Heima er bezt - 01.03.1957, Qupperneq 18

Og þá er nú þessi stundum kveðin í göngum:
Getur vínið geðið létt,
greitt úr flestum vanda.
Nú skal ríða næsta þétt
norður eyðisanda.
(Göngur og réttir.)
Ásgrímur á Ásbrekku gerði eftirfarandi vísu um
Ágúst á Hofi í Vatnsdal:
Þó að falli frostélin
og fari að halla degi.
Ágúst fjalla-foringinn
finnur alla vegi.
(Göngur og réttir.)
Beinakerlingavísur svo kallaðar voru löngum gangna-
mönnum gaman. Hér er ein eftir Gísla Olafsson:
Vel sá kynna vildi sig,
vanur að grynna trega.
Brúnar-Finnur beiddi mig
bónar innilega.
Og einhverntíma hefur þessi verið rauluð í göngum
og á gatnamótum:
Veginn ríðum við í kveld,
varla kvíðum trega.
Okkur líður, að ég held,
alveg prýðilega.
Innan sleiki eg askinn minn,
ekki er saddur maginn.
Kannast ég við kreistinginn
Kóngs- á -bæna daginn.
Klukkan átta hringir hátt,
henni bágt það gengur.
Ekki máttu sitja sátt
seimagáttin lengur.
Fallega Skjóni fótinn ber
framan eftir hlíðonum.
Af góðum var hann gefinn mér,
gaman er að ríða ’onum.
Litli Skjóni leikur sér,
lipurt hefur fótatak.
Pabbi góður gaf hann mér,
gaman er að skreppa á bak.
Heitir Valur hundur minn.
Hann er falur varla.
Alltaf smalar auminginn
upp um sali fjalla.
Áfram veginn vonda ég held,
vill hann eigi skána.
Þótt halli degi og komi kveld,
kvíði ég ei á Grána.
Eg skal hlæja, á meðan má,
mínu hægja sinni,
til að bægja böli og þrá
burt úr samvizkunni.
Þá kemur hér ein enn gömul og góð á sinn hátt. Hún
minnir á þá tíma, þegar siður var að færa frá og sitja
yfir lömbunum, fyrstu dagana eftir að þau voru tekin
frá mæðrum sínum:
Raun er að vera rassvotur,
raun er að vera syfjaður.
Raun er að hafa rýrt í vömb,
raun er að missa stekkjarlömb.
Og svo er bezt að enda þessar rétta- og gangna-vísur
með þessari alkunnu vísu, sem alls staðar sómir sér vel:
Kvölda tekur, setzt er sól,
sveimar þoka um dalinn.
Komið er heim á kvíaból
kýrnar, féð og smalinn.
Nú koma hér nokkrar gamlar vísur, sem mér finnst,
að eigi hér heima, þótt ég, því miður, hafi ekki neina
vissu fyrir því, hverjir séu höfundar þeirra. Sumar
þeirra fela í sér bendingar um siði, hugsunarhátt og
kjör fólks á þeim tíma, sem þær voru ortar:
Komdu hingað kindin mín,
kokkurinn vill þig finna.
Hann gefur þér brauð og brennivín,
bláan klút og tvinna.
Bregður vana varla sá,
var sem Brana í spori.
Þegar Hrana ég er á,
ýta mana þori.
Glaður jafnan er ég á
öllum vina-fundum,
gæfan þó að gangi hjá
garði mínum stundum.
(Sögð eftir Jónas Jónsson
frá Grjótheimi.)
Mörg er hvöt til mótlætis,
mín er glötuð kæti.
Eg á götu gjálífis
geng ólötum fæti.
(Sögð eftir Baldvin skálda.)
Framhald.
102 Heima er bezt