Heima er bezt - 01.09.1955, Blaðsíða 23

Nr. 9
Heima er bezt
279
Flugvélar hafa verið mikið notaðar við land.helgisgcer.luna og reynst ómissandi, eins og
frá er skýrt í fyrri hluta þessarar greinar.
saman. Voru þeir þannig á svip-
inn, sem þeir væru haldnir
nokkrum kvíða fyrir því, hvað
við tæki. Eins og áður er getið,
hafði matsveinninn lokið við að
matreiða miðdegisverð handa
skipverj um, þá er hann tók að
sér varðstöðu á Wolna, og hafði
gengið frá matnum í kæliklefa
bátsins. Skipherra, stýrimaður
og vélstjóri snæddu nú til skipt-
is, en síðan bar stýrimaður á
borð fyrir Rússana. Var það
ekkert ómeti, sem fram var bor-
ið, steikt kindakjöt, brúnaðar
kartöflur og gulur búðingur.
Bauð stýrimaður Rússunum að
gjöra svo vel, en þeir hristu höf-
uðið og snertu ekki við matnum.
Hann bauð þeim matinn á ný, en
árangurslaust. Eftir stutta stund
bauð hann þeim upp á réttina
í þriðja skipti, en þeir voru jafn
þverir og áður. Gutu þeir aug-
unum hver til annars og voru
mjög þungbúnir á svipinn. Stýri-
maður tók þá eftir því, að hann
hafði gleymt dýfunni, sem átti
að fylgja búðingnum. Hún var
rauð, og stýrimaður sagði við
sjálían sig:
„Kannski liturinn freisti
þeirra!“
Stýrimaður sótti síðan dýfuna
og bar hana inn, og í fjórða
sinn bauð hann Rússunum mat-
inn. Og nú brá svo við, að þeir
tóku að horfa girndaraugum á
réttina, og loks þreif einn þeirra
hníf og gaffal, skar stykki úr
kjötlærinu og setti á disk sinn.
Hann dró síðan að sér sósu og
kartöflur og tók til snæðings.
Hann kjamsaði og varð létt-
brýnn, leit til hinna og sagði
eitthvað. Og nú þrifu hinir þrir
hníf og gaffal, og svo var þá
réttanna neytt af beztu lyst.
Stýrimaður fór upp í stýris-
klefann til skipherrans, og þeir
tóku að huga að skipunum, sem
áttu að fylgja þeim eftir. Tvö
þeirra voru mjög skammt und-
an, en hin drógust aftur úr.
Höfðu þeir orð á því hvor við
annan, skipherra og stýrimað-
ur, að vonandi hefðu skipstjór-
arnir ekki í hyggju að helt-
ast úr lestinni og leita síðan
uppi móðurskipin rússnesku. En
— nei, nú hertu silakeppirnir á
vélunum — bar ekki á öðru en
skip þeirra væru gangbetri en
varðbáturinn. Og hvað var nú
þetta? Annað skipið, sem fylgt
hafði Faxaborg fast eftir, var
nú að skríða fram úr henni á
bakborða. Áfram hélt það, jók
enn hraðann, leit út fyrir, að
skipstjórinn hyggðist verða á
undan verði laganna til Seyðis-
fjarðar — eða hvað? Nú sveigði
skipið á stjórnborða, sveigði meir
og meir unz stjórnborðshlið þess
vissi beint við stefninu á Faxa-
borginni, sem klauf sjóinn með
næstum níu mílna hraða. Svo
sneri rússneska skipið við,
stefndi á móti varðbátnum og
renndi fram hjá honum stjórn-
borðs megin. Þegar það hafði
lokað hringnum, sneri það við á
ný og lötraði ssðan í kjölfar
lagavarðarins, fór nákvæmlega
jafnhratt honum. Hann var dá-
lítið glettinn, þessi skipstjóri,
hafði gaman af að sýna, hvað
hann gæti, ef hann þar eftir
vildi!
Skipherra og stýrimaður tóku
nú til að semja skýrslu um at-
hafnir sínar þennan dag, sam-
tímis því sem þeir gættu réttrar
stefnu. Þá var það allt í einu, að
einn af stýrimönnunum rússn-
esku kom upp til þeirra. Það
kom nú í ljós, að hann kunni
hrafl í ensku. Hann bað um að
fá að líta á skipshafnarskrár
rússnesku skipanna. Skipherra
rétti honum þær. Skipstjórinn
leit ekki á þær, en gerði sig lík-
legan til að fara með þær niður
til félaga sinna. Skipherra kall-
aði til hans og bannaði honum
að fara með skrárnar, og fyrsti
stýrimaður greip í hann. En
Rússinn neitaði að afhenda
skjölin. Þá seildist fyrsti stýri-
maður til þeirra og hrifsaði þau
af honum. Síðan sagði skipherra
að Rússinn gæti fengið að renna
augunum yfir skrárnar þama
uppi, en engin tiltök væru til,
að hann fengi að fara með þær.
Rússinn blés vonzkulega og fór
niður í salinn, án þess að segja
neitt við orðum skipherra. Eftir
nokkur augnablik kom upp ann-
ar af Rússunum. Hann kunni
einnig hrafl í ensku og krafðist
þess að fá að sjá skipshafnar-
skrárnar. Skipherra neitaði
hvatlega og sagði við fyrsta
stýrimann:
„Mér fer nú ekki að lítast á
blikuna. Flautaðu niður í vélar-
rúmið. Þeir eru þó víst ekki bún-
ir að gera út af við Zóphónías?“