Heima er bezt - 01.09.1955, Síða 32

Daginn eftir, er klefahurðinni lokið upp,
og annar mannanna kemur inn og réttir að
mér súpuskál og brauðsneiðar. Mér til mik-
illar undrunar, er fangavörður minn hinn
blíðasti í þetta skipti. Hvað skyldi búa undir
því?
Mennirnir laumast hljóðlega fram með
verKsmiðjunni. Allt í einu nema þeir staðar,
og annar þeirra hvíslar: „Hérna er það!“
Hann bendir á kjallaraglugga. Svo skipar
hann mér að skríða inn. Eg neita að hlýða.
Ég fæ brátt að vita það. Ég er sótiur um
kvöldið og leiddur út. Annar maðurinn hef-
ur tvíhleypu meðferðis. Og nú er mér skýrt
frá því, að þeir hafi innbrot í hj'ggju og
l>urfi á aðstoð minni að halda.
Anna. maourinn þrífur þá þjösnalega til
mín og leiðir mig að glugganum. Það er ekki
til nokkurs hlutar að spyrna á móti. Mér er
skipað að smeygja mér inn og sækja nokkra
kassa, sem fullir eiga að vera af verðmætum
efnum.
Þeir halda í humáttina að verksmiðju
einni, sem er alllangt frá húsi þeirra. Mér
er ógnað til að hafa hljótt um mig og gera
það, sem mér verður sagt.
Ég skríð inn í þeirri trú, að mér muni
takast að ílýja, er inn sé komið. En ka 1-
arnir eru ve! á verði. Annar lýsir mér með
vasaljósi, en hinn beinir byssunni að mér.
Ég fer mér af ásettu ráði eins hægt og Ég á ekki annars úrkostar en að hlýða.
kostur er, hugsa ekki um annað en að reyna Ég tek upp einn kassann, en í sömu svifum
að komast undan. En hvernig í ósköpunum opnast járnhurð, og maður cinn — auðsæi-
á ég að fara að ieika á þessa þrjóta? Eg lega næturvörður — rýnir inn fyrir. Hann
þoka mér að kassastafla. Karlarnir hvísla að stendur andartak grafkyrr, alveg steinhissa.
mér, að ég eigi að taka þrjá og bera út í
gluggann.
En meðan þetta gerðist, slökktu karlarnir
auðvitað ljósið og hurfu. Eg neyti færisins,
smokra mér framhjá verðinum og sendist
eins og byssubrenndur út í ganginn.