
en lét allt í einu undan og sótti
skjölin. Fyrsti stýrimaður varð-
skipsins tók við þeim, en skyndi-
lega hrifsaði skipstjórinn rúss-
neski þau af honum. Annar
stýrimaður stóð með skamm-
byssuna í hendinni. Fyrsti stýri-
maður greip hana og beindi
henni að Rússanum. Þá drúpti
hann höfði og afhenti skjölin
orðalaust. Skipherra og fyrsti
stýrimaður tóku því næst stýri-
manninn á Zenit með sér yfir í
Faxaborg, en skildu þá eftir hjá
Rússunum, annan stýrimann og
hásetann.
Faxaborg var leyst úr tengsl-
um við Zenit og síðan var siglt
af stað og ferðinni heitið til
Seyðisfjarðar til fundar við
sýslumann Norðmýlinga. Þegar
þetta gerðist, var klukkan tvö
eftir hádegi.
Nú voru á Faxaborginni fjórir
Rússar, þreklegir sjómenn og
vasklegir, og þrír þjónar ís-
lenzkrar landhelgisgæzlu, skip-
herra, fjTsti stýrimaður og
fyrsti vélstjóri. Rússunum hafði
verið vísað til vistar í borðsaln-
um, og sátu þeir þar prúðir og
hljóðlátir og töluðu fremur lítið