Heima er bezt - 01.03.1957, Síða 30

IÍÉR BIRTIST ELLEFTI HLUTI AF HINNI
SPENNANDI FRAMHALDSSÖGU
OBOÐNIR
GESTIR
EFTIR
JOSEPH HAYES
Pegar Karl Wright hristi höfuðið, sá Jessi eða
þóttist hálft um hálft sjá gætniglampa bregða
fyrir í augum mannsins. „Við höfum gildar
ástæður til að ætla, að menn þessir séu hér í
bænum eða í grenndinni. Svona er málum háttað, herra
Wright“ — Jessi hallaði sér fram á borðið — „að við
höfum ástæðu til að ætla, að þeir séu einmitt í þessu
hverfi, ef til vill í einhverju húsinu hér í nánd. Og þeg-
ar tekið er upp á því að aka hring af hring.... “ En
nú þagnaði hann andartak, hárviss um, að hann hefði
séð breytingu verða á andliti mannsins. „Hvað er þetta,
maður?“ spurði hann stuttlega og tókst á loft.
„Ekkert.“
„Yður er ókunnugt um þetta.“
„Já, skiljanlega.“
„Þér hafið heldur ekki grun á neinum?“
„Nei.“
„Ljúgið ekki að mér!“ æpti Jessi. „Þér lítið út eins
og ég hafi gefið yður utan undir!“
„Þetta er líka sannarlega reiðarslag fyrir mig. Eg hef
aldrei — heyrt neitt þessu líkt.“
„Hvað voruð þér að gera í þessum bíl, herra Wright?
Hvað er á seyði?“
Þá brosti Karl Wright, undarlega stirðu brosi, sem
ekki náði upp í augun.
„Tja, þessu víkur svo við, að vinstúlka mín á heima
hér í grend. Og svo datt mér sú fjarstæða í hug, þegar
þér sögðuð.... “
„Hvað heitir hún, Wright?“
Það varð svolítil þögn, sem Jessi Webb gat ekki
þolað.
„Hún heitir Allen,“ sagði Karl Wright ákveðið og
einkar sannfærandi. „Constance Allen. En ég sá hana
fara inn fyrir litlu síðan. Ég er viss um, að það er ekk-
ert við hana að athuga.“
„Þér sáuð hana ganga inn? Þér fylgduð henni heim?“
„Nei. Ég get eins vel sagt yður sannleikann. Hún
var úti með strák í kvöld. Þess vegna hef ég verið að
þvælast þetta. Við Konní erum næstum trúlofuð. Eða
svo hélt ég að minnsta kosti....“ Hann hristi höfuðið,
og brosið kom aftur, en það komst ekki enn í augun.
„Þetta er víst skrýtið hátterni, og ég ætti sennilega að
skammast mín, af því að ég er afbrýðisamur, á ég við.“
„Hvar á hún heima, herra Wright?“ spurði Jessi
þreytulega, um leið og hann settist aftur.
„Ég get ekki skilið, að.... “
„Hvar á hún heima, herra Wright?" spurði Jessi
hikandi.
„Ég veit ekki númerið,“ sagði Karl, og brosið hvarf.
„En hún er í skrifstofunni okkar inni í bænum, og að
sjálfsögðu þekki ég húsið. Ég get flett því upp, ef
yður sýnist svo.“
114 Heima er bezt